Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009

Συναισθηματική Νοημοσύνη


Πρόκειται για μια μορφή κοινωνικής νοημοσύνης που περιλαμβάνει την ικανότητα αναγνώρισης των δικών μας συναισθημάτων και των συναισθημάτων των άλλων, διάκρισης μεταξύ των συναισθημάτων και χρήσης της πληροφορίας (που απορρέει από τα συναισθήματα) για την καθοδήγηση της σκέψης και των πράξεων μας»


Η συναισθηματική νοημοσύνη περικλείει την ικανότητα να αντιλαμβάνεσαι με ακρίβεια, να εκτιμάς και να εκφράζεις το συναίσθημα, την ικανότητα να αναδύεις και να γεννάς συναισθήματα όταν αυτά βοηθούν τη σκέψη, την ικανότητα να καταλαβαίνεις το συναίσθημα και την συναισθηματική γνώση και την ικανότητα να ελέγχεις τα συναισθήματα ώστε να προωθείς τη συναισθηματική και διανοητική σου ανάπτυξη.

Η συναισθηματική αυτογνωσία, η ευαισθησία και οι διαχειριστικές ικανότητες είναι αυτές που μας βοηθούν να μεγιστοποιήσουμε την μακροπρόθεσμη ευτυχία και επιβίωσή μας…

Ο Γκαίτε είχε πει “είμαστε σχηματοποιημένοι και διαμορφωμένοι από αυτά που αγαπάμε“, και πιθανά η ευφυΐα είναι ένα “καλούπι” δοσμένο από την καρδιά. Μία ευφυΐα επικεντρωμένη στην καρδιά, είναι επικεντρωμένη στον Εαυτό και επομένως έχει μια υπεράνθρωπη και διαπροσωπική σύνδεση. Η συναισθηματική νοημοσύνη είναι μια ουσιαστική κατανόηση των όσων μαθαίνουμε και όταν η μάθηση ριζωθεί στην καρδιά, καθώς και στο μυαλό, το μάθημα θα έχει μετατραπεί σε σοφία…

Οι γυναίκες θυμούνται καλύτερα τις στιγμές εκείνες της ζωής τους που έχουν επηρεαστεί συναισθηματικά επειδή ο εγκέφαλος τους είναι οργανωμένος να φυλάσσει στη μνήμη του τα έντονα συναισθήματα και αυτό λόγω της ύπαρξης ενός σημαντικού δεσμού μεταξύ της γνωσιακής συμπεριφοράς και της δομής του εγκεφάλου που δραστηριοποιείται όταν δέχεται ένα συναισθηματικό ερέθισμα…

Οι γυναίκες κινητοποιούν εννέα περιοχές του εγκεφάλου τους για να “απαθανατίσουν” το συναίσθημα ενώ οι άνδρες μόνο δύο. Και η αντίδραση των νευρώνων των γυναικών είναι επίσης μεγαλύτερη από αυτή των ανδρών, όλα αυτά αποτελούν και μια εξήγηση για το πώς η κατάθλιψη προσβάλλει περισσότερο τις γυναίκες αφού γι´ αυτές είναι πολύ εύκολο να ανακαλέσουν στη μνήμη τους επώδυνες στιγμές…



Η Συναισθηματική νοημοσύνη επεκτείνεται σε ικανότητες που καλύπτουν πέντε τομείς

* Αυτο-επίγνωση: Παρατήρηση του εαυτού μας και αναγνώριση των συναισθημάτων μας την στιγμή που δημιουργούνται.

* Έλεγχος συναισθημάτων: Έλεγχος των συναισθημάτων έτσι ώστε να είναι κατάλληλα κάθε στιγμή. Αναγνώριση του τι βρίσκεται πίσω από το συναίσθημα και εύρεση τρόπων αντιμετώπισης του άγχους, των φόβων, του θυμού.

* Κινητοποίηση του εαυτού: Εξεύρεση κινήτρων για τον εαυτό. Διοχέτευση των συναισθημάτων για την εξυπηρέτηση ενός στόχου. Συναισθηματικός αυτο-έλεγχος με χαλιναγώγηση της παρορμητικότητας.

* Ενσυναίσθηση: Αναγνώριση των συναισθημάτων και των αναγκών των άλλων χωρίς να "γίνονται" δικές μας.

* Χειρισμός σχέσεων: Δεξιότητα χειρισμού των συναισθημάτων των άλλων. Ανάπτυξη κοινωνικής επάρκειας και κοινωνικών δεξιοτήτων.



Mε απλά λόγια, θα πρέπει να αποκτήσουμε την αυτογνωσία μας, την ικανότητα δηλαδή να παρατηρούμε τα συναισθήματα καθώς γεννώνται…

Στην συνέχεια να τα διαχειριζόμαστε, να συνειδητοποιούμε τα “κρυφά δεδομένα” πίσω από το κάθε συναίσθημα και να βρίσκουμε τρόπο για τον έλεγχο των φόβων, του θυμού και της θλίψης μας…

Τέλος, να έχουμε την ευελιξία να αλλάζουμε το συναίσθημα προκειμένου να εξυπηρετήσει το σκοπό μας, μετατρέποντας, για παράδειγμα, την απογοήτευση σε πείσμα…

Κοινώς, να χρησιμοποιούμε το συναίσθημα …

και σε συνδυασμό με τον Δείκτη Νοημοσύνης, να κερδίζουμε σε κάθε περίπτωση…

σα να παίζουμε μία παρτίδα σκάκι…



Συμπερασματικά, η Συναισθηματική νοημοσύνη είναι η αναγνώριση και εκτίμηση τόσο των δικών μας συναισθημάτων όσο και των συναισθημάτων των άλλων, η κατάλληλη ανταπόκριση σε αυτά και η αποτελεσματική εφαρμογή της ενέργειας των συναισθημάτων στην καθημερινή μας ζωή και την εργασία. Πρόσφατα άρχισε να αναγνωρίζεται η σημασία της ύπαρξης και ανάπτυξης μιας τέτοιας μορφής νοημοσύνης η οποία μπορεί να μας βοηθήσει να εξελιχθούμε, να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις της ζωής (αντιμετώπιση άγχους, μοναξιάς, επιθετικότητας κλπ.) και να αλληλεπιδράσουμε επιτυχώς με άλλους ανθρώπους.

Κάποιες προτάσεις για την ανάπτυξη της ΣΝ είναι οι ακόλουθες:



1. Καλό είναι να χαρακτηρίζουμε τα συναισθήματά μας και όχι τους ανθρώπους και τις καταστάσεις (π.χ. «Νοιώθω πληγωμένος/η» αντί του «Είσαι αναίσθητος/η»).

2. Διαχωρισμός σκέψεων και συναισθημάτων (π.χ. Συναίσθημα: «Νοιώθω φοβισμένος/η», Σκέψη: «Νοιώθω ότι φοβάμαι»).

3. Να αναλάβουμε την ευθύνη των συναισθημάτων μας και της ευτυχίας μας. Δεν μπορούμε να περιμένουμε από τους άλλους να μας κάνουν ευτυχισμένους.

4. Να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας. Να αναγνωρίσουμε τους φόβους και τις επιθυμίες μας.

5. Να αναγνωρίσουμε και να σεβαστούμε τα συναισθήματα των άλλων.

6. Να προσπαθήσουμε να αποφεύγουμε τον έλεγχο, το να δίνουμε εντολές και να κριτικάρουμε τους άλλους.

7. Να προσπαθήσουμε να ακολουθήσουμε τα συναισθήματά μας

Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009

Επικοινωνία και σχέσεις στον εργασιακό χώρο


• Στους γρήγορους ρυθμούς ανάπτυξης των επιχειρήσεων και με κυρίαρχη την οικονομική κρίση των τελευταίων ετών, στην οποία θα αντέξουν μόνο οι ανταγωνιστικές εταιρίες, ο ρόλος του ανθρώπινου παράγοντα θεωρείται ο βασικότερος, δίνοντας βάση τόσο στην ψυχολογική διάθεση και συμπεριφορά καθώς και στην επίτευξη των στόχων του. Απαραίτητο στοιχείο για την επίτευξη των στόχων και την δημιουργία ενός πλαισίου ικανοποίησης από την εργασία, είναι η επικοινωνία και οι σχέσεις που αναπτύσσονται μέσα σε αυτήν.


• Επικοινωνία είναι ουσιαστικά η αποστολή μηνυμάτων – πληροφοριών. Μέσα από αυτή την αλληλοεπίδραση μηνυμάτων και πληροφοριών δημιουργούνται οι διαπροσωπικές σχέσεις, που είναι το κλειδί για την δυναμική ανάπτυξη τόσο των ομάδων εργασίας όσο και του ίδιου του οργανισμού-εταιρίας στο ευρύτερο πλαίσιο.

• Συχνά οι ανώτερες βαθμίδες μιας εταιρείας καταναλώνουν ένα μεγάλο μέρος του χρόνου τους προσπαθώντας να περάσουν τα μηνύματα στο προσωπικό χωρίς αποτέλεσμα. Αλήθεια πόσες φορές έχει χρειαστεί να γίνουν επαναλαμβανόμενες συναντήσεις για την διευθέτηση των προβλημάτων που εμφανίζονται;

Το βέβαιο είναι, ότι η κατανάλωση χρόνου και ψυχικής ενέργειας δεν εξυπηρετεί κανέναν, ανεξάρτητα από την θέση που βρίσκεται ιεραρχικά.

• Εδώ θα πρέπει να έχουμε κατά νου ένα σημαντικό πράγμα. Όλες οι συμπεριφορές είναι επικοινωνία. Κανείς δεν μπορεί να «μην» συμπεριφερθεί στην εργασία του. Άρα ακόμα και αν θέλουμε να αποφύγουμε καταστάσεις, να μην επικοινωνήσουμε, όσο και αν προσπαθήσουμε τα μηνύματα θα μεταφερθούν. Είτε με λεκτικό είτε με μη λεκτικό τρόπο. Ακόμα και αν επιλέξουμε την σιωπή, αυτή η μορφή επικοινωνίας θα δηλώσει κάτι, είτε για μας τους ίδιους είτε για ολόκληρο το σύστημα. Θα είναι μία θέση απέναντι στο εκάστοτε πρόβλημα.

• Συχνά ακούγεται στους εργασιακούς χώρους αυτός είναι δύστροπος, ακατανόητος, απρόβλεπτος, εκνευριστικός κα.

• Με αυτό τον τρόπο του χαρακτηρισμού κατατάσσουμε κάποιον σε μία εσωτερική θέση μέσα μας, έτσι ώστε να μπορέσουμε να συγκρίνουμε όταν χρειαστεί κάτι ανάλογο. Ίσως αυτός ο χαρακτηρισμός να αντιπροσωπεύει κάτι γνώριμο για εμάς του ίδιους. Ίσως να χρειαζόμαστε τέτοιους χαρακτηρισμούς για να μην δούμε κάτι διαφορετικό από αυτό που έχουμε μάθει ως τώρα. Όμως έτσι, μήπως τελικά θέτουμε τον εαυτό μας εκτός; Μήπως με την στάση μας είμαστε εμείς οι ίδιοι που κόβουμε την επικοινωνία;

• Οι συμπεριφορές δεν αποτελούν πάντα μία συνειδητή διεργασία, είναι και μέρος ασυνείδητων καταστάσεων και έτσι δεν είμαστε σε θέση να προβλέψουμε το αποτέλεσμα ενεργειών των συναδέλφων μας είτε μία συμπεριφορά είναι καλή, είτε κακή.

Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009

Οι Σεξουαλικές Διαταραχές


Οι Σεξουαλικές Διαταραχές διακρίνονται στις Σεξουαλικές Δυσλειτουργίες, στις Παραφιλίες (ή Σεξουαλικές Παρεκκλίσεις) και στην Σεξουαλική Διαταραχή Ταυτότητας Γένους ( τρανσεξουαλισμός).


Οι Σεξουαλικές Δυσλειτουργίες χαρακτηρίζονται από διαταραχή στη σεξουαλική λειτουργία. Οι Παραφιλίες χαρακτηρίζονται από διαταραχή του σεξουαλικού σκοπού ή στόχου. Η διαφορά επομένως συνίσταται στο ότι ενώ στις παρεκκλίσεις υπάρχει καλή και ευχάριστη σεξουαλική λειτουργικότητα, στις δυσλειτουργίες η λειτουργικότητα είναι διαταραγμένη.

Οι Σεξουαλικές Δυσλειτουργίες είναι διαταραχές που δεν επιτρέπουν σ' ένα άτομο τη σεξουαλική ευχαρίστηση ή μερικές φορές ακόμη και την οποιαδήποτε σεξουαλική επαφή. Συνήθως αφορούν αναστολές φυσιολογικών αντιδράσεων -δηλαδή της φλεβικής διόγκωσης των σεξουαλικών οργάνων, της οργασμικής αντίδρασης ή και των δύο - που κάνουν την εμπειρία της σεξουαλικής δραστηριότητας τελικά δυσάρεστη. Οι Σεξουαλικές Δυσλειτουργίες είναι κοινά φαινόμενα και απαντούν σε ειδικούς τύπους θεραπείας του σεξ ή σε συνδυασμό θεραπείας του σεξ και αποκαλυπτικής ψυχαναλυτικής ψυχοθεραπείας. Αποτελεσματικότατη επίσης είναι η γνωστική θεραπεία αυτών, καθότι συνήθως είτε συνδυάζονται είτε προκύπτουν ως συν-αποτέλεσμα άλλων ψυχικών διαταραχών.

Στο άτομο με Σεξουαλική Παρέκκλιση το σεξουαλικό αντικείμενο προτίμησης του διαφέρει από το συνηθισμένο. Έτσι, το παραφιλικό άτομο διεγείρεται από ερεθίσματα που δεν ερεθίζουν τα πιο πολλά άτομα - π.χ. ένα παιδί, ένα ζώο ή ένα παπούτσι ή μπορεί να ερεθίζεται μόνον όταν έχει αισθήματα υποδούλωσης, όταν τιμωρείται, μόνο βλέποντας ή όταν επιδεικνύει τα γεννητικά του όργανα ή όταν προκαλεί πόνο στους άλλους. Η διέγερση όμως και ο οργασμός είναι φυσιολογικοί και οδηγούν το άτομο σε σεξουαλική ευχαρίστηση. Οι σεξουαλικές παρεκκλίσεις θεραπεύονται με θεραπεία συμπεριφοράς.

Η Διαταραχή της Ταυτότητας Φύλου (δηλ. ο Τρανσεξουαλισμός) χαρακτηρίζονται από έντονη και επίμονη δυσφορία του ατόμου για το ανατομικό (βιολογικό) φύλο του και έντονη και επίμονη επιθυμία να γίνει μέλος του αντίθετου φύλου. Η θεραπευτική προσέγγιση σ' αυτές είναι χειρουργική, ψυχοθεραπευτική ή και συνήθως ο συνδυασμός και των δυο.

Στις μέρες μας οι Σεξουαλικές Διαταραχές απαντώνται συχνά , και πολλές φορές σε συνδυασμό με άλλες Ψυχολογικές Ασθένειες, αλλά θεραπεύονται αποτελεσματικά.
Θα πρέπει ο ασθενής να επιλέξει έναν Ψυχοθεραπευτή της απολύτου επιλογής του που να εμπιστεύεται για να έχει ακόμα πιο άμεσα τα προσδοκώμενα αποτελέσματα .

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2009

Η ανάρμοστες και προβληματικές συμπεριφορές μεταξύ των μαθητών στο σχολείο





Τι είναι η εκφοβιστική συμπεριφορά


Τα μισά περίπου παιδιά σε κάποιο στάδιο της σχολικής τους ζωής
αποτελούν στόχο κάποιας μορφής θυματοποίησης στο χώρο του
σχολείου. Πολλά παιδιά πέφτουν θύματα καψονιών,
παρενοχλήσεων, απειλών, πειραγμάτων, ψευτοπαλικαρισμών.
Ο όρος «εκφοβισμός» (bullying) περιγράφει ποικίλες μορφές
συμπεριφοράς. Συχνά περιλαμβάνει χτυπήματα, κλωτσιές ακόμα
και κακοποίηση άλλου ατόμου. Τις περισσότερες φορές όμως
περιλαμβάνει πειράγματα, απειλές, προσβολές ή ακόμα και
αποκλεισμό του άλλου ατόμου από ένα κοινωνικό γεγονός.
Η εκφοβιστική συμπεριφορά ορίζεται ως συγκεκριμένη μορφή
επιθετικότητας με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Χαρακτηρίζεται από
σκόπιμες και επαναλαμβανόμενες ενέργειες, οι οποίες έχουν
σταθερή συχνότητα και μεθοδεύονται προς πιο «αδύναμα»
παιδιά στο πλαίσιο μιας συνειδητής προσπάθειας τραυματισμού,
εξευτελισμού, επιβολής και πρόκλησης σωματικού ή και ψυχικού
πόνου. Μπορεί να συνεχίζεται για βδομάδες, μήνες ή και χρόνια.
Μπορεί να ασκείται από ένα άτομο ή ακόμα και από ομάδα
ατόμων.





Τα περιστατικά σύγκρουσης εκδηλώνονται είτε με άμεσο τρόπο
(π.χ. ανοικτές λεκτικές επιθέσεις, ξυλοδαρμοί κ.ά.) είτε με
πλάγια μέσα (π.χ. κουτσομπολιό, αποκλεισμός από την ομάδα
των συνομηλίκων κ.ά.) με σκοπό την ταπείνωση και την
«υποδούλωση» του θύματος στις διαθέσεις και την εξουσία του
δράστη ή των δραστών.
Το σημαντικό είναι να γνωρίζουμε ότι ο εκφοβισμός έχει
σοβαρές συνέπειες τόσο για το θύμα, όσο και για το θύτη
που κανείς δεν πρέπει να υποτιμά.



«Πάντα μου ήταν δύσκολο να κάνω φίλους γιατί πάντα ήμουν
ντροπαλός. Φέτος στο σχολείο κανένας δεν μου μιλά και στο
διάλειμμα με κοροϊδεύουν…
Με φωνάζουν «χοντρό» και δεν κάνουν παρέα μαζί μου.
Δεν ξέρω γιατί μου το κάνουν.
Τα βράδια κλαίω και σκέφτομαι ότι κανένας δεν νοιάζεται για
μένα, αφού κανένας δεν με βοηθά».
(Αγόρι 9 ετών)





Όταν το παιδί γίνεται θύμα…

Οποιοσδήποτε μπορεί να γίνει θύμα. Το μόνο που χρειάζεται
είναι το να βρεθεί σε λάθος τόπο τη λάθος στιγμή.
Τα παιδιά θύματα μπορεί να διαφέρουν από τα άλλα, να έχουν
διαφορετικό χρώμα δέρματος, να φοράνε διαφορετικά ρούχα, να
έχουν μια σωματική αναπηρία ή διαφορετική θρησκευτική πίστη.
Μπορεί όμως και να μην διαφέρουν εξωτερικά αλλά να έχουν μια
«εκμεταλλεύσιμη αδυναμία». Μπορεί να είναι εσωστρεφή,
αγχώδη, ανασφαλή, παθητικά, με χαμηλή αυτοεικόνα. Μπορεί να
μην μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, να υποτάσσονται
στα θελήματα των άλλων και να μην είναι αποδεχτά από την
παρέα των συνομηλίκων τους.
Το είδος διαδικασιών θυματοποίησης διαφέρει ανάλογα με το
φύλο του παιδιού. Τα αγόρια υφίστανται κυρίως ανοιχτές
σωματικές επιθέσεις και απειλές ενώ τα κορίτσια πέφτουν θύματα
λεκτικών και έμμεσων μορφών παρενόχλησης (π.χ. πειράγματα,
κουτσομπολιό, αποκλεισμός από την ομάδα των συνομηλίκων).





Το παιδί που εκφοβίζει τα άλλα παιδιά...

Ο βασικότερος λόγος που ένα άτομο ή μια ομάδα ατόμων
εκφοβίζει άλλο άτομο είναι επειδή απολαμβάνει την αίσθηση της
δύναμης και της εξουσίας πάνω στο θύμα.
Τα παιδιά που χρησιμοποιούν τον εκφοβισμό έχουν γενικότερα
θετική στάση προς τη βία και τη χρήση της. Τη χρησιμοποιούν
για να νιώσουν δύναμη, για να εξουσιάσουν τα άλλα παιδιά. Τη
χρησιμοποιούν ως μέσο για να δώσουν «λύση» σε προβληματικές
καταστάσεις ή ακόμα και για να περάσει το δικό τους. Δεν έχουν
ενσυναίσθηση προς τα θύματα τους. Δε νιώθουν ενοχή γι΄ αυτό
που κάνουν.
Έχει παρατηρηθεί ότι οι δράστες σκόπιμων επιθετικών ενεργειών
διακατέχονται από αισθήματα ανεπάρκειας, κατωτερότητας και
ανασφάλειας και χαρακτηρίζονται από χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Ωστόσο για να εκδηλωθεί ένα περιστατικό θυματοποίησης θα
πρέπει να ευνοηθεί από παράγοντες του περιβάλλοντος. Η
ομάδα των συνομηλίκων μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο αν
υποβοηθά το θύτη είτε με το να επιβραβεύει τις πράξεις του είτε
με το να παραμένει ουδέτερη και να αποδέχεται σιωπηλά την όλη
κατάσταση.





Οι συνέπειες της θυματοποίησης

Διαχρονικές έρευνες καταδεικνύουν ότι η χρόνια θυματοποίηση
συνδέεται με ψυχολογικά προβλήματα, όπως η υπερβολική
αναστολή, η μοναξιά, η κατάθλιψη και το άγχος.
Τα παιδιά που θυματοποιούνται τείνουν να αναπτύσσουν
αρνητική αυτοεικόνα, να βλέπουν τους εαυτούς τους σαν
αποτυχημένους και να ντρέπονται. Αυτό αυξάνει την απομόνωσή
τους από τους άλλου καθώς και την πιθανότητα να ξαναγίνουν
θύματα.
Το παιδί που θυματοποιείται μπορεί να παρουσιάσει:
• Άρνηση για το σχολείο.
• Φόβο για ανάπτυξη σχέσεων με τα άλλα παιδιά.
• Αλλαγές στη διάθεσή του και έντονη παρουσία απογοήτευσης,
λύπης, μελαγχολίας και άγχους.
• Σωματικά παράπονα, πονοκεφάλους, πόνους στην κοιλιά.
• Μαθησιακά προβλήματα, εξαιτίας του γεγονότος ότι η σχολική
ζωή γίνεται γι΄ αυτούς μια ανυπόφορη εμπειρία.



Αντιμετωπίζοντας το παιδί θύτη

Τα παιδιά θύτες βρίσκονται και αυτά σε ψυχολογικό αδιέξοδο.
Συχνά το κρύβουν από τους γονείς τους ή τους παρουσιάζουν
μια ψευδή εικόνα των καταστάσεων. Όπως και στην περίπτωση
του παιδιού που θυματοποιείται και σ΄ αυτή την περίπτωση το
παιδί χρειάζεται την κατανόηση και την εμπιστοσύνη των γονιών
του. Ακούστε προσεχτικά το παιδί και στηρίξετέ το συναισθηματικά.
Ασχοληθείτε με το θυμό που κουβαλά μέσα του. Οι γονείς
μπορούν να το βοηθήσουν ν΄ αναγνωρίσει τη διαφορά που
υπάρχει ανάμεσα στην επιθετική και εξαναγκαστική συμπεριφορά
και τη συνεργατική συμπεριφορά διαπραγμάτευσης.
Επιπλέον οι γονείς μπορούν να βοηθήσουν το παιδί να αντιληφθεί
τις επιζήμιες επιπτώσεις της εκφοβιστικής του συμπεριφοράς
τόσο στο ίδιο όσο και στους άλλους. Είναι προς το συμφέρον
του να αφεθεί να βιώσει απογοήτευση και δυσαρέσκεια για τη
συμπεριφορά του, χωρίς όμως να χρησιμοποιούνται από τους
γονείς η τιμωρία και οι προσβολές. Οι τακτικές που αποδίδουν
περισσότερο είναι αυτές που χρησιμοποιούν τον έπαινο και το
θετικό παράδειγμα.





Πρόληψη των εκφοβιστικών μορφών συμπεριφοράς

Κάθε γονιός μπορεί να αναγνωρίσει τις αρνητικές συνέπειες των
κοινωνικών προβλημάτων όπως αυτό του εκφοβισμού και να
καθοδηγήσει το παιδί του μακριά από την υιοθέτηση τέτοιων
συμπεριφορών.
Βοηθήστε το παιδί σας να βελτιώσει την αυτοεικόνα του και τις
δεξιότητες αντίστασης σε εξωτερικές πιέσεις όπως είναι η πίεση
της παρέας των συνομηλίκων. Ενισχύστε τις σχέσεις μεταξύ σας
με ανοικτή επικοινωνία, τοποθέτηση ξεκάθαρων ορίων
συμπεριφοράς και υιοθέτηση δημοκρατικών τρόπων επίλυσης
των μεταξύ σας συγκρούσεων.
• Μιλήστε με τα παιδιά σας για τον εκφοβισμό και βοηθήστε τα
να δουν μια τέτοια κατάσταση από τη σκοπιά του θύματος.
• Αποφύγετε την αγορά παιχνιδιών βίας. Γιατί να μάθετε το
παιδί σας να υποκρίνετε ότι σκοτώνει;
• Περιορίστε την παρακολούθηση σκηνών βίας στη
τηλεόραση.
• Γίνετε θετικά πρότυπα συμπεριφοράς στο σπίτι. Το παιδί
σάς παρακολουθεί.
• Όταν παρουσιάζεται πρόβλημα, συζητήστε το ανοικτά με
τον εκπαιδευτικό του παιδιού. Μην παίρνετε αμυντική στάση.
Συνεργαστείτε με το σχολείο για να λύσετε το πρόβλημα.

Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2009

Η μελαγχολία του χειμώνα...


Επιστημονικά ονομάζεται "Εποχιακή διαταραχή της Διάθεσης" και συναντάται στο μεγαλύτερο ποσοστό της, περίπου ένα 90-95% , τους μήνες Οκτώβρη ως και Απρίλη που αρχίζει ξανά η άνοιξη. Σε πολύ μικρό ποσοστό, ένα 5-10%, συναντάται η εκδήλωσή της σε μερικά άτομα τους καλοκαιρινούς μήνες και γίνεται ηπιότερη με την έναρξη του χειμώνα.
ΤΑ ΣΥΜΠΤΏΜΑΤΆ:
Τα συνηθέστερα συμπτώματα αυτής της ειδικής μορφής κατάθλιψης, είναι η απουσία διάθεσης για τις απλές καθημερινές δραστηριότητες , έντονη αίσθηση σωματικής κούρασης ακόμα κι από το ξύπνημα, αποξένωση κι απομόνωση, αίσθηση του "ανικανοποίητου" για οποιαδήποτε μορφή διασκέδασης, έντονη επιθυμία για κατανάλωση φαγητού σε ποσότητες πέραν των συνηθισμένων
ΟΙ ΑΙΤΙΕΣ:
Οι αιτίες εκδήλωσής της μπορεί να είναι κι αντικειμενικές αλλά και υποκειμενικές η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Γενικά μπορούμε να πούμε ότι στις αντικειμενικές μπορεί να περιλαμβάνονται το άγχος της σύγχρονης ζωής, η αβεβαιότητα για το μέλλον, η αίσθηση "αστάθειας" στο κοινωνικό περιβάλλον που ζούμε σήμερα. Στις υποκειμενικές μπορούν να περιλαμβάνονται κάποιο πρόσφατο αρνητικό γεγονός για εμάς (πχ κάποιος πρόσφατος χωρισμός ή αποχωρισμός, η απώλεια εργασίας κλπ) αλλά κυρίως αυτό που εγώ ονομάζω η "αίσθηση του χαμένου χρόνου" που βιώνουμε κι έντονα και συχνά πολλοί από εμάς. Βιώνουμε αυτήν την αίσθηση όταν έχουμε πραγματοποιήσει δραστηριότητες που είτε τελικά μας απέφεραν μικρότερες απολαβές ευχαρίστησης από τις προσδοκώμενες, είτε δεν ήταν καθαρά επιλογές μας αλλά μας "επιβλήθηκαν" έμμεσα ή άμεσα από κοινωνικά status και περιβάλλοντα.
ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ:
Κατά κανόνα εμφανίζεται στις ηλικίες 25-35 και περισσότερο στις γυναίκες (75% γυναίκες-25% άνδρες). Συχνά και στην τρίτη ηλικία αλλά εκεί συνήθως συνοδεύεται κι από σοβαρότερες μορφές κατάθλιψης.
Θεωρείται υπομορφή κατάθλιψης κι αντιμετωπίζεται εύκολα. Αν αντιμετωπιστεί έγκαιρα δεν εξελίσσεται σε σοβαρότερη μορφή κατάθλιψης.
Σε κάθε περίπτωση εάν εσείς ή συγγενικό σας πρόσωπο εκδηλώνει τα παραπάνω συμπτώματα σε βαριά ή ήπια μορφή επισκεφθείτε άμεσα ψυχολόγο της επιλογής σας.