Επειδή όλες οι μέρες είναι κουραστικές για τους περισσότερους απο εμάς, και η ψυχολογική κούραση της μέρας κορυφώνεται συνήθως τις βραδυνές ώρες που αναπαυόμαστε σωματικά , ένα απλό πλάνο ολικής ανάνηψης ίσως είναι χρήσιμο:
1. Αρχικά ασκηθείται, έστω κι ελάχιστα με απλές ασκήσεις , σωματικά. Λίγο στατικό ποδήλατο, διάδρομο ή ενναλακτικά δοκιμάστε απλές ασκήσεις αναπηδήσεων επι τόπου με πλάγιες εκτάσεις των άκρων.
Η σωματική άσκηση ενεργοποιεί την δραστηριότητα στο πρόσθιο αριστερό τμήμα του εγκεφάλου, αυξάνοντας την παραγωγή ενδορφινών. Οι ενδορφίνες είναι οι κύριες ορμόνες για την ραγδαία μείωση στρές και την αύξηση της λίμπιντο.
2. Κατόπιν καθήστε ήρεμοι με τους ώμους εντελώς χαλαρούς για 10 λεπτά και εστιάστε το βλέμμα σας σ'ενα σταθερό σημείο πχ έναν τοίχο , κάνοντας αργές και βαθιές αναπνοές σε σετ των 10 αναπνοών. Ακόμα καλύτερα οι εισπνοές και οι εκπνοές να γίνονται κρατώντας μια χάρτινη σακούλα εφαρμοσμένη στο στόμα σας.
Η διαδικασία αυτών των αναπνοών προκαλεί αυτοστιγμεί μείωση του υπάρχοντος στρές κατα 40%
3. Ολοκληρώστε με ένα καλό δείπνο. Για παράδειγμα ένα συνοδευτικό πράσινο τσάι περιέχει κατεχίνες που λειτουργούν βελτιωτικά σε συγκεκριμένους τύπους κυτταρικών βλαβών. Για κυρίως γεύμα προτιμήστε κάτι απο όσπρια με σαλάτα λαχανικών, λαμβάνοντας έτσι βιταμίνες,ιχνοστοιχεία και φυτικές ίνες που ανεβάζουν ήπια και σταθερά τα επίπεδα ενέργειας στον οργανισμό και καλμάρουν το καταπιεσμένο απο το άγχος γαστρεντερικό σύστημα.
Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009
Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2009
Εθισμός στο Διαδίκτυο - marketing και δαιμονοποίηση ή υπαρκτή απειλή?
Βασικό χαρακτηριστικό του εθισμού γενικά είναι η άγνοια του ήδη εθισμένου ατόμου, ότι πράγματι είναι.
Ως κύρια χαρακτηριστικά ,κατάταξης μιας συμπεριφοράς χρήσης του Διαδικτύου, ώς εθισμένης πρόσφατα έχουν επιστημονικά οριστεί τα εξής:
1) ανοχή καθημερινής ενασχόλησης πάνω απο 4 ώρες συνεχόμενες με αυξητική τάση
2) Συμπτώματα Συνδρόμου Απόσυρσης ( μόνιμη θλίψη, απουσία αντίδρασης σε εξωτερικά ερεθίσματα, παθητική συμπεριφορά, απώλεια ενδιαφέροντος)
3) αδυναμία ορισμού συγκεκριμένου χρόνου απασχόλησης με το Διαδίκτυο και τήρησής του
4) έκπτωση της γενικής λειτουργικότητας του ατόμου & συνεχιζόμενη απουσία διαπροσωπικών σχέσεων με αυξητική τάση
5) αυξανόμενο άγχος και "αίσθηση" αποδιοργάνωσης εκτός Διαδικτύου
Ενδεικτικά έχει αναφερθεί ότι "εύλογη" χρήση του Διαδικτύου για προσωπική χρήση (email, web search,chat,games) θεωρούνται οι 10 ώρες εβδομαδιαίως ή περίπου οι 2 ώρες ημερησίως. Εξαιρούνται δηλαδή οι περιπτώσεις που κάποιος εργάζεται μέσω Διαδικτύου πχ ηλεκτρονικό εμπόριο.
Τίθεται όμως εδώ το ερώτημα: Δηλαδή άτομο που χρησιμοποιεί το Διαδίκτυο πάνω απο 2 ώρες ημερησίως είναι εξ' ορισμού εθισμένο και χρήζει θεραπείας?
Πρόσφατες έρευνες έχουν δείξει ότι σήμερα η χρήση του Διαδικτύου στους Έλληνες χρήστες κατανέμεται στις εξής δραστηριότητες:
55% παιχνίδια (games online)
40% αλληλογραφία (email)
37,5% διαδραστική συνομιλία (chat)
27% θέματα επιμόρφωσης
26 % ενημέρωση -ειδήσεις
10% αγορές
4% ενημέρωση σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης
Άν αναλύσουμε τα παραπάνω ένα ένα θα βρούμε αρκετές αιτίες σίγουρα. Για παράδειγμα, σήμερα στις πόλεις που οι περισσότεροι ζούμε με τους ανύπαρκτους χώρους πρασίνου και εξαφανισμένη την έννοιας της "αλάνας", είναι εθισμένο ένα παιδί που παίζει μπροστά στον υπολογιστή του ίσως και 4 ώρες ημερησίως ή επικοινωνεί με τους φίλους του μέσω chat, όταν βέβαια έχει χρόνο? κι αν ναι χρήζει θεραπείας?
εξίσου εύλογο τότε όμως είναι και το εξής ερώτημα: μήπως κι εμείς στην παιδική μας ηλικία είμασταν εθισμένοι στα γήπεδα που παίζαμε μπάσκετ ή ποδόσφαιρο και έτρεχαν οι μητέρες μας ακόμα και μεσάνυχτα πολλές φορές να μας μαζέψουν? μήπως επίσης είμασταν εθισμένοι στο τηλέφωνο ως συσκευή το οποίο κάναμε κυριολεκτικά κατάληψη με τις ώρες (ειδικά στα πρώτα φλέρτ μας), δημιουργώντας ομηρικούς καυγάδες στο σπίτι?
μήπως χρειαζόμασταν θεραπείας και το αγνοούσαμε??
Προσωπικά είμαι ιδιαίτερα σκεπτικός σε όλο το θέμα αυτό. Νομίζω ότι οι ισσοροπίες είναι λεπτές και θα πρέπει να αποδεχτούμε καταρχήν ότι τόσο τα σύμβολα όσο και τα μέσα στην εποχή μας αλλάζουν, και σε δεύτερο βαθμό να εξετάσουμε την πιθανή ύπαρξη παθολογίας σε μια συμπεριφορά και αν όντως αυτή υπάρχει.
Η παθολογία κατα την γνώμη μου στην χρήση του Διαδικτύου που αγγίζει τον εθισμό, υπάρχει μόνο όταν υπάρχει έκπτωση των υπολοίπων λειτουργιών του ατόμου , ή δυσλειτουργία του στο περιβάλλον που κινείται και ζεί , δηλαδή στην προυπάρχουσα γνωστική του πραγματικότητα.
Η ψυχολογική παθολογία δεν ορίζεται σε πλαίσια αριθμών όυτε μετριέται σε ώρες. Εξετάζεται κατα περίπτωση.
Ως κύρια χαρακτηριστικά ,κατάταξης μιας συμπεριφοράς χρήσης του Διαδικτύου, ώς εθισμένης πρόσφατα έχουν επιστημονικά οριστεί τα εξής:
1) ανοχή καθημερινής ενασχόλησης πάνω απο 4 ώρες συνεχόμενες με αυξητική τάση
2) Συμπτώματα Συνδρόμου Απόσυρσης ( μόνιμη θλίψη, απουσία αντίδρασης σε εξωτερικά ερεθίσματα, παθητική συμπεριφορά, απώλεια ενδιαφέροντος)
3) αδυναμία ορισμού συγκεκριμένου χρόνου απασχόλησης με το Διαδίκτυο και τήρησής του
4) έκπτωση της γενικής λειτουργικότητας του ατόμου & συνεχιζόμενη απουσία διαπροσωπικών σχέσεων με αυξητική τάση
5) αυξανόμενο άγχος και "αίσθηση" αποδιοργάνωσης εκτός Διαδικτύου
Ενδεικτικά έχει αναφερθεί ότι "εύλογη" χρήση του Διαδικτύου για προσωπική χρήση (email, web search,chat,games) θεωρούνται οι 10 ώρες εβδομαδιαίως ή περίπου οι 2 ώρες ημερησίως. Εξαιρούνται δηλαδή οι περιπτώσεις που κάποιος εργάζεται μέσω Διαδικτύου πχ ηλεκτρονικό εμπόριο.
Τίθεται όμως εδώ το ερώτημα: Δηλαδή άτομο που χρησιμοποιεί το Διαδίκτυο πάνω απο 2 ώρες ημερησίως είναι εξ' ορισμού εθισμένο και χρήζει θεραπείας?
Πρόσφατες έρευνες έχουν δείξει ότι σήμερα η χρήση του Διαδικτύου στους Έλληνες χρήστες κατανέμεται στις εξής δραστηριότητες:
55% παιχνίδια (games online)
40% αλληλογραφία (email)
37,5% διαδραστική συνομιλία (chat)
27% θέματα επιμόρφωσης
26 % ενημέρωση -ειδήσεις
10% αγορές
4% ενημέρωση σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης
Άν αναλύσουμε τα παραπάνω ένα ένα θα βρούμε αρκετές αιτίες σίγουρα. Για παράδειγμα, σήμερα στις πόλεις που οι περισσότεροι ζούμε με τους ανύπαρκτους χώρους πρασίνου και εξαφανισμένη την έννοιας της "αλάνας", είναι εθισμένο ένα παιδί που παίζει μπροστά στον υπολογιστή του ίσως και 4 ώρες ημερησίως ή επικοινωνεί με τους φίλους του μέσω chat, όταν βέβαια έχει χρόνο? κι αν ναι χρήζει θεραπείας?
εξίσου εύλογο τότε όμως είναι και το εξής ερώτημα: μήπως κι εμείς στην παιδική μας ηλικία είμασταν εθισμένοι στα γήπεδα που παίζαμε μπάσκετ ή ποδόσφαιρο και έτρεχαν οι μητέρες μας ακόμα και μεσάνυχτα πολλές φορές να μας μαζέψουν? μήπως επίσης είμασταν εθισμένοι στο τηλέφωνο ως συσκευή το οποίο κάναμε κυριολεκτικά κατάληψη με τις ώρες (ειδικά στα πρώτα φλέρτ μας), δημιουργώντας ομηρικούς καυγάδες στο σπίτι?
μήπως χρειαζόμασταν θεραπείας και το αγνοούσαμε??
Προσωπικά είμαι ιδιαίτερα σκεπτικός σε όλο το θέμα αυτό. Νομίζω ότι οι ισσοροπίες είναι λεπτές και θα πρέπει να αποδεχτούμε καταρχήν ότι τόσο τα σύμβολα όσο και τα μέσα στην εποχή μας αλλάζουν, και σε δεύτερο βαθμό να εξετάσουμε την πιθανή ύπαρξη παθολογίας σε μια συμπεριφορά και αν όντως αυτή υπάρχει.
Η παθολογία κατα την γνώμη μου στην χρήση του Διαδικτύου που αγγίζει τον εθισμό, υπάρχει μόνο όταν υπάρχει έκπτωση των υπολοίπων λειτουργιών του ατόμου , ή δυσλειτουργία του στο περιβάλλον που κινείται και ζεί , δηλαδή στην προυπάρχουσα γνωστική του πραγματικότητα.
Η ψυχολογική παθολογία δεν ορίζεται σε πλαίσια αριθμών όυτε μετριέται σε ώρες. Εξετάζεται κατα περίπτωση.
Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2009
Ενδοοικογενειακή Βία
Η ΒΙΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
Η ενδοοικογενειακή βία περιλαμβάνει τόσο την σωματική - σεξουαλική βία, όσο και την ψυχολογική ή λεκτική βία.
Στην ελληνική κοινωνία είναι "οικογενειακή υπόθεση" και σπάνια γίνεται γνωστή στον ευρύτερο περίγυρο. Κυρίως γιατί στην δομή της η ελληνική οικογένεια είναι της αρχής "τα εν οίκο μη εν δήμω". Έτσι δύσκολα κοινοποιούνται προς τα έξω βαριές μορφές βίας. Όσο δε για τις λεκτικές ή ψυχολογικές μορφές της , είμαστε ακόμα δυστυχώς στο επίπεδο να μην θεωρούνται καν βία.
Πρέπει βέβαια εδώ να αναφέρω ότι αυτό έχει κάποια βάση διότι συνήθως η δημοσιοποίηση τέτοιων περιστατικών στιγματίζει τόσο το θύμα όσο και τον θύτη.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΡΑ-ΘΥΤΗ
Συνήθως υποτιμά την σπουδαιότητα της κατάστασης και τις επιδράσεις της συμπεριφοράς του. Κι όταν ακόμα κατανοεί την συμπεριφορά του ως "κακή" , πείθει ακόμα και τον εαυτό του, ότι δεν θα υπάρξει επανάληψη της πράξεως του.
Κατά κανόνα είναι άτομο με έντονα προβλήματα προσωπικότητας, αυξημένο ΕΓΩ και με απώλεια ικανότητας διαχείρισης του θυμού του. Σημαντικό επίσης είναι ότι συνήθως η γυναικεία μορφή είναι υποτιμημένη στο υποσυνείδητό του.
Έρευνες έχουν δείξει ότι ένα περίπου 25% αυτών των αντρών δεν αλλάζει συμπεριφορά με την πάροδο του χρόνου, κι ένα 20% γίνεται ολοένα και πιο βίαιο.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΡΙΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ -ΘΥΜΑΤΟΣ
Η γυναίκα - θύμα σπάνια εγκαταλείπει το οικογενειακό περιβάλλον ακόμα κι όταν ασκείται καθημερινή βία πάνω της. Μόνο όταν φτάνει σε ανάγκη νοσηλείας εξαιτίας της υπομένουσας βίας , αρχίζει να σκέφτεται την απομάκρυνση η οποία δεν πραγματοποιείται παρά μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις. Ως άτομα παρουσιάζουν έντονη ανησυχία και γενική καχυποψία, σύνηθες χαρακτηριστικό των ατόμων που έχουν δεχθεί κακοποίηση.
Το σημαντικό που προκύπτει απο έρευνες είναι ότι η πλειονότητα των γυναικών που υφίστανται βία , θεωρούν τον εαυτό τους υπεύθυνο για αυτό.
Επίσης πιστεύουν ότι ο σύντροφός τους θα αλλάξει και τον εγκαταλείπουν μόνο όταν εξαντλήσουν ΚΑΘΕ περιθώριο της σχέσης. Περίπου η 1 στις 3 θεωρεί την βία "λάθος συμπεριφορά" αλλα όχι έγκλημα και η μόνη αντίδρασή τους που καταγράφεται , είναι ότι προσπαθούν να ηρεμήσουν τον δράστη.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΟΤΑΝ ΑΥΤΟ ΥΠΑΡΧΕΙ
Το παιδί ακόμα κι όταν δεν είναι παρών στα επεισόδια, αντιλαμβάνεται ΠΛΗΡΩΣ την ένταση αλλά και τον βαθμό της μεταξύ των γονέων. Αισθάνεται ένοχο για ότι συμβαίνει και συνήθως οι ενοχές του αυξάνονται προοδευτικά με τα επεισόδια , καθώς νοιώθει ότι φταίει για κάτι στο οποίο δεν μετέχει.
Ειδικά όταν καθησυχάζεται απο την μητέρα (συνήθως) για το επεισόδιο, δημιουργούνται συγκρούσεις εντός του για τον τρόπο της αγάπης στην σχέση.
ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΑ
Στις περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας, η θεραπεία είναι σε 3 επίπεδα.
Ενός θεραπευτικού πλαισίου προσωπικού, χρήζει τόσο ο θύτης όσο και το θύμα σε μεμονωμένα πλαίσια. Σ'ένα δεύτερο παράλληλο επίπεδο θεωρείται αναγκάια η θεραπεία σε Οικογενειακό Σύμβουλο και για τους δύο.
Τέλος σ'ένα τρίτο επίπεδο (κι αναλόγως της διάρκειας χρόνου που διαρκεί η βία εντός της οικογένειας) θα χρειαστεί ψυχολογική υποστήριξη και το παιδί, όταν αυτό υπάρχει.
Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009
Βουλιμία -Ανορεξία
ΔΥΟ ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ
Και αναφέρομαι σε δύο όψεις του ίδιου νομίσματος γιατι πρόκειται για αυτό που επιστημονικά ονομάζουμε Διαταραχές Πρόσληψης Τροφής. Η ψυχογενής ανορεξία και η ψυχογενής βουλιμία είναι οι δύο κύριες νοσολογικές εκφράσεις αυτών των Διαταραχών.
Απο μελέτη δεκαετούς παρακολούθησης περιπτώσεων ασθενών με Διαταραχές Πρόσληψης Τροφής , παρατηρήθηκε ότι το 15% ανορεξικών "μεταπηδά" σε διάγνωση ψυχογενούς βουλιμίας , ενώ το αντίθετο συμβαίνει μόνο στο 1% των περιπτώσεων.
ΨΥΧΟΓΕΝΗΣ ΑΝΟΡΕΞΙΑ
H ψυχογενής ανορεξία δεν είναι μια συχνή πάθηση. οι περισσότερες μελέτες καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η επικράτησή της είναι μόλις στο 0,3% του συνολικού πληθυσμού κι ότι εμφανίζεται κυρίως σε γυναίκες, στο 90-95%, στις ηλικίες 14-19.
Η αιτιοπαθογένειά και των δυο Διαταραχών οφείλεται σε πολλούς παράγοντες:
ΓΕΝΕΤΙΚΟΙ
Μελέτες έχουν δείξει ότι περίπου το 50% εμφάνισης της ασθένειας μπορεί να οφείλεται σε γενετική προδιάθεση. Οικογένειες ανορεκτικών ή βουλιμικών ασθενών έχουν 3 φορές περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν κι άλλο μέλος 1ου ή 2ου βαθμού συγγένειας που πάσχει απο Διαταραχή Πρόσληψης Τροφής καθώς και 3πλάσιες πιθανότητες εμφάνισης οιασδήποτε συναισθηματικής Διαταραχής.
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΙ
Η Δομή της οικογένειας ψυχοδυναμικά φαίνεται να παίζει σημαντικό ρόλο στην εμφάνιση της ασθένειας. Κύριο μέλημα αυτού του τύπου οικογένειας είναι ο έλεγχος, η ασφάλεια, και η "προστασία" ενώ παραγκωνίζονται απόλυτα εκφράσεις ατομικότητας, αυτονομίας κι αυθεντικότητας.
Έτσι το άτομο "χάνεται" μέσα στο οικογενειακό σύστημα, στο οποίο, οι σκέψεις του ενός μέλους παρεισφρύουν στις σκέψεις των υπολοίπων και η αποδοχή ταυτίζεται με την σύμφωνη γνώμη και μόνο, σε όλα τα θέματα συζήτησης. Αντίθετα η ατομικότητα εμπεριέχει την απόρριψη. Έτσι σε αυτόν τον τύπο οικογένειας δημιουργείται ένα προσωπικό "πλαίσιο ηθικής ταύτισης" που δεν επιδέχεται την διαφορετικότητα και την καταστά αυτόματα ως "μή ηθική". Ενδεικτικό αυτών των απόψεων είναι η πεποίθηση που παρατηρείται μέσα απο συνεντεύξεις ασθενών και συγκλίνει στον εξής κανόνα:
"Στην οικογένειά μου το ν'αγαπάς τον άλλον σημαίνει ότι έχεις την ίδια γνώμη και τα ίδια αισθήματα".΄
Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι γυναίκες τέτοιων οικογενειών (που παρουσιάζουν κάποια μορφή βουλιμίας ή ανορεξίας) παρουσιάζουν εξάρτηση σε μεγάλο βαθμό απο τους γονείς ακόμα κι όταν δημιουργούν την δική τους οικογένεια. Η αποσύνδεση δείχνει αδύνατη.
ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ
Η προνοσηρή Προσωπικότητα βουλιμικών ή ανορεξικών ασθενών χαρακτηρίζεται απο Καταναγκαστικότητα,Τελειομανία, Εσωστρέφεια και Δυσκολία στην Έκφραση Συναισθημάτων. Πρόκειται για την δημιουργία ενός ψευδο-εαυτού που σκοπό έχει την ικανοποίηση των άλλων και κυρίως των γονεικών προτύπων.Κινούνται στα προδηλωμένα "πρέπει" του περιβάλλοντος ως μόνο τρόπο ύπαρξης της ατομικότητάς τους.
ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΙ
Στο σύγχρονο κοινωνικοπολιτισμικό Δυτικό πλαίσιο η εξωτερική εμφάνιση είναι συνώνυμη της επιτυχίας και της αναγνώρισης. Διαδίδει αυτή η κουλτούρα το "είμαι λεπτή, είμαι όμορφη, είμαι πετυχημένη" και το αντίστοιχο "είμαι γεμάτη, είμαι άσχημη, είμαι αποτυχημένη".
Εκτός της προφανούς οδήγησης του ατόμου σε αυστηρές δίαιτες- νηστείες που το καταλήγουν μαθηματικά τόσο σε Διαταραχές Πρόσληψης Τροφής , όσο και σε πλήθος άλλων Διαταραχών, κάνει ακόμα ένα "κακό" ίσως το σπουδαιότερο σε συλλογικό κοινωνικό επίπεδο: αγνοεί την πνευματική υπόσταση του ατόμου. Καταλήγουμε έτσι σε κοινωνίες του "φαίνεσθαι" αντί του "είσαι".
ΕΚΛΥΤΙΚΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ
Αυτοί σχετίζονται με το στρές κατα την περίοδο εμφάνισης-έναρξης της ασθένειας.
Στις μικρότερες ηλικίες το στρές οριοθετείται στα δευτερογενή σωματικά χαρακτηριστικά του φύλου, ενω στις μεγαλύτερες ηλικίες με την εξάρτηση απο την οικογένεια και τα γενικά χαρακτηριστικά του φύλου.
Επίσης βέβαια εκλυτικοί παράγοντες στην διατήρηση της ασθένειας , όπως σε κάθε σχεδόν Ψυχική Διαταραχή, αποτελούν στρεσσογόνες καταστάσεις όπως χωρισμός, θάνατος, ανάληψη νέων ευθυνών κλπ.
ΘΕΡΑΠΕΙΑ
Απαιτείται παρακολούθηση απο ψυχολόγο σε συνεργασία με διατροφολόγο. Σκοπός της θεραπείας είναι η αναδόμηση των γνωσιών του ασθενή τόσο για τον ίδιο τον εαυτό του όσο και για το ευρύτερο περιβάλλον. Έχει αποδειχθεί ότι η θεραπεία έχει μεγάλο βαθμό επιτυχίας. Ένα 80-85% των ασθενών που μπαίνουν σε θεραπεία παρουσιάζει απο πλήρη ανάρρωση ως σημαντική ύφεση της ασθένειας.
ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΣΗΜΕΙΩΘΕΙ τέλος ότι:
1) Στα πάσχοντα άτομα η λήψη τροφής δεν αποτελεί βιολογική ανάγκη αλλά επίπεδο αξιολόγησης του εαυτού
2) Η βουλιμία, σ'αντίθεση με την ανορεξία, δύσκολα γίνεται αντιλητή απο το περιβάλλον ειδικά στην Ελληνική κοινωνία.
3) Το προστάδιο εκδήλωσης της ασθένειας είναι η υπερβολική ενασχόληση με το φαγητό έστω και λεκτική αρχικά
4) Υπάρχει σημαντικός βαθμός συνοσηρρότητας με άλλες Ψυχικές Διαταραχές. Μελέτες έχουν δείξει ότι:
Ένα 50% των ασθενών θα παρουσιάσει ή έχει παρουσιάσει στο παρελθόν κατάθλιψη
Ένα 30-60% των ασθενών θα νοσήσουν απο Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή
Ένα 25% των ασθενών πάσχει απο κάποια μορφή Διαταραχής της Προσωπικότητας
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Και αναφέρομαι σε δύο όψεις του ίδιου νομίσματος γιατι πρόκειται για αυτό που επιστημονικά ονομάζουμε Διαταραχές Πρόσληψης Τροφής. Η ψυχογενής ανορεξία και η ψυχογενής βουλιμία είναι οι δύο κύριες νοσολογικές εκφράσεις αυτών των Διαταραχών.
Απο μελέτη δεκαετούς παρακολούθησης περιπτώσεων ασθενών με Διαταραχές Πρόσληψης Τροφής , παρατηρήθηκε ότι το 15% ανορεξικών "μεταπηδά" σε διάγνωση ψυχογενούς βουλιμίας , ενώ το αντίθετο συμβαίνει μόνο στο 1% των περιπτώσεων.
ΨΥΧΟΓΕΝΗΣ ΑΝΟΡΕΞΙΑ
H ψυχογενής ανορεξία δεν είναι μια συχνή πάθηση. οι περισσότερες μελέτες καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η επικράτησή της είναι μόλις στο 0,3% του συνολικού πληθυσμού κι ότι εμφανίζεται κυρίως σε γυναίκες, στο 90-95%, στις ηλικίες 14-19.
Η αιτιοπαθογένειά και των δυο Διαταραχών οφείλεται σε πολλούς παράγοντες:
ΓΕΝΕΤΙΚΟΙ
Μελέτες έχουν δείξει ότι περίπου το 50% εμφάνισης της ασθένειας μπορεί να οφείλεται σε γενετική προδιάθεση. Οικογένειες ανορεκτικών ή βουλιμικών ασθενών έχουν 3 φορές περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν κι άλλο μέλος 1ου ή 2ου βαθμού συγγένειας που πάσχει απο Διαταραχή Πρόσληψης Τροφής καθώς και 3πλάσιες πιθανότητες εμφάνισης οιασδήποτε συναισθηματικής Διαταραχής.
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΙ
Η Δομή της οικογένειας ψυχοδυναμικά φαίνεται να παίζει σημαντικό ρόλο στην εμφάνιση της ασθένειας. Κύριο μέλημα αυτού του τύπου οικογένειας είναι ο έλεγχος, η ασφάλεια, και η "προστασία" ενώ παραγκωνίζονται απόλυτα εκφράσεις ατομικότητας, αυτονομίας κι αυθεντικότητας.
Έτσι το άτομο "χάνεται" μέσα στο οικογενειακό σύστημα, στο οποίο, οι σκέψεις του ενός μέλους παρεισφρύουν στις σκέψεις των υπολοίπων και η αποδοχή ταυτίζεται με την σύμφωνη γνώμη και μόνο, σε όλα τα θέματα συζήτησης. Αντίθετα η ατομικότητα εμπεριέχει την απόρριψη. Έτσι σε αυτόν τον τύπο οικογένειας δημιουργείται ένα προσωπικό "πλαίσιο ηθικής ταύτισης" που δεν επιδέχεται την διαφορετικότητα και την καταστά αυτόματα ως "μή ηθική". Ενδεικτικό αυτών των απόψεων είναι η πεποίθηση που παρατηρείται μέσα απο συνεντεύξεις ασθενών και συγκλίνει στον εξής κανόνα:
"Στην οικογένειά μου το ν'αγαπάς τον άλλον σημαίνει ότι έχεις την ίδια γνώμη και τα ίδια αισθήματα".΄
Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι γυναίκες τέτοιων οικογενειών (που παρουσιάζουν κάποια μορφή βουλιμίας ή ανορεξίας) παρουσιάζουν εξάρτηση σε μεγάλο βαθμό απο τους γονείς ακόμα κι όταν δημιουργούν την δική τους οικογένεια. Η αποσύνδεση δείχνει αδύνατη.
ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ
Η προνοσηρή Προσωπικότητα βουλιμικών ή ανορεξικών ασθενών χαρακτηρίζεται απο Καταναγκαστικότητα,Τελειομανία, Εσωστρέφεια και Δυσκολία στην Έκφραση Συναισθημάτων. Πρόκειται για την δημιουργία ενός ψευδο-εαυτού που σκοπό έχει την ικανοποίηση των άλλων και κυρίως των γονεικών προτύπων.Κινούνται στα προδηλωμένα "πρέπει" του περιβάλλοντος ως μόνο τρόπο ύπαρξης της ατομικότητάς τους.
ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΙ
Στο σύγχρονο κοινωνικοπολιτισμικό Δυτικό πλαίσιο η εξωτερική εμφάνιση είναι συνώνυμη της επιτυχίας και της αναγνώρισης. Διαδίδει αυτή η κουλτούρα το "είμαι λεπτή, είμαι όμορφη, είμαι πετυχημένη" και το αντίστοιχο "είμαι γεμάτη, είμαι άσχημη, είμαι αποτυχημένη".
Εκτός της προφανούς οδήγησης του ατόμου σε αυστηρές δίαιτες- νηστείες που το καταλήγουν μαθηματικά τόσο σε Διαταραχές Πρόσληψης Τροφής , όσο και σε πλήθος άλλων Διαταραχών, κάνει ακόμα ένα "κακό" ίσως το σπουδαιότερο σε συλλογικό κοινωνικό επίπεδο: αγνοεί την πνευματική υπόσταση του ατόμου. Καταλήγουμε έτσι σε κοινωνίες του "φαίνεσθαι" αντί του "είσαι".
ΕΚΛΥΤΙΚΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ
Αυτοί σχετίζονται με το στρές κατα την περίοδο εμφάνισης-έναρξης της ασθένειας.
Στις μικρότερες ηλικίες το στρές οριοθετείται στα δευτερογενή σωματικά χαρακτηριστικά του φύλου, ενω στις μεγαλύτερες ηλικίες με την εξάρτηση απο την οικογένεια και τα γενικά χαρακτηριστικά του φύλου.
Επίσης βέβαια εκλυτικοί παράγοντες στην διατήρηση της ασθένειας , όπως σε κάθε σχεδόν Ψυχική Διαταραχή, αποτελούν στρεσσογόνες καταστάσεις όπως χωρισμός, θάνατος, ανάληψη νέων ευθυνών κλπ.
ΘΕΡΑΠΕΙΑ
Απαιτείται παρακολούθηση απο ψυχολόγο σε συνεργασία με διατροφολόγο. Σκοπός της θεραπείας είναι η αναδόμηση των γνωσιών του ασθενή τόσο για τον ίδιο τον εαυτό του όσο και για το ευρύτερο περιβάλλον. Έχει αποδειχθεί ότι η θεραπεία έχει μεγάλο βαθμό επιτυχίας. Ένα 80-85% των ασθενών που μπαίνουν σε θεραπεία παρουσιάζει απο πλήρη ανάρρωση ως σημαντική ύφεση της ασθένειας.
ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΣΗΜΕΙΩΘΕΙ τέλος ότι:
1) Στα πάσχοντα άτομα η λήψη τροφής δεν αποτελεί βιολογική ανάγκη αλλά επίπεδο αξιολόγησης του εαυτού
2) Η βουλιμία, σ'αντίθεση με την ανορεξία, δύσκολα γίνεται αντιλητή απο το περιβάλλον ειδικά στην Ελληνική κοινωνία.
3) Το προστάδιο εκδήλωσης της ασθένειας είναι η υπερβολική ενασχόληση με το φαγητό έστω και λεκτική αρχικά
4) Υπάρχει σημαντικός βαθμός συνοσηρρότητας με άλλες Ψυχικές Διαταραχές. Μελέτες έχουν δείξει ότι:
Ένα 50% των ασθενών θα παρουσιάσει ή έχει παρουσιάσει στο παρελθόν κατάθλιψη
Ένα 30-60% των ασθενών θα νοσήσουν απο Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή
Ένα 25% των ασθενών πάσχει απο κάποια μορφή Διαταραχής της Προσωπικότητας
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009
Συναισθηματική Νοημοσύνη
Πρόκειται για μια μορφή κοινωνικής νοημοσύνης που περιλαμβάνει την ικανότητα αναγνώρισης των δικών μας συναισθημάτων και των συναισθημάτων των άλλων, διάκρισης μεταξύ των συναισθημάτων και χρήσης της πληροφορίας (που απορρέει από τα συναισθήματα) για την καθοδήγηση της σκέψης και των πράξεων μας»
Η συναισθηματική νοημοσύνη περικλείει την ικανότητα να αντιλαμβάνεσαι με ακρίβεια, να εκτιμάς και να εκφράζεις το συναίσθημα, την ικανότητα να αναδύεις και να γεννάς συναισθήματα όταν αυτά βοηθούν τη σκέψη, την ικανότητα να καταλαβαίνεις το συναίσθημα και την συναισθηματική γνώση και την ικανότητα να ελέγχεις τα συναισθήματα ώστε να προωθείς τη συναισθηματική και διανοητική σου ανάπτυξη.
Η συναισθηματική αυτογνωσία, η ευαισθησία και οι διαχειριστικές ικανότητες είναι αυτές που μας βοηθούν να μεγιστοποιήσουμε την μακροπρόθεσμη ευτυχία και επιβίωσή μας…
Ο Γκαίτε είχε πει “είμαστε σχηματοποιημένοι και διαμορφωμένοι από αυτά που αγαπάμε“, και πιθανά η ευφυΐα είναι ένα “καλούπι” δοσμένο από την καρδιά. Μία ευφυΐα επικεντρωμένη στην καρδιά, είναι επικεντρωμένη στον Εαυτό και επομένως έχει μια υπεράνθρωπη και διαπροσωπική σύνδεση. Η συναισθηματική νοημοσύνη είναι μια ουσιαστική κατανόηση των όσων μαθαίνουμε και όταν η μάθηση ριζωθεί στην καρδιά, καθώς και στο μυαλό, το μάθημα θα έχει μετατραπεί σε σοφία…
Οι γυναίκες θυμούνται καλύτερα τις στιγμές εκείνες της ζωής τους που έχουν επηρεαστεί συναισθηματικά επειδή ο εγκέφαλος τους είναι οργανωμένος να φυλάσσει στη μνήμη του τα έντονα συναισθήματα και αυτό λόγω της ύπαρξης ενός σημαντικού δεσμού μεταξύ της γνωσιακής συμπεριφοράς και της δομής του εγκεφάλου που δραστηριοποιείται όταν δέχεται ένα συναισθηματικό ερέθισμα…
Οι γυναίκες κινητοποιούν εννέα περιοχές του εγκεφάλου τους για να “απαθανατίσουν” το συναίσθημα ενώ οι άνδρες μόνο δύο. Και η αντίδραση των νευρώνων των γυναικών είναι επίσης μεγαλύτερη από αυτή των ανδρών, όλα αυτά αποτελούν και μια εξήγηση για το πώς η κατάθλιψη προσβάλλει περισσότερο τις γυναίκες αφού γι´ αυτές είναι πολύ εύκολο να ανακαλέσουν στη μνήμη τους επώδυνες στιγμές…
Η Συναισθηματική νοημοσύνη επεκτείνεται σε ικανότητες που καλύπτουν πέντε τομείς
* Αυτο-επίγνωση: Παρατήρηση του εαυτού μας και αναγνώριση των συναισθημάτων μας την στιγμή που δημιουργούνται.
* Έλεγχος συναισθημάτων: Έλεγχος των συναισθημάτων έτσι ώστε να είναι κατάλληλα κάθε στιγμή. Αναγνώριση του τι βρίσκεται πίσω από το συναίσθημα και εύρεση τρόπων αντιμετώπισης του άγχους, των φόβων, του θυμού.
* Κινητοποίηση του εαυτού: Εξεύρεση κινήτρων για τον εαυτό. Διοχέτευση των συναισθημάτων για την εξυπηρέτηση ενός στόχου. Συναισθηματικός αυτο-έλεγχος με χαλιναγώγηση της παρορμητικότητας.
* Ενσυναίσθηση: Αναγνώριση των συναισθημάτων και των αναγκών των άλλων χωρίς να "γίνονται" δικές μας.
* Χειρισμός σχέσεων: Δεξιότητα χειρισμού των συναισθημάτων των άλλων. Ανάπτυξη κοινωνικής επάρκειας και κοινωνικών δεξιοτήτων.
Mε απλά λόγια, θα πρέπει να αποκτήσουμε την αυτογνωσία μας, την ικανότητα δηλαδή να παρατηρούμε τα συναισθήματα καθώς γεννώνται…
Στην συνέχεια να τα διαχειριζόμαστε, να συνειδητοποιούμε τα “κρυφά δεδομένα” πίσω από το κάθε συναίσθημα και να βρίσκουμε τρόπο για τον έλεγχο των φόβων, του θυμού και της θλίψης μας…
Τέλος, να έχουμε την ευελιξία να αλλάζουμε το συναίσθημα προκειμένου να εξυπηρετήσει το σκοπό μας, μετατρέποντας, για παράδειγμα, την απογοήτευση σε πείσμα…
Κοινώς, να χρησιμοποιούμε το συναίσθημα …
και σε συνδυασμό με τον Δείκτη Νοημοσύνης, να κερδίζουμε σε κάθε περίπτωση…
σα να παίζουμε μία παρτίδα σκάκι…
Συμπερασματικά, η Συναισθηματική νοημοσύνη είναι η αναγνώριση και εκτίμηση τόσο των δικών μας συναισθημάτων όσο και των συναισθημάτων των άλλων, η κατάλληλη ανταπόκριση σε αυτά και η αποτελεσματική εφαρμογή της ενέργειας των συναισθημάτων στην καθημερινή μας ζωή και την εργασία. Πρόσφατα άρχισε να αναγνωρίζεται η σημασία της ύπαρξης και ανάπτυξης μιας τέτοιας μορφής νοημοσύνης η οποία μπορεί να μας βοηθήσει να εξελιχθούμε, να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις της ζωής (αντιμετώπιση άγχους, μοναξιάς, επιθετικότητας κλπ.) και να αλληλεπιδράσουμε επιτυχώς με άλλους ανθρώπους.
Κάποιες προτάσεις για την ανάπτυξη της ΣΝ είναι οι ακόλουθες:
1. Καλό είναι να χαρακτηρίζουμε τα συναισθήματά μας και όχι τους ανθρώπους και τις καταστάσεις (π.χ. «Νοιώθω πληγωμένος/η» αντί του «Είσαι αναίσθητος/η»).
2. Διαχωρισμός σκέψεων και συναισθημάτων (π.χ. Συναίσθημα: «Νοιώθω φοβισμένος/η», Σκέψη: «Νοιώθω ότι φοβάμαι»).
3. Να αναλάβουμε την ευθύνη των συναισθημάτων μας και της ευτυχίας μας. Δεν μπορούμε να περιμένουμε από τους άλλους να μας κάνουν ευτυχισμένους.
4. Να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας. Να αναγνωρίσουμε τους φόβους και τις επιθυμίες μας.
5. Να αναγνωρίσουμε και να σεβαστούμε τα συναισθήματα των άλλων.
6. Να προσπαθήσουμε να αποφεύγουμε τον έλεγχο, το να δίνουμε εντολές και να κριτικάρουμε τους άλλους.
7. Να προσπαθήσουμε να ακολουθήσουμε τα συναισθήματά μας
Η συναισθηματική νοημοσύνη περικλείει την ικανότητα να αντιλαμβάνεσαι με ακρίβεια, να εκτιμάς και να εκφράζεις το συναίσθημα, την ικανότητα να αναδύεις και να γεννάς συναισθήματα όταν αυτά βοηθούν τη σκέψη, την ικανότητα να καταλαβαίνεις το συναίσθημα και την συναισθηματική γνώση και την ικανότητα να ελέγχεις τα συναισθήματα ώστε να προωθείς τη συναισθηματική και διανοητική σου ανάπτυξη.
Η συναισθηματική αυτογνωσία, η ευαισθησία και οι διαχειριστικές ικανότητες είναι αυτές που μας βοηθούν να μεγιστοποιήσουμε την μακροπρόθεσμη ευτυχία και επιβίωσή μας…
Ο Γκαίτε είχε πει “είμαστε σχηματοποιημένοι και διαμορφωμένοι από αυτά που αγαπάμε“, και πιθανά η ευφυΐα είναι ένα “καλούπι” δοσμένο από την καρδιά. Μία ευφυΐα επικεντρωμένη στην καρδιά, είναι επικεντρωμένη στον Εαυτό και επομένως έχει μια υπεράνθρωπη και διαπροσωπική σύνδεση. Η συναισθηματική νοημοσύνη είναι μια ουσιαστική κατανόηση των όσων μαθαίνουμε και όταν η μάθηση ριζωθεί στην καρδιά, καθώς και στο μυαλό, το μάθημα θα έχει μετατραπεί σε σοφία…
Οι γυναίκες θυμούνται καλύτερα τις στιγμές εκείνες της ζωής τους που έχουν επηρεαστεί συναισθηματικά επειδή ο εγκέφαλος τους είναι οργανωμένος να φυλάσσει στη μνήμη του τα έντονα συναισθήματα και αυτό λόγω της ύπαρξης ενός σημαντικού δεσμού μεταξύ της γνωσιακής συμπεριφοράς και της δομής του εγκεφάλου που δραστηριοποιείται όταν δέχεται ένα συναισθηματικό ερέθισμα…
Οι γυναίκες κινητοποιούν εννέα περιοχές του εγκεφάλου τους για να “απαθανατίσουν” το συναίσθημα ενώ οι άνδρες μόνο δύο. Και η αντίδραση των νευρώνων των γυναικών είναι επίσης μεγαλύτερη από αυτή των ανδρών, όλα αυτά αποτελούν και μια εξήγηση για το πώς η κατάθλιψη προσβάλλει περισσότερο τις γυναίκες αφού γι´ αυτές είναι πολύ εύκολο να ανακαλέσουν στη μνήμη τους επώδυνες στιγμές…
Η Συναισθηματική νοημοσύνη επεκτείνεται σε ικανότητες που καλύπτουν πέντε τομείς
* Αυτο-επίγνωση: Παρατήρηση του εαυτού μας και αναγνώριση των συναισθημάτων μας την στιγμή που δημιουργούνται.
* Έλεγχος συναισθημάτων: Έλεγχος των συναισθημάτων έτσι ώστε να είναι κατάλληλα κάθε στιγμή. Αναγνώριση του τι βρίσκεται πίσω από το συναίσθημα και εύρεση τρόπων αντιμετώπισης του άγχους, των φόβων, του θυμού.
* Κινητοποίηση του εαυτού: Εξεύρεση κινήτρων για τον εαυτό. Διοχέτευση των συναισθημάτων για την εξυπηρέτηση ενός στόχου. Συναισθηματικός αυτο-έλεγχος με χαλιναγώγηση της παρορμητικότητας.
* Ενσυναίσθηση: Αναγνώριση των συναισθημάτων και των αναγκών των άλλων χωρίς να "γίνονται" δικές μας.
* Χειρισμός σχέσεων: Δεξιότητα χειρισμού των συναισθημάτων των άλλων. Ανάπτυξη κοινωνικής επάρκειας και κοινωνικών δεξιοτήτων.
Mε απλά λόγια, θα πρέπει να αποκτήσουμε την αυτογνωσία μας, την ικανότητα δηλαδή να παρατηρούμε τα συναισθήματα καθώς γεννώνται…
Στην συνέχεια να τα διαχειριζόμαστε, να συνειδητοποιούμε τα “κρυφά δεδομένα” πίσω από το κάθε συναίσθημα και να βρίσκουμε τρόπο για τον έλεγχο των φόβων, του θυμού και της θλίψης μας…
Τέλος, να έχουμε την ευελιξία να αλλάζουμε το συναίσθημα προκειμένου να εξυπηρετήσει το σκοπό μας, μετατρέποντας, για παράδειγμα, την απογοήτευση σε πείσμα…
Κοινώς, να χρησιμοποιούμε το συναίσθημα …
και σε συνδυασμό με τον Δείκτη Νοημοσύνης, να κερδίζουμε σε κάθε περίπτωση…
σα να παίζουμε μία παρτίδα σκάκι…
Συμπερασματικά, η Συναισθηματική νοημοσύνη είναι η αναγνώριση και εκτίμηση τόσο των δικών μας συναισθημάτων όσο και των συναισθημάτων των άλλων, η κατάλληλη ανταπόκριση σε αυτά και η αποτελεσματική εφαρμογή της ενέργειας των συναισθημάτων στην καθημερινή μας ζωή και την εργασία. Πρόσφατα άρχισε να αναγνωρίζεται η σημασία της ύπαρξης και ανάπτυξης μιας τέτοιας μορφής νοημοσύνης η οποία μπορεί να μας βοηθήσει να εξελιχθούμε, να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις της ζωής (αντιμετώπιση άγχους, μοναξιάς, επιθετικότητας κλπ.) και να αλληλεπιδράσουμε επιτυχώς με άλλους ανθρώπους.
Κάποιες προτάσεις για την ανάπτυξη της ΣΝ είναι οι ακόλουθες:
1. Καλό είναι να χαρακτηρίζουμε τα συναισθήματά μας και όχι τους ανθρώπους και τις καταστάσεις (π.χ. «Νοιώθω πληγωμένος/η» αντί του «Είσαι αναίσθητος/η»).
2. Διαχωρισμός σκέψεων και συναισθημάτων (π.χ. Συναίσθημα: «Νοιώθω φοβισμένος/η», Σκέψη: «Νοιώθω ότι φοβάμαι»).
3. Να αναλάβουμε την ευθύνη των συναισθημάτων μας και της ευτυχίας μας. Δεν μπορούμε να περιμένουμε από τους άλλους να μας κάνουν ευτυχισμένους.
4. Να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας. Να αναγνωρίσουμε τους φόβους και τις επιθυμίες μας.
5. Να αναγνωρίσουμε και να σεβαστούμε τα συναισθήματα των άλλων.
6. Να προσπαθήσουμε να αποφεύγουμε τον έλεγχο, το να δίνουμε εντολές και να κριτικάρουμε τους άλλους.
7. Να προσπαθήσουμε να ακολουθήσουμε τα συναισθήματά μας
Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009
Επικοινωνία και σχέσεις στον εργασιακό χώρο
• Στους γρήγορους ρυθμούς ανάπτυξης των επιχειρήσεων και με κυρίαρχη την οικονομική κρίση των τελευταίων ετών, στην οποία θα αντέξουν μόνο οι ανταγωνιστικές εταιρίες, ο ρόλος του ανθρώπινου παράγοντα θεωρείται ο βασικότερος, δίνοντας βάση τόσο στην ψυχολογική διάθεση και συμπεριφορά καθώς και στην επίτευξη των στόχων του. Απαραίτητο στοιχείο για την επίτευξη των στόχων και την δημιουργία ενός πλαισίου ικανοποίησης από την εργασία, είναι η επικοινωνία και οι σχέσεις που αναπτύσσονται μέσα σε αυτήν.
• Επικοινωνία είναι ουσιαστικά η αποστολή μηνυμάτων – πληροφοριών. Μέσα από αυτή την αλληλοεπίδραση μηνυμάτων και πληροφοριών δημιουργούνται οι διαπροσωπικές σχέσεις, που είναι το κλειδί για την δυναμική ανάπτυξη τόσο των ομάδων εργασίας όσο και του ίδιου του οργανισμού-εταιρίας στο ευρύτερο πλαίσιο.
• Συχνά οι ανώτερες βαθμίδες μιας εταιρείας καταναλώνουν ένα μεγάλο μέρος του χρόνου τους προσπαθώντας να περάσουν τα μηνύματα στο προσωπικό χωρίς αποτέλεσμα. Αλήθεια πόσες φορές έχει χρειαστεί να γίνουν επαναλαμβανόμενες συναντήσεις για την διευθέτηση των προβλημάτων που εμφανίζονται;
Το βέβαιο είναι, ότι η κατανάλωση χρόνου και ψυχικής ενέργειας δεν εξυπηρετεί κανέναν, ανεξάρτητα από την θέση που βρίσκεται ιεραρχικά.
• Εδώ θα πρέπει να έχουμε κατά νου ένα σημαντικό πράγμα. Όλες οι συμπεριφορές είναι επικοινωνία. Κανείς δεν μπορεί να «μην» συμπεριφερθεί στην εργασία του. Άρα ακόμα και αν θέλουμε να αποφύγουμε καταστάσεις, να μην επικοινωνήσουμε, όσο και αν προσπαθήσουμε τα μηνύματα θα μεταφερθούν. Είτε με λεκτικό είτε με μη λεκτικό τρόπο. Ακόμα και αν επιλέξουμε την σιωπή, αυτή η μορφή επικοινωνίας θα δηλώσει κάτι, είτε για μας τους ίδιους είτε για ολόκληρο το σύστημα. Θα είναι μία θέση απέναντι στο εκάστοτε πρόβλημα.
• Συχνά ακούγεται στους εργασιακούς χώρους αυτός είναι δύστροπος, ακατανόητος, απρόβλεπτος, εκνευριστικός κα.
• Με αυτό τον τρόπο του χαρακτηρισμού κατατάσσουμε κάποιον σε μία εσωτερική θέση μέσα μας, έτσι ώστε να μπορέσουμε να συγκρίνουμε όταν χρειαστεί κάτι ανάλογο. Ίσως αυτός ο χαρακτηρισμός να αντιπροσωπεύει κάτι γνώριμο για εμάς του ίδιους. Ίσως να χρειαζόμαστε τέτοιους χαρακτηρισμούς για να μην δούμε κάτι διαφορετικό από αυτό που έχουμε μάθει ως τώρα. Όμως έτσι, μήπως τελικά θέτουμε τον εαυτό μας εκτός; Μήπως με την στάση μας είμαστε εμείς οι ίδιοι που κόβουμε την επικοινωνία;
• Οι συμπεριφορές δεν αποτελούν πάντα μία συνειδητή διεργασία, είναι και μέρος ασυνείδητων καταστάσεων και έτσι δεν είμαστε σε θέση να προβλέψουμε το αποτέλεσμα ενεργειών των συναδέλφων μας είτε μία συμπεριφορά είναι καλή, είτε κακή.
• Επικοινωνία είναι ουσιαστικά η αποστολή μηνυμάτων – πληροφοριών. Μέσα από αυτή την αλληλοεπίδραση μηνυμάτων και πληροφοριών δημιουργούνται οι διαπροσωπικές σχέσεις, που είναι το κλειδί για την δυναμική ανάπτυξη τόσο των ομάδων εργασίας όσο και του ίδιου του οργανισμού-εταιρίας στο ευρύτερο πλαίσιο.
• Συχνά οι ανώτερες βαθμίδες μιας εταιρείας καταναλώνουν ένα μεγάλο μέρος του χρόνου τους προσπαθώντας να περάσουν τα μηνύματα στο προσωπικό χωρίς αποτέλεσμα. Αλήθεια πόσες φορές έχει χρειαστεί να γίνουν επαναλαμβανόμενες συναντήσεις για την διευθέτηση των προβλημάτων που εμφανίζονται;
Το βέβαιο είναι, ότι η κατανάλωση χρόνου και ψυχικής ενέργειας δεν εξυπηρετεί κανέναν, ανεξάρτητα από την θέση που βρίσκεται ιεραρχικά.
• Εδώ θα πρέπει να έχουμε κατά νου ένα σημαντικό πράγμα. Όλες οι συμπεριφορές είναι επικοινωνία. Κανείς δεν μπορεί να «μην» συμπεριφερθεί στην εργασία του. Άρα ακόμα και αν θέλουμε να αποφύγουμε καταστάσεις, να μην επικοινωνήσουμε, όσο και αν προσπαθήσουμε τα μηνύματα θα μεταφερθούν. Είτε με λεκτικό είτε με μη λεκτικό τρόπο. Ακόμα και αν επιλέξουμε την σιωπή, αυτή η μορφή επικοινωνίας θα δηλώσει κάτι, είτε για μας τους ίδιους είτε για ολόκληρο το σύστημα. Θα είναι μία θέση απέναντι στο εκάστοτε πρόβλημα.
• Συχνά ακούγεται στους εργασιακούς χώρους αυτός είναι δύστροπος, ακατανόητος, απρόβλεπτος, εκνευριστικός κα.
• Με αυτό τον τρόπο του χαρακτηρισμού κατατάσσουμε κάποιον σε μία εσωτερική θέση μέσα μας, έτσι ώστε να μπορέσουμε να συγκρίνουμε όταν χρειαστεί κάτι ανάλογο. Ίσως αυτός ο χαρακτηρισμός να αντιπροσωπεύει κάτι γνώριμο για εμάς του ίδιους. Ίσως να χρειαζόμαστε τέτοιους χαρακτηρισμούς για να μην δούμε κάτι διαφορετικό από αυτό που έχουμε μάθει ως τώρα. Όμως έτσι, μήπως τελικά θέτουμε τον εαυτό μας εκτός; Μήπως με την στάση μας είμαστε εμείς οι ίδιοι που κόβουμε την επικοινωνία;
• Οι συμπεριφορές δεν αποτελούν πάντα μία συνειδητή διεργασία, είναι και μέρος ασυνείδητων καταστάσεων και έτσι δεν είμαστε σε θέση να προβλέψουμε το αποτέλεσμα ενεργειών των συναδέλφων μας είτε μία συμπεριφορά είναι καλή, είτε κακή.
Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009
Οι Σεξουαλικές Διαταραχές
Οι Σεξουαλικές Διαταραχές διακρίνονται στις Σεξουαλικές Δυσλειτουργίες, στις Παραφιλίες (ή Σεξουαλικές Παρεκκλίσεις) και στην Σεξουαλική Διαταραχή Ταυτότητας Γένους ( τρανσεξουαλισμός).
Οι Σεξουαλικές Δυσλειτουργίες χαρακτηρίζονται από διαταραχή στη σεξουαλική λειτουργία. Οι Παραφιλίες χαρακτηρίζονται από διαταραχή του σεξουαλικού σκοπού ή στόχου. Η διαφορά επομένως συνίσταται στο ότι ενώ στις παρεκκλίσεις υπάρχει καλή και ευχάριστη σεξουαλική λειτουργικότητα, στις δυσλειτουργίες η λειτουργικότητα είναι διαταραγμένη.
Οι Σεξουαλικές Δυσλειτουργίες είναι διαταραχές που δεν επιτρέπουν σ' ένα άτομο τη σεξουαλική ευχαρίστηση ή μερικές φορές ακόμη και την οποιαδήποτε σεξουαλική επαφή. Συνήθως αφορούν αναστολές φυσιολογικών αντιδράσεων -δηλαδή της φλεβικής διόγκωσης των σεξουαλικών οργάνων, της οργασμικής αντίδρασης ή και των δύο - που κάνουν την εμπειρία της σεξουαλικής δραστηριότητας τελικά δυσάρεστη. Οι Σεξουαλικές Δυσλειτουργίες είναι κοινά φαινόμενα και απαντούν σε ειδικούς τύπους θεραπείας του σεξ ή σε συνδυασμό θεραπείας του σεξ και αποκαλυπτικής ψυχαναλυτικής ψυχοθεραπείας. Αποτελεσματικότατη επίσης είναι η γνωστική θεραπεία αυτών, καθότι συνήθως είτε συνδυάζονται είτε προκύπτουν ως συν-αποτέλεσμα άλλων ψυχικών διαταραχών.
Στο άτομο με Σεξουαλική Παρέκκλιση το σεξουαλικό αντικείμενο προτίμησης του διαφέρει από το συνηθισμένο. Έτσι, το παραφιλικό άτομο διεγείρεται από ερεθίσματα που δεν ερεθίζουν τα πιο πολλά άτομα - π.χ. ένα παιδί, ένα ζώο ή ένα παπούτσι ή μπορεί να ερεθίζεται μόνον όταν έχει αισθήματα υποδούλωσης, όταν τιμωρείται, μόνο βλέποντας ή όταν επιδεικνύει τα γεννητικά του όργανα ή όταν προκαλεί πόνο στους άλλους. Η διέγερση όμως και ο οργασμός είναι φυσιολογικοί και οδηγούν το άτομο σε σεξουαλική ευχαρίστηση. Οι σεξουαλικές παρεκκλίσεις θεραπεύονται με θεραπεία συμπεριφοράς.
Η Διαταραχή της Ταυτότητας Φύλου (δηλ. ο Τρανσεξουαλισμός) χαρακτηρίζονται από έντονη και επίμονη δυσφορία του ατόμου για το ανατομικό (βιολογικό) φύλο του και έντονη και επίμονη επιθυμία να γίνει μέλος του αντίθετου φύλου. Η θεραπευτική προσέγγιση σ' αυτές είναι χειρουργική, ψυχοθεραπευτική ή και συνήθως ο συνδυασμός και των δυο.
Στις μέρες μας οι Σεξουαλικές Διαταραχές απαντώνται συχνά , και πολλές φορές σε συνδυασμό με άλλες Ψυχολογικές Ασθένειες, αλλά θεραπεύονται αποτελεσματικά.
Θα πρέπει ο ασθενής να επιλέξει έναν Ψυχοθεραπευτή της απολύτου επιλογής του που να εμπιστεύεται για να έχει ακόμα πιο άμεσα τα προσδοκώμενα αποτελέσματα .
Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2009
Η ανάρμοστες και προβληματικές συμπεριφορές μεταξύ των μαθητών στο σχολείο
Τι είναι η εκφοβιστική συμπεριφορά
Τα μισά περίπου παιδιά σε κάποιο στάδιο της σχολικής τους ζωής
αποτελούν στόχο κάποιας μορφής θυματοποίησης στο χώρο του
σχολείου. Πολλά παιδιά πέφτουν θύματα καψονιών,
παρενοχλήσεων, απειλών, πειραγμάτων, ψευτοπαλικαρισμών.
Ο όρος «εκφοβισμός» (bullying) περιγράφει ποικίλες μορφές
συμπεριφοράς. Συχνά περιλαμβάνει χτυπήματα, κλωτσιές ακόμα
και κακοποίηση άλλου ατόμου. Τις περισσότερες φορές όμως
περιλαμβάνει πειράγματα, απειλές, προσβολές ή ακόμα και
αποκλεισμό του άλλου ατόμου από ένα κοινωνικό γεγονός.
Η εκφοβιστική συμπεριφορά ορίζεται ως συγκεκριμένη μορφή
επιθετικότητας με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Χαρακτηρίζεται από
σκόπιμες και επαναλαμβανόμενες ενέργειες, οι οποίες έχουν
σταθερή συχνότητα και μεθοδεύονται προς πιο «αδύναμα»
παιδιά στο πλαίσιο μιας συνειδητής προσπάθειας τραυματισμού,
εξευτελισμού, επιβολής και πρόκλησης σωματικού ή και ψυχικού
πόνου. Μπορεί να συνεχίζεται για βδομάδες, μήνες ή και χρόνια.
Μπορεί να ασκείται από ένα άτομο ή ακόμα και από ομάδα
ατόμων.
αποτελούν στόχο κάποιας μορφής θυματοποίησης στο χώρο του
σχολείου. Πολλά παιδιά πέφτουν θύματα καψονιών,
παρενοχλήσεων, απειλών, πειραγμάτων, ψευτοπαλικαρισμών.
Ο όρος «εκφοβισμός» (bullying) περιγράφει ποικίλες μορφές
συμπεριφοράς. Συχνά περιλαμβάνει χτυπήματα, κλωτσιές ακόμα
και κακοποίηση άλλου ατόμου. Τις περισσότερες φορές όμως
περιλαμβάνει πειράγματα, απειλές, προσβολές ή ακόμα και
αποκλεισμό του άλλου ατόμου από ένα κοινωνικό γεγονός.
Η εκφοβιστική συμπεριφορά ορίζεται ως συγκεκριμένη μορφή
επιθετικότητας με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Χαρακτηρίζεται από
σκόπιμες και επαναλαμβανόμενες ενέργειες, οι οποίες έχουν
σταθερή συχνότητα και μεθοδεύονται προς πιο «αδύναμα»
παιδιά στο πλαίσιο μιας συνειδητής προσπάθειας τραυματισμού,
εξευτελισμού, επιβολής και πρόκλησης σωματικού ή και ψυχικού
πόνου. Μπορεί να συνεχίζεται για βδομάδες, μήνες ή και χρόνια.
Μπορεί να ασκείται από ένα άτομο ή ακόμα και από ομάδα
ατόμων.
Τα περιστατικά σύγκρουσης εκδηλώνονται είτε με άμεσο τρόπο
(π.χ. ανοικτές λεκτικές επιθέσεις, ξυλοδαρμοί κ.ά.) είτε με
πλάγια μέσα (π.χ. κουτσομπολιό, αποκλεισμός από την ομάδα
των συνομηλίκων κ.ά.) με σκοπό την ταπείνωση και την
«υποδούλωση» του θύματος στις διαθέσεις και την εξουσία του
δράστη ή των δραστών.
Το σημαντικό είναι να γνωρίζουμε ότι ο εκφοβισμός έχει
σοβαρές συνέπειες τόσο για το θύμα, όσο και για το θύτη
που κανείς δεν πρέπει να υποτιμά.
«Πάντα μου ήταν δύσκολο να κάνω φίλους γιατί πάντα ήμουν
ντροπαλός. Φέτος στο σχολείο κανένας δεν μου μιλά και στο
διάλειμμα με κοροϊδεύουν…
Με φωνάζουν «χοντρό» και δεν κάνουν παρέα μαζί μου.
Δεν ξέρω γιατί μου το κάνουν.
Τα βράδια κλαίω και σκέφτομαι ότι κανένας δεν νοιάζεται για
μένα, αφού κανένας δεν με βοηθά».
(Αγόρι 9 ετών)
Όταν το παιδί γίνεται θύμα…
Οποιοσδήποτε μπορεί να γίνει θύμα. Το μόνο που χρειάζεται
είναι το να βρεθεί σε λάθος τόπο τη λάθος στιγμή.
Τα παιδιά θύματα μπορεί να διαφέρουν από τα άλλα, να έχουν
διαφορετικό χρώμα δέρματος, να φοράνε διαφορετικά ρούχα, να
έχουν μια σωματική αναπηρία ή διαφορετική θρησκευτική πίστη.
Μπορεί όμως και να μην διαφέρουν εξωτερικά αλλά να έχουν μια
«εκμεταλλεύσιμη αδυναμία». Μπορεί να είναι εσωστρεφή,
αγχώδη, ανασφαλή, παθητικά, με χαμηλή αυτοεικόνα. Μπορεί να
μην μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, να υποτάσσονται
στα θελήματα των άλλων και να μην είναι αποδεχτά από την
παρέα των συνομηλίκων τους.
Το είδος διαδικασιών θυματοποίησης διαφέρει ανάλογα με το
φύλο του παιδιού. Τα αγόρια υφίστανται κυρίως ανοιχτές
σωματικές επιθέσεις και απειλές ενώ τα κορίτσια πέφτουν θύματα
λεκτικών και έμμεσων μορφών παρενόχλησης (π.χ. πειράγματα,
κουτσομπολιό, αποκλεισμός από την ομάδα των συνομηλίκων).
είναι το να βρεθεί σε λάθος τόπο τη λάθος στιγμή.
Τα παιδιά θύματα μπορεί να διαφέρουν από τα άλλα, να έχουν
διαφορετικό χρώμα δέρματος, να φοράνε διαφορετικά ρούχα, να
έχουν μια σωματική αναπηρία ή διαφορετική θρησκευτική πίστη.
Μπορεί όμως και να μην διαφέρουν εξωτερικά αλλά να έχουν μια
«εκμεταλλεύσιμη αδυναμία». Μπορεί να είναι εσωστρεφή,
αγχώδη, ανασφαλή, παθητικά, με χαμηλή αυτοεικόνα. Μπορεί να
μην μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, να υποτάσσονται
στα θελήματα των άλλων και να μην είναι αποδεχτά από την
παρέα των συνομηλίκων τους.
Το είδος διαδικασιών θυματοποίησης διαφέρει ανάλογα με το
φύλο του παιδιού. Τα αγόρια υφίστανται κυρίως ανοιχτές
σωματικές επιθέσεις και απειλές ενώ τα κορίτσια πέφτουν θύματα
λεκτικών και έμμεσων μορφών παρενόχλησης (π.χ. πειράγματα,
κουτσομπολιό, αποκλεισμός από την ομάδα των συνομηλίκων).
Το παιδί που εκφοβίζει τα άλλα παιδιά...
Ο βασικότερος λόγος που ένα άτομο ή μια ομάδα ατόμων
εκφοβίζει άλλο άτομο είναι επειδή απολαμβάνει την αίσθηση της
δύναμης και της εξουσίας πάνω στο θύμα.
Τα παιδιά που χρησιμοποιούν τον εκφοβισμό έχουν γενικότερα
θετική στάση προς τη βία και τη χρήση της. Τη χρησιμοποιούν
για να νιώσουν δύναμη, για να εξουσιάσουν τα άλλα παιδιά. Τη
χρησιμοποιούν ως μέσο για να δώσουν «λύση» σε προβληματικές
καταστάσεις ή ακόμα και για να περάσει το δικό τους. Δεν έχουν
ενσυναίσθηση προς τα θύματα τους. Δε νιώθουν ενοχή γι΄ αυτό
που κάνουν.
Έχει παρατηρηθεί ότι οι δράστες σκόπιμων επιθετικών ενεργειών
διακατέχονται από αισθήματα ανεπάρκειας, κατωτερότητας και
ανασφάλειας και χαρακτηρίζονται από χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Ωστόσο για να εκδηλωθεί ένα περιστατικό θυματοποίησης θα
πρέπει να ευνοηθεί από παράγοντες του περιβάλλοντος. Η
ομάδα των συνομηλίκων μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο αν
υποβοηθά το θύτη είτε με το να επιβραβεύει τις πράξεις του είτε
με το να παραμένει ουδέτερη και να αποδέχεται σιωπηλά την όλη
κατάσταση.
εκφοβίζει άλλο άτομο είναι επειδή απολαμβάνει την αίσθηση της
δύναμης και της εξουσίας πάνω στο θύμα.
Τα παιδιά που χρησιμοποιούν τον εκφοβισμό έχουν γενικότερα
θετική στάση προς τη βία και τη χρήση της. Τη χρησιμοποιούν
για να νιώσουν δύναμη, για να εξουσιάσουν τα άλλα παιδιά. Τη
χρησιμοποιούν ως μέσο για να δώσουν «λύση» σε προβληματικές
καταστάσεις ή ακόμα και για να περάσει το δικό τους. Δεν έχουν
ενσυναίσθηση προς τα θύματα τους. Δε νιώθουν ενοχή γι΄ αυτό
που κάνουν.
Έχει παρατηρηθεί ότι οι δράστες σκόπιμων επιθετικών ενεργειών
διακατέχονται από αισθήματα ανεπάρκειας, κατωτερότητας και
ανασφάλειας και χαρακτηρίζονται από χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Ωστόσο για να εκδηλωθεί ένα περιστατικό θυματοποίησης θα
πρέπει να ευνοηθεί από παράγοντες του περιβάλλοντος. Η
ομάδα των συνομηλίκων μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο αν
υποβοηθά το θύτη είτε με το να επιβραβεύει τις πράξεις του είτε
με το να παραμένει ουδέτερη και να αποδέχεται σιωπηλά την όλη
κατάσταση.
Οι συνέπειες της θυματοποίησης
Διαχρονικές έρευνες καταδεικνύουν ότι η χρόνια θυματοποίηση
συνδέεται με ψυχολογικά προβλήματα, όπως η υπερβολική
αναστολή, η μοναξιά, η κατάθλιψη και το άγχος.
Τα παιδιά που θυματοποιούνται τείνουν να αναπτύσσουν
αρνητική αυτοεικόνα, να βλέπουν τους εαυτούς τους σαν
αποτυχημένους και να ντρέπονται. Αυτό αυξάνει την απομόνωσή
τους από τους άλλου καθώς και την πιθανότητα να ξαναγίνουν
θύματα.
Το παιδί που θυματοποιείται μπορεί να παρουσιάσει:
• Άρνηση για το σχολείο.
• Φόβο για ανάπτυξη σχέσεων με τα άλλα παιδιά.
• Αλλαγές στη διάθεσή του και έντονη παρουσία απογοήτευσης,
λύπης, μελαγχολίας και άγχους.
• Σωματικά παράπονα, πονοκεφάλους, πόνους στην κοιλιά.
• Μαθησιακά προβλήματα, εξαιτίας του γεγονότος ότι η σχολική
ζωή γίνεται γι΄ αυτούς μια ανυπόφορη εμπειρία.
συνδέεται με ψυχολογικά προβλήματα, όπως η υπερβολική
αναστολή, η μοναξιά, η κατάθλιψη και το άγχος.
Τα παιδιά που θυματοποιούνται τείνουν να αναπτύσσουν
αρνητική αυτοεικόνα, να βλέπουν τους εαυτούς τους σαν
αποτυχημένους και να ντρέπονται. Αυτό αυξάνει την απομόνωσή
τους από τους άλλου καθώς και την πιθανότητα να ξαναγίνουν
θύματα.
Το παιδί που θυματοποιείται μπορεί να παρουσιάσει:
• Άρνηση για το σχολείο.
• Φόβο για ανάπτυξη σχέσεων με τα άλλα παιδιά.
• Αλλαγές στη διάθεσή του και έντονη παρουσία απογοήτευσης,
λύπης, μελαγχολίας και άγχους.
• Σωματικά παράπονα, πονοκεφάλους, πόνους στην κοιλιά.
• Μαθησιακά προβλήματα, εξαιτίας του γεγονότος ότι η σχολική
ζωή γίνεται γι΄ αυτούς μια ανυπόφορη εμπειρία.
Αντιμετωπίζοντας το παιδί θύτη
Τα παιδιά θύτες βρίσκονται και αυτά σε ψυχολογικό αδιέξοδο.
Συχνά το κρύβουν από τους γονείς τους ή τους παρουσιάζουν
μια ψευδή εικόνα των καταστάσεων. Όπως και στην περίπτωση
του παιδιού που θυματοποιείται και σ΄ αυτή την περίπτωση το
παιδί χρειάζεται την κατανόηση και την εμπιστοσύνη των γονιών
του. Ακούστε προσεχτικά το παιδί και στηρίξετέ το συναισθηματικά.
Ασχοληθείτε με το θυμό που κουβαλά μέσα του. Οι γονείς
μπορούν να το βοηθήσουν ν΄ αναγνωρίσει τη διαφορά που
υπάρχει ανάμεσα στην επιθετική και εξαναγκαστική συμπεριφορά
και τη συνεργατική συμπεριφορά διαπραγμάτευσης.
Επιπλέον οι γονείς μπορούν να βοηθήσουν το παιδί να αντιληφθεί
τις επιζήμιες επιπτώσεις της εκφοβιστικής του συμπεριφοράς
τόσο στο ίδιο όσο και στους άλλους. Είναι προς το συμφέρον
του να αφεθεί να βιώσει απογοήτευση και δυσαρέσκεια για τη
συμπεριφορά του, χωρίς όμως να χρησιμοποιούνται από τους
γονείς η τιμωρία και οι προσβολές. Οι τακτικές που αποδίδουν
περισσότερο είναι αυτές που χρησιμοποιούν τον έπαινο και το
θετικό παράδειγμα.
Συχνά το κρύβουν από τους γονείς τους ή τους παρουσιάζουν
μια ψευδή εικόνα των καταστάσεων. Όπως και στην περίπτωση
του παιδιού που θυματοποιείται και σ΄ αυτή την περίπτωση το
παιδί χρειάζεται την κατανόηση και την εμπιστοσύνη των γονιών
του. Ακούστε προσεχτικά το παιδί και στηρίξετέ το συναισθηματικά.
Ασχοληθείτε με το θυμό που κουβαλά μέσα του. Οι γονείς
μπορούν να το βοηθήσουν ν΄ αναγνωρίσει τη διαφορά που
υπάρχει ανάμεσα στην επιθετική και εξαναγκαστική συμπεριφορά
και τη συνεργατική συμπεριφορά διαπραγμάτευσης.
Επιπλέον οι γονείς μπορούν να βοηθήσουν το παιδί να αντιληφθεί
τις επιζήμιες επιπτώσεις της εκφοβιστικής του συμπεριφοράς
τόσο στο ίδιο όσο και στους άλλους. Είναι προς το συμφέρον
του να αφεθεί να βιώσει απογοήτευση και δυσαρέσκεια για τη
συμπεριφορά του, χωρίς όμως να χρησιμοποιούνται από τους
γονείς η τιμωρία και οι προσβολές. Οι τακτικές που αποδίδουν
περισσότερο είναι αυτές που χρησιμοποιούν τον έπαινο και το
θετικό παράδειγμα.
Πρόληψη των εκφοβιστικών μορφών συμπεριφοράς
Κάθε γονιός μπορεί να αναγνωρίσει τις αρνητικές συνέπειες των
κοινωνικών προβλημάτων όπως αυτό του εκφοβισμού και να
καθοδηγήσει το παιδί του μακριά από την υιοθέτηση τέτοιων
συμπεριφορών.
Βοηθήστε το παιδί σας να βελτιώσει την αυτοεικόνα του και τις
δεξιότητες αντίστασης σε εξωτερικές πιέσεις όπως είναι η πίεση
της παρέας των συνομηλίκων. Ενισχύστε τις σχέσεις μεταξύ σας
με ανοικτή επικοινωνία, τοποθέτηση ξεκάθαρων ορίων
συμπεριφοράς και υιοθέτηση δημοκρατικών τρόπων επίλυσης
των μεταξύ σας συγκρούσεων.
• Μιλήστε με τα παιδιά σας για τον εκφοβισμό και βοηθήστε τα
να δουν μια τέτοια κατάσταση από τη σκοπιά του θύματος.
• Αποφύγετε την αγορά παιχνιδιών βίας. Γιατί να μάθετε το
παιδί σας να υποκρίνετε ότι σκοτώνει;
• Περιορίστε την παρακολούθηση σκηνών βίας στη
τηλεόραση.
• Γίνετε θετικά πρότυπα συμπεριφοράς στο σπίτι. Το παιδί
σάς παρακολουθεί.
• Όταν παρουσιάζεται πρόβλημα, συζητήστε το ανοικτά με
τον εκπαιδευτικό του παιδιού. Μην παίρνετε αμυντική στάση.
Συνεργαστείτε με το σχολείο για να λύσετε το πρόβλημα.
κοινωνικών προβλημάτων όπως αυτό του εκφοβισμού και να
καθοδηγήσει το παιδί του μακριά από την υιοθέτηση τέτοιων
συμπεριφορών.
Βοηθήστε το παιδί σας να βελτιώσει την αυτοεικόνα του και τις
δεξιότητες αντίστασης σε εξωτερικές πιέσεις όπως είναι η πίεση
της παρέας των συνομηλίκων. Ενισχύστε τις σχέσεις μεταξύ σας
με ανοικτή επικοινωνία, τοποθέτηση ξεκάθαρων ορίων
συμπεριφοράς και υιοθέτηση δημοκρατικών τρόπων επίλυσης
των μεταξύ σας συγκρούσεων.
• Μιλήστε με τα παιδιά σας για τον εκφοβισμό και βοηθήστε τα
να δουν μια τέτοια κατάσταση από τη σκοπιά του θύματος.
• Αποφύγετε την αγορά παιχνιδιών βίας. Γιατί να μάθετε το
παιδί σας να υποκρίνετε ότι σκοτώνει;
• Περιορίστε την παρακολούθηση σκηνών βίας στη
τηλεόραση.
• Γίνετε θετικά πρότυπα συμπεριφοράς στο σπίτι. Το παιδί
σάς παρακολουθεί.
• Όταν παρουσιάζεται πρόβλημα, συζητήστε το ανοικτά με
τον εκπαιδευτικό του παιδιού. Μην παίρνετε αμυντική στάση.
Συνεργαστείτε με το σχολείο για να λύσετε το πρόβλημα.
Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2009
Η μελαγχολία του χειμώνα...
Επιστημονικά ονομάζεται "Εποχιακή διαταραχή της Διάθεσης" και συναντάται στο μεγαλύτερο ποσοστό της, περίπου ένα 90-95% , τους μήνες Οκτώβρη ως και Απρίλη που αρχίζει ξανά η άνοιξη. Σε πολύ μικρό ποσοστό, ένα 5-10%, συναντάται η εκδήλωσή της σε μερικά άτομα τους καλοκαιρινούς μήνες και γίνεται ηπιότερη με την έναρξη του χειμώνα.
ΤΑ ΣΥΜΠΤΏΜΑΤΆ:
Τα συνηθέστερα συμπτώματα αυτής της ειδικής μορφής κατάθλιψης, είναι η απουσία διάθεσης για τις απλές καθημερινές δραστηριότητες , έντονη αίσθηση σωματικής κούρασης ακόμα κι από το ξύπνημα, αποξένωση κι απομόνωση, αίσθηση του "ανικανοποίητου" για οποιαδήποτε μορφή διασκέδασης, έντονη επιθυμία για κατανάλωση φαγητού σε ποσότητες πέραν των συνηθισμένων
ΟΙ ΑΙΤΙΕΣ:
Οι αιτίες εκδήλωσής της μπορεί να είναι κι αντικειμενικές αλλά και υποκειμενικές η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Γενικά μπορούμε να πούμε ότι στις αντικειμενικές μπορεί να περιλαμβάνονται το άγχος της σύγχρονης ζωής, η αβεβαιότητα για το μέλλον, η αίσθηση "αστάθειας" στο κοινωνικό περιβάλλον που ζούμε σήμερα. Στις υποκειμενικές μπορούν να περιλαμβάνονται κάποιο πρόσφατο αρνητικό γεγονός για εμάς (πχ κάποιος πρόσφατος χωρισμός ή αποχωρισμός, η απώλεια εργασίας κλπ) αλλά κυρίως αυτό που εγώ ονομάζω η "αίσθηση του χαμένου χρόνου" που βιώνουμε κι έντονα και συχνά πολλοί από εμάς. Βιώνουμε αυτήν την αίσθηση όταν έχουμε πραγματοποιήσει δραστηριότητες που είτε τελικά μας απέφεραν μικρότερες απολαβές ευχαρίστησης από τις προσδοκώμενες, είτε δεν ήταν καθαρά επιλογές μας αλλά μας "επιβλήθηκαν" έμμεσα ή άμεσα από κοινωνικά status και περιβάλλοντα.
ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ:
Κατά κανόνα εμφανίζεται στις ηλικίες 25-35 και περισσότερο στις γυναίκες (75% γυναίκες-25% άνδρες). Συχνά και στην τρίτη ηλικία αλλά εκεί συνήθως συνοδεύεται κι από σοβαρότερες μορφές κατάθλιψης.
Θεωρείται υπομορφή κατάθλιψης κι αντιμετωπίζεται εύκολα. Αν αντιμετωπιστεί έγκαιρα δεν εξελίσσεται σε σοβαρότερη μορφή κατάθλιψης.
Σε κάθε περίπτωση εάν εσείς ή συγγενικό σας πρόσωπο εκδηλώνει τα παραπάνω συμπτώματα σε βαριά ή ήπια μορφή επισκεφθείτε άμεσα ψυχολόγο της επιλογής σας.
Πέμπτη 6 Αυγούστου 2009
ΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΩ ΓΙΑ ΦΕΤΟΣ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ...
Επειδή οι διακοπές, μας είναι απαραίτητες....
1. θυμάμαι πάντα ότι κάνω διακοπές για να ξεκουράσω τόσο το σώμα όσο και το πνεύμα μου..
2. Απαλάσσομαι για τις συγκεκριμένες μέρες απο το άγχος του χρόνου. Ας ακολουθήσω ένα πρόγραμμα για τον οργανισμό μου χωρίς ρολόι. Κοιμάμαι όποτε νυστάξω, τρώω όποτε πεινάσω...
3. Φροντίζω να σέβομαι τους χρόνους της υπόλοιπης παρέας κι απαιτώ να σέβονται αντίστοιχα τους δικούς μου....
4. Διασκεδάζω στο μέτρο που θέλω , πίνω στο μέτρο που αντέχω. Μοναδικός μου σκοπός το κέφι και η καλή μου διάθεση...
5. θυμάμαι πάντα ότι δεν χρειάζονται για όλα τα πράγματα να πληρώσεις. Ένα ηλιοβασίλεμα, ένας περίπατος είναι πάντα δωρεάν.....
6. απολαμβάνω την θάλασσα ΟΛΗ ΜΕΡΑ......
ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ......
1. θυμάμαι πάντα ότι κάνω διακοπές για να ξεκουράσω τόσο το σώμα όσο και το πνεύμα μου..
2. Απαλάσσομαι για τις συγκεκριμένες μέρες απο το άγχος του χρόνου. Ας ακολουθήσω ένα πρόγραμμα για τον οργανισμό μου χωρίς ρολόι. Κοιμάμαι όποτε νυστάξω, τρώω όποτε πεινάσω...
3. Φροντίζω να σέβομαι τους χρόνους της υπόλοιπης παρέας κι απαιτώ να σέβονται αντίστοιχα τους δικούς μου....
4. Διασκεδάζω στο μέτρο που θέλω , πίνω στο μέτρο που αντέχω. Μοναδικός μου σκοπός το κέφι και η καλή μου διάθεση...
5. θυμάμαι πάντα ότι δεν χρειάζονται για όλα τα πράγματα να πληρώσεις. Ένα ηλιοβασίλεμα, ένας περίπατος είναι πάντα δωρεάν.....
6. απολαμβάνω την θάλασσα ΟΛΗ ΜΕΡΑ......
ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ......
Πέμπτη 18 Ιουνίου 2009
ΠΩΣ ΝΑ ΕΛΕΓΞΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΥΜΟ ΜΑΣ , ΠΡΙΝ ΜΑΣ ΕΛΕΓΞΕΙ ΑΥΤΟΣ
Όλοι γνωρίζουμε τι είναι ο θυμός και όλοι τον έχουμε νιώσει, είτε ως παροδικό εκνευρισμό είτε ως έντονη οργή. Ο θυμός αποτελεί ένα φυσιολογικό, συνήθως υγιές, ανθρώπινο συναίσθημα. Όταν, όμως, ξεφεύγει από τον έλεγχό μας και γίνεται καταστροφικός, μπορεί να οδηγήσει σε πολλά προβλήματα – στον εργασιακό χώρο, ή στις προσωπικές μας σχέσεις– και γενικώς σε επιβάρυνση της συνολικής ποιότητας της ζωής μας. Επιπλέον, μπορεί να μας κάνει να νιώσουμε ότι βρισκόμαστε στο έλεος ενός απρόβλεπτου και ισχυρού συναισθήματος. Αυτό το ενημερωτικό φυλλάδιο έχει στόχο να βοηθήσει στην κατανόηση και στον έλεγχο του θυμού.
Σύμφωνα με τον Charles Spielberger, έναν ψυχολόγο που ειδικεύεται στη μελέτη του θυμού, ο θυμός είναι μια ‘‘συναισθηματική κατάσταση που ποικίλλει σε ένταση από τον ήπιο εκνευρισμό ως την έντονη οργή και μανία’’. Όπως και άλλα συναισθήματα, συνοδεύεται από φυσιολογικές και σωματικές αλλαγές: όταν θυμώνουμε, η καρδιά μας χτυπά πιο δυνατά και η πίεση του αίματός μας αυξάνεται, όπως αυξάνονται και τα επίπεδα των ορμονών αδρεναλίνη και νοραδρεναλίνη.
Ο θυμός γεννιέται από εξωτερικά ερεθίσματα αλλά και από ανησυχία ή από συνεχή ενασχόληση με τα προσωπικά μας προβλήματα. Κάποιες μνήμες τραυματικών ή εξοργιστικών γεγονότων μπορούν, επίσης, να προκαλέσουν συναισθήματα θυμού.
Εκφράζοντας - εκδηλώνοντας το θυμό μας
Ο ενστικτώδης, φυσικός τρόπος να εκδηλώσουμε το θυμό μας είναι να αντιδράσουμε επιθετικά. Ο θυμός είναι μια φυσική, προσαρμοστική απάντηση σε κάποια απειλή. Συχνά υποκινεί έντονα συναισθήματα και συμπεριφορές, που μας επιτρέπουν να παλέψουμε και να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας, όταν δεχτούμε επίθεση. Επομένως, ως ένα σημείο, η έκφραση θυμού είναι απαραίτητη για την επιβίωσή μας. Από την άλλη πλευρά, δεν είναι επιτρεπτό να επιτιθέμεθα φραστικά ή σωματικά σε κάθε πρόσωπο ή αντικείμενο που μας προκαλεί ή μας ενοχλεί. Οι νόμοι, οι κοινωνικοί κανόνες, και η κοινή λογική θέτουν όρια στο πόσο μακριά μπορεί να μας οδηγήσει ο θυμός.
Η διαχείριση του θυμού
Η διαχείριση του θυμού αποσκοπεί στη μείωση τόσο των συναισθημάτων θυμού όσο και της φυσιολογικής διέγερσης που αυτά προκαλούν. Οι άνθρωποι δεν είναι πάντα σε θέση να αλλάξουν ή να ξεφύγουν από τα πράγματα ή τα πρόσωπα που τους κάνουν να θυμώνουν. Αυτό όμως που μπορούν να κάνουν είναι να ελέγξουν τις αντιδράσεις τους απέναντι σε αυτά που τους προκαλούν θυμό.
Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν μια πληθώρα συνειδητών αλλά και ασυνείδητων διεργασιών για να διαχειριστούν τα συναισθήματα θυμού τους. Οι τρεις κύριοι τρόποι διαχείρισης του θυμού είναι οι εξής: έκφραση, απώθηση, και χαλάρωση. Όπως τονίζει ο Charles Spielberger, ‘‘όταν καμιά από αυτές τις τεχνικές δεν αποδίδει, τότε σίγουρα κάποιος ή κάτι βρίσκεται σε κίνδυνο’’.
Έκφραση. Το να εκφράσετε το θυμό σας με θετικό τρόπο – και όχι επιθετικό– είναι η καλύτερη λύση στη διαχείριση και εκδήλωση αυτού του συναισθήματος. Για να το επιτύχετε, πρέπει να μάθετε να ξεκαθαρίζετε τις ανάγκες σας και τους τρόπους ικανοποίησής τους, χωρίς την πρόκληση βλάβης σε τρίτους. Το να εκφράζετε το θυμό σας θετικά δε σημαίνει ότι πρέπει να γίνεστε πιεστικοί ή απαιτητικοί. Αντίθετα, σημαίνει να δείχνετε σεβασμό στον εαυτό σας και στους άλλους.
Απώθηση. Ο θυμός μπορεί, επίσης, είτε να καταπιεστεί είτε να αλλάξει μορφή ή κατεύθυνση. Αυτό συμβαίνει όταν συγκρατείτε το θυμό σας, σταματάτε να σκέφτεστε για αυτόν και επικεντρώνεστε σε κάτι θετικό. Στόχος σας στην περίπτωση αυτή είναι ο περιορισμός ή η απώθηση του θυμού και η μετατροπή του σε πιο δημιουργική συμπεριφορά. Ο κίνδυνος που ελλοχεύει στην αντίδραση αυτού του τύπου είναι ο εξής: Αν ο θυμός σας δεν εκφραστεί εξωτερικά, μπορεί να στραφεί εσωτερικά προς τον εαυτό σας και να οδηγήσει σε υπέρταση, υψηλή αρτηριακή πίεση, ή κατάθλιψη.
Θυμός που δεν εκφράζεται μπορεί να δημιουργήσει και άλλου τύπου προβλήματα. Μπορεί να οδηγήσει σε παθολογικές εκδηλώσεις, όπως είναι η παθητική-επιθετική συμπεριφορά (η έμμεση επίθεση σε άτομα, χωρίς αυτά να γνωρίζουν το λόγο, και όχι η άμεση πρόσωπο με πρόσωπο αντιμετώπιση) ή μια προσωπικότητα διαρκώς κυνική και επιθετική. Τα άτομα που συνεχώς ταπεινώνουν τους άλλους, κριτικάρουν τα πάντα και κάνουν κυνικά σχόλια είναι τα άτομα που δεν έχουν μάθει να εκφράζουν το θυμό τους εποικοδομητικά. Είναι, επίσης, αναμενόμενο να μην έχουν συνάψει πολλές υγιείς διαπροσωπικές σχέσεις.
Χαλάρωση. Ένας άλλος τρόπος ελέγχου του θυμού είναι η χαλάρωση. Η χαλάρωση δεν αφορά τον έλεγχο της εξωτερικής συμπεριφοράς αλλά τον έλεγχο των εσωτερικών αντιδράσεων του οργανισμού, τη μείωση των καρδιακών παλμών και την απομάκρυνση των άσχημων συναισθημάτων.
Είναι καλό να εκδηλώνουμε το θυμό μας;
Οι ψυχολόγοι σήμερα λένε πως η άποψη αυτή αποτελεί έναν επικίνδυνο μύθο. Μερικά άτομα χρησιμοποιούν αυτή την άποψη για να δικαιολογήσουν το ότι πληγώνουν τους γύρω τους. Η έρευνα έχει δείξει ότι η έντονη εκδήλωση του θυμού μας τις περισσότερες φορές προκαλεί κλιμακωτή αύξηση του θυμού και της επιθετικότητας και σε εμάς και στους άλλους. Αυτό δε βοηθάει ούτε εμάς ούτε το άτομο με το οποίο είμαστε θυμωμένοι ώστε να υπάρξει εκτόνωση της κατάστασης. Είναι καλύτερο να βρούμε αρχικά τι είναι αυτό που προκαλεί το θυμό μας και έπειτα να αναπτύξουμε στρατηγικές, ώστε να κρατήσουμε το θυμό μας σε επίπεδο τέτοιο που να μη μας οδηγήσει σε ακραίες αντιδράσεις.
Στρατηγικές για να ελέγξετε το θυμό σας
Α. Χαλάρωση
Απλές τεχνικές χαλάρωσης, όπως οι βαθιές αναπνοές και η χρήση της φαντασίας, μπορούν να σας βοηθήσουν να κατευνάσετε τα συναισθήματα θυμού. Υπάρχουν βιβλία και μαθήματα πάνω στη διδασκαλία τεχνικών χαλάρωσης, τις οποίες, αφού μάθετε, μπορείτε να επιστρατεύετε σε κάθε περίσταση. Αν εμπλέκεστε σε σχέσεις που και τα δύο μέλη τους είναι ευέξαπτα, ίσως να αποτελούσε καλή ιδέα και για τους δύο να μάθετε αυτές τις τεχνικές.
Μερικά απλά βήματα που μπορείτε να δοκιμάσετε
Αναπνεύστε βαθιά από το διάφραγμα: αναπνέοντας απλά από το στήθος δε θα σας χαλαρώσει. Φανταστείτε την αναπνοή σας να ανεβαίνει από την κοιλιά σας.
Επαναλάβετε αργά μια ήρεμη λέξη ή φράση όπως "χαλάρωσε", "ηρέμησε". Κάντε το ενώ αναπνέετε βαθιά.
Χρησιμοποιήστε τη φαντασία. Βιώστε νοερά μια χαλαρωτική εμπειρία είτε από τη μνήμη είτε από τη φαντασία σας.
Ασκήσεις γιόγκα χαμηλής έντασης μπορούν να χαλαρώσουν τους μυς σας και να σας κάνουν να αισθανθείτε πιο ήρεμοι.
Εφαρμόστε αυτές τις ασκήσεις καθημερινά. Μάθετε να τις χρησιμοποιείτε αυτόματα όταν βρίσκεστε σε καταστάσεις που προκαλούν ένταση.
Β. Γνωστική αναδόμηση
Με απλά λόγια, αυτό σημαίνει ‘‘αλλαγή του τρόπου σκέψης’’. Οι θυμωμένοι άνθρωποι τείνουν να καταριούνται, να βρίζουν και να μιλούν με παραστατικούς όρους που αντανακλούν τις εσώτερες σκέψεις τους. Όταν κάποιος είναι θυμωμένος, η σκέψη του μπορεί να γίνει υπερβολική και δραματική. Προσπαθήστε να αντικαταστήσετε αυτές τις σκέψεις με άλλες περισσότερο λογικές. Για παράδειγμα, αντί να πείτε στον εαυτό σας ‘‘αυτό που συνέβη είναι απαίσιο, φοβερό, τώρα όλα καταστράφηκαν’’, πείτε του ‘‘είναι ενοχλητικό και δικαιολογημένα είμαι θυμωμένος γι’ αυτό, αλλά δεν είναι το τέλος του κόσμου και με το να θυμώνω δεν μπορώ να διορθώσω τίποτα’’.
Η λογική αντιμάχεται το θυμό, επειδή ο θυμός, ακόμα και αν είναι δικαιολογημένος, μπορεί αμέσως να γίνει παράλογος. Γι’ αυτό, λοιπόν, προσπαθήστε να σκεφτείτε με την ψυχρή λογική. Υπενθυμίστε στον εαυτό σας ότι ο κόσμος ‘‘δεν υπάρχει για να σας κατατρέχει’’, ‘‘απλά ζείτε κάποιες από τις δυσκολίες της καθημερινής ζωής’’. Πείτε αυτά τα λόγια στον εαυτό σας κάθε φορά που νιώθετε το θυμό να σας αποδυναμώνει, και θα σας βοηθήσουν να δείτε τα πράγματα από μια πιο ισορροπημένη προοπτική. Υπενθυμίστε, ακόμη, στον εαυτό σας ότι με το να θυμώνει δε διορθώνεται τίποτα και ούτε πρόκειται αυτό να σας κάνει να νιώσετε καλύτερα (στην πραγματικότητα, μπορεί να σας κάνει να νιώσετε χειρότερα).
Οι θυμωμένοι άνθρωποι έχουν την τάση να ζητούν: δικαιοσύνη, σεβασμό, συμφωνία, επιθυμία να γίνονται τα πράγματα με το δικό τους τρόπο. Σαν μέρος της γνωστικής τους αναδόμησης, τα άτομα που θυμώνουν πολύ θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν την απαιτητική τους φύση και να μεταφράσουν τις προσδοκίες τους σε επιθυμίες. Με άλλα λόγια, το να πουν ‘‘θα ήθελα’’ κάτι, είναι υγιέστερο από το να πουν ‘‘απαιτώ’’ ή ‘‘πρέπει να έχω’’ κάτι.
Γ. Λύση προβλημάτων
Μερικές φορές ο θυμός και η σύγχυση προκαλούνται από πολύ αληθινά και αναπόδραστα προβλήματα της ζωής μας. Ο θυμός συχνά είναι σωστός και αποτελεί μια υγιή αντίδραση στις δυσκολίες αυτές. Υπάρχει επιπλέον μια πεποίθηση ότι κάθε πρόβλημα έχει τη λύση του και αυτό επιτείνει την απογοήτευσή μας, όταν διαπιστώνουμε ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει πάντα. Η καλύτερη αντίδραση για να αντιμετωπίσουμε μια τέτοια κατάσταση είναι να επικεντρωθούμε όχι στη λύση του προβλήματος αλλά στον τρόπο που θα χειριστούμε και θα αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα.
Δ. Βελτίωση της επικοινωνίας
Τα άτομα που θυμώνουν εύκολα έχουν την τάση να καταλήγουν γρήγορα σε συμπεράσματα, τα οποία, όμως, μπορεί να είναι ανακριβή, και να δρουν σύμφωνα με αυτά. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνετε όταν βρίσκεστε σε μια έντονη συζήτηση είναι να ηρεμήσετε και να σκεφτείτε σε βάθος τις απαντήσεις σας. Μην πείτε το πρώτο πράγμα που σας έρχεται στο νου, αλλά ηρεμήστε και σκεφτείτε προσεκτικά τι θέλετε να πείτε. Την ίδια ώρα, ακούστε προσεκτικά το συνομιλητή σας και σκεφτείτε
πολύ πριν μιλήσετε.
Επιπλέον, προσπαθήστε να αντιληφθείτε τι είναι αυτό που βρίσκεται πίσω από το θυμό σας. Για παράδειγμα, εσείς επιθυμείτε ελευθερία και προσωπικό χώρο ενώ το άτομο που είναι σημαντικό για σας επιθυμεί μια ζεστή και στενή σχέση. Αν αυτός/ή αρχίζει να παραπονείται για τις δραστηριότητές σας, μην ανταποδίδετε κατηγορώντας τον/την ως δεσμοφύλακα ή ως θηλιά στο λαιμό σας.
Ε. Χρήση του χιούμορ
Το απλό χιούμορ μπορεί να εξουδετερώσει την οργή με πολλούς τρόπους. Μπορεί να σας βοηθήσει να δείτε τα πράγματα πιο ισορροπημένα. Ωστόσο, υπάρχουν δύο στοιχεία που θα πρέπει να πάρετε υπόψη σας σχετικά με το χιούμορ. Πρώτον, μην προσπαθείτε να αποφύγετε τα προβλήματά σας και να τα υποτιμήσετε αστειευόμενοι με αυτά. Αντιθέτως, χρησιμοποιείστε το χιούμορ για να βοηθηθείτε να τα αντιμετωπίσετε περισσότερο εποικοδομητικά. Δεύτερον, μην ενδίδετε στο δριμύ και σαρκαστικό χιούμορ, γιατί και αυτό αποτελεί άλλη μία μορφή μη υγιούς έκφρασης θυμού.
Στ. Αλλάξτε το περιβάλλον σας
Πολλές φορές το άμεσο περιβάλλον μας αποτελεί αιτία εκνευρισμού και σύγχυσης. Διάφορα προβλήματα και υποχρεώσεις μπορούν να σας επιβαρύνουν και να σας κάνουν να θυμώσετε με τα εμπόδια που σας έχουν τύχει και σχετίζονται με πρόσωπα και πράγματα του περιβάλλοντός σας.
Δώστε στον εαυτό σας την ευκαιρία να κάνει ένα διάλειμμα. Εξασφαλίστε προσωπικό χρόνο σε εκείνες τις στιγμές της ημέρας που γνωρίζετε ότι είναι οι πιο στρεσογόνες. Έπειτα από αυτό το σύντομο, ήρεμο διάλειμμα, αισθάνεσθε καλύτερα προετοιμασμένος να αντιμετωπίσετε τις απαιτήσεις των καταστάσεων, χωρίς να ξεσπάτε πάνω τους.
Μερικά ακόμη μυστικά για να βοηθήσετε τον εαυτό σας
Χρονική συγκυρία: Αν εσείς και ο/η σύντροφός σας μαλώνετε όταν συζητάτε το βράδυ – ίσως γιατί είστε κουρασμένοι ή έξαλλοι ή απλά γιατί σας έχει γίνει συνήθεια– προσπαθήστε να αλλάξετε τη χρονική στιγμή που συζητάτε σημαντικά θέματα, έτσι ώστε αυτές οι συζητήσεις να μην μετατραπούν σε καυγάδες.
Αποφυγή: Αν η ακαταστασία του δωματίου του συγκατοίκου σας σάς κάνει να θυμώνετε κάθε φορά που την αντικρύζετε, απλά κλείστε την πόρτα. Αποφύγετε γενικά να παρατηρείτε πράγματα που σας εξοργίζουν. Μην πείτε ‘‘ο συγκάτοικός μου θα έπρεπε να καθαρίσει το δωμάτιό του για να μη με εξοργίσει’’. Δεν είναι εκεί το θέμα. Το θέμα είναι να προσπαθήσετε να κρατήσετε την ψυχραιμία σας.
Εύρεση εναλλακτικών λύσεων: Αν το κυκλοφοριακό πρόβλημα σας ενοχλεί αφόρητα, μάθετε μια διαφορετική διαδρομή χωρίς κυκλοφοριακή συμφόρηση και περισσότερο όμορφη. Διαφορετικά, βρείτε άλλη εναλλακτική λύση, όπως το να πάρετε ποδήλατο ή να πάτε με τα πόδια.
Χρειάζεστε συμβουλευτική υποστήριξη;
Αν νιώθετε ότι ο θυμός σας είναι τελείως ανεξέλεγκτος και επιδρά στις καθημερινές σας σχέσεις και σε σημαντικούς τομείς της ζωής σας, ίσως να πρέπει να σκεφτείτε το ενδεχόμενο να συμβουλευτείτε κάποιον για να μάθετε πώς να διαχειρίζεστε καλύτερα το θυμό σας. Ένας ψυχολόγος ή κάποιος άλλος ειδικός της ψυχικής υγείας μπορεί να δουλέψει μαζί σας και να σας βοηθήσει να αναπτύξετε ένα φάσμα τεχνικών για να αλλάξετε τον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς σας.
Σύμφωνα με τον Charles Spielberger, έναν ψυχολόγο που ειδικεύεται στη μελέτη του θυμού, ο θυμός είναι μια ‘‘συναισθηματική κατάσταση που ποικίλλει σε ένταση από τον ήπιο εκνευρισμό ως την έντονη οργή και μανία’’. Όπως και άλλα συναισθήματα, συνοδεύεται από φυσιολογικές και σωματικές αλλαγές: όταν θυμώνουμε, η καρδιά μας χτυπά πιο δυνατά και η πίεση του αίματός μας αυξάνεται, όπως αυξάνονται και τα επίπεδα των ορμονών αδρεναλίνη και νοραδρεναλίνη.
Ο θυμός γεννιέται από εξωτερικά ερεθίσματα αλλά και από ανησυχία ή από συνεχή ενασχόληση με τα προσωπικά μας προβλήματα. Κάποιες μνήμες τραυματικών ή εξοργιστικών γεγονότων μπορούν, επίσης, να προκαλέσουν συναισθήματα θυμού.
Εκφράζοντας - εκδηλώνοντας το θυμό μας
Ο ενστικτώδης, φυσικός τρόπος να εκδηλώσουμε το θυμό μας είναι να αντιδράσουμε επιθετικά. Ο θυμός είναι μια φυσική, προσαρμοστική απάντηση σε κάποια απειλή. Συχνά υποκινεί έντονα συναισθήματα και συμπεριφορές, που μας επιτρέπουν να παλέψουμε και να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας, όταν δεχτούμε επίθεση. Επομένως, ως ένα σημείο, η έκφραση θυμού είναι απαραίτητη για την επιβίωσή μας. Από την άλλη πλευρά, δεν είναι επιτρεπτό να επιτιθέμεθα φραστικά ή σωματικά σε κάθε πρόσωπο ή αντικείμενο που μας προκαλεί ή μας ενοχλεί. Οι νόμοι, οι κοινωνικοί κανόνες, και η κοινή λογική θέτουν όρια στο πόσο μακριά μπορεί να μας οδηγήσει ο θυμός.
Η διαχείριση του θυμού
Η διαχείριση του θυμού αποσκοπεί στη μείωση τόσο των συναισθημάτων θυμού όσο και της φυσιολογικής διέγερσης που αυτά προκαλούν. Οι άνθρωποι δεν είναι πάντα σε θέση να αλλάξουν ή να ξεφύγουν από τα πράγματα ή τα πρόσωπα που τους κάνουν να θυμώνουν. Αυτό όμως που μπορούν να κάνουν είναι να ελέγξουν τις αντιδράσεις τους απέναντι σε αυτά που τους προκαλούν θυμό.
Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν μια πληθώρα συνειδητών αλλά και ασυνείδητων διεργασιών για να διαχειριστούν τα συναισθήματα θυμού τους. Οι τρεις κύριοι τρόποι διαχείρισης του θυμού είναι οι εξής: έκφραση, απώθηση, και χαλάρωση. Όπως τονίζει ο Charles Spielberger, ‘‘όταν καμιά από αυτές τις τεχνικές δεν αποδίδει, τότε σίγουρα κάποιος ή κάτι βρίσκεται σε κίνδυνο’’.
Έκφραση. Το να εκφράσετε το θυμό σας με θετικό τρόπο – και όχι επιθετικό– είναι η καλύτερη λύση στη διαχείριση και εκδήλωση αυτού του συναισθήματος. Για να το επιτύχετε, πρέπει να μάθετε να ξεκαθαρίζετε τις ανάγκες σας και τους τρόπους ικανοποίησής τους, χωρίς την πρόκληση βλάβης σε τρίτους. Το να εκφράζετε το θυμό σας θετικά δε σημαίνει ότι πρέπει να γίνεστε πιεστικοί ή απαιτητικοί. Αντίθετα, σημαίνει να δείχνετε σεβασμό στον εαυτό σας και στους άλλους.
Απώθηση. Ο θυμός μπορεί, επίσης, είτε να καταπιεστεί είτε να αλλάξει μορφή ή κατεύθυνση. Αυτό συμβαίνει όταν συγκρατείτε το θυμό σας, σταματάτε να σκέφτεστε για αυτόν και επικεντρώνεστε σε κάτι θετικό. Στόχος σας στην περίπτωση αυτή είναι ο περιορισμός ή η απώθηση του θυμού και η μετατροπή του σε πιο δημιουργική συμπεριφορά. Ο κίνδυνος που ελλοχεύει στην αντίδραση αυτού του τύπου είναι ο εξής: Αν ο θυμός σας δεν εκφραστεί εξωτερικά, μπορεί να στραφεί εσωτερικά προς τον εαυτό σας και να οδηγήσει σε υπέρταση, υψηλή αρτηριακή πίεση, ή κατάθλιψη.
Θυμός που δεν εκφράζεται μπορεί να δημιουργήσει και άλλου τύπου προβλήματα. Μπορεί να οδηγήσει σε παθολογικές εκδηλώσεις, όπως είναι η παθητική-επιθετική συμπεριφορά (η έμμεση επίθεση σε άτομα, χωρίς αυτά να γνωρίζουν το λόγο, και όχι η άμεση πρόσωπο με πρόσωπο αντιμετώπιση) ή μια προσωπικότητα διαρκώς κυνική και επιθετική. Τα άτομα που συνεχώς ταπεινώνουν τους άλλους, κριτικάρουν τα πάντα και κάνουν κυνικά σχόλια είναι τα άτομα που δεν έχουν μάθει να εκφράζουν το θυμό τους εποικοδομητικά. Είναι, επίσης, αναμενόμενο να μην έχουν συνάψει πολλές υγιείς διαπροσωπικές σχέσεις.
Χαλάρωση. Ένας άλλος τρόπος ελέγχου του θυμού είναι η χαλάρωση. Η χαλάρωση δεν αφορά τον έλεγχο της εξωτερικής συμπεριφοράς αλλά τον έλεγχο των εσωτερικών αντιδράσεων του οργανισμού, τη μείωση των καρδιακών παλμών και την απομάκρυνση των άσχημων συναισθημάτων.
Είναι καλό να εκδηλώνουμε το θυμό μας;
Οι ψυχολόγοι σήμερα λένε πως η άποψη αυτή αποτελεί έναν επικίνδυνο μύθο. Μερικά άτομα χρησιμοποιούν αυτή την άποψη για να δικαιολογήσουν το ότι πληγώνουν τους γύρω τους. Η έρευνα έχει δείξει ότι η έντονη εκδήλωση του θυμού μας τις περισσότερες φορές προκαλεί κλιμακωτή αύξηση του θυμού και της επιθετικότητας και σε εμάς και στους άλλους. Αυτό δε βοηθάει ούτε εμάς ούτε το άτομο με το οποίο είμαστε θυμωμένοι ώστε να υπάρξει εκτόνωση της κατάστασης. Είναι καλύτερο να βρούμε αρχικά τι είναι αυτό που προκαλεί το θυμό μας και έπειτα να αναπτύξουμε στρατηγικές, ώστε να κρατήσουμε το θυμό μας σε επίπεδο τέτοιο που να μη μας οδηγήσει σε ακραίες αντιδράσεις.
Στρατηγικές για να ελέγξετε το θυμό σας
Α. Χαλάρωση
Απλές τεχνικές χαλάρωσης, όπως οι βαθιές αναπνοές και η χρήση της φαντασίας, μπορούν να σας βοηθήσουν να κατευνάσετε τα συναισθήματα θυμού. Υπάρχουν βιβλία και μαθήματα πάνω στη διδασκαλία τεχνικών χαλάρωσης, τις οποίες, αφού μάθετε, μπορείτε να επιστρατεύετε σε κάθε περίσταση. Αν εμπλέκεστε σε σχέσεις που και τα δύο μέλη τους είναι ευέξαπτα, ίσως να αποτελούσε καλή ιδέα και για τους δύο να μάθετε αυτές τις τεχνικές.
Μερικά απλά βήματα που μπορείτε να δοκιμάσετε
Αναπνεύστε βαθιά από το διάφραγμα: αναπνέοντας απλά από το στήθος δε θα σας χαλαρώσει. Φανταστείτε την αναπνοή σας να ανεβαίνει από την κοιλιά σας.
Επαναλάβετε αργά μια ήρεμη λέξη ή φράση όπως "χαλάρωσε", "ηρέμησε". Κάντε το ενώ αναπνέετε βαθιά.
Χρησιμοποιήστε τη φαντασία. Βιώστε νοερά μια χαλαρωτική εμπειρία είτε από τη μνήμη είτε από τη φαντασία σας.
Ασκήσεις γιόγκα χαμηλής έντασης μπορούν να χαλαρώσουν τους μυς σας και να σας κάνουν να αισθανθείτε πιο ήρεμοι.
Εφαρμόστε αυτές τις ασκήσεις καθημερινά. Μάθετε να τις χρησιμοποιείτε αυτόματα όταν βρίσκεστε σε καταστάσεις που προκαλούν ένταση.
Β. Γνωστική αναδόμηση
Με απλά λόγια, αυτό σημαίνει ‘‘αλλαγή του τρόπου σκέψης’’. Οι θυμωμένοι άνθρωποι τείνουν να καταριούνται, να βρίζουν και να μιλούν με παραστατικούς όρους που αντανακλούν τις εσώτερες σκέψεις τους. Όταν κάποιος είναι θυμωμένος, η σκέψη του μπορεί να γίνει υπερβολική και δραματική. Προσπαθήστε να αντικαταστήσετε αυτές τις σκέψεις με άλλες περισσότερο λογικές. Για παράδειγμα, αντί να πείτε στον εαυτό σας ‘‘αυτό που συνέβη είναι απαίσιο, φοβερό, τώρα όλα καταστράφηκαν’’, πείτε του ‘‘είναι ενοχλητικό και δικαιολογημένα είμαι θυμωμένος γι’ αυτό, αλλά δεν είναι το τέλος του κόσμου και με το να θυμώνω δεν μπορώ να διορθώσω τίποτα’’.
Η λογική αντιμάχεται το θυμό, επειδή ο θυμός, ακόμα και αν είναι δικαιολογημένος, μπορεί αμέσως να γίνει παράλογος. Γι’ αυτό, λοιπόν, προσπαθήστε να σκεφτείτε με την ψυχρή λογική. Υπενθυμίστε στον εαυτό σας ότι ο κόσμος ‘‘δεν υπάρχει για να σας κατατρέχει’’, ‘‘απλά ζείτε κάποιες από τις δυσκολίες της καθημερινής ζωής’’. Πείτε αυτά τα λόγια στον εαυτό σας κάθε φορά που νιώθετε το θυμό να σας αποδυναμώνει, και θα σας βοηθήσουν να δείτε τα πράγματα από μια πιο ισορροπημένη προοπτική. Υπενθυμίστε, ακόμη, στον εαυτό σας ότι με το να θυμώνει δε διορθώνεται τίποτα και ούτε πρόκειται αυτό να σας κάνει να νιώσετε καλύτερα (στην πραγματικότητα, μπορεί να σας κάνει να νιώσετε χειρότερα).
Οι θυμωμένοι άνθρωποι έχουν την τάση να ζητούν: δικαιοσύνη, σεβασμό, συμφωνία, επιθυμία να γίνονται τα πράγματα με το δικό τους τρόπο. Σαν μέρος της γνωστικής τους αναδόμησης, τα άτομα που θυμώνουν πολύ θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν την απαιτητική τους φύση και να μεταφράσουν τις προσδοκίες τους σε επιθυμίες. Με άλλα λόγια, το να πουν ‘‘θα ήθελα’’ κάτι, είναι υγιέστερο από το να πουν ‘‘απαιτώ’’ ή ‘‘πρέπει να έχω’’ κάτι.
Γ. Λύση προβλημάτων
Μερικές φορές ο θυμός και η σύγχυση προκαλούνται από πολύ αληθινά και αναπόδραστα προβλήματα της ζωής μας. Ο θυμός συχνά είναι σωστός και αποτελεί μια υγιή αντίδραση στις δυσκολίες αυτές. Υπάρχει επιπλέον μια πεποίθηση ότι κάθε πρόβλημα έχει τη λύση του και αυτό επιτείνει την απογοήτευσή μας, όταν διαπιστώνουμε ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει πάντα. Η καλύτερη αντίδραση για να αντιμετωπίσουμε μια τέτοια κατάσταση είναι να επικεντρωθούμε όχι στη λύση του προβλήματος αλλά στον τρόπο που θα χειριστούμε και θα αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα.
Δ. Βελτίωση της επικοινωνίας
Τα άτομα που θυμώνουν εύκολα έχουν την τάση να καταλήγουν γρήγορα σε συμπεράσματα, τα οποία, όμως, μπορεί να είναι ανακριβή, και να δρουν σύμφωνα με αυτά. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνετε όταν βρίσκεστε σε μια έντονη συζήτηση είναι να ηρεμήσετε και να σκεφτείτε σε βάθος τις απαντήσεις σας. Μην πείτε το πρώτο πράγμα που σας έρχεται στο νου, αλλά ηρεμήστε και σκεφτείτε προσεκτικά τι θέλετε να πείτε. Την ίδια ώρα, ακούστε προσεκτικά το συνομιλητή σας και σκεφτείτε
πολύ πριν μιλήσετε.
Επιπλέον, προσπαθήστε να αντιληφθείτε τι είναι αυτό που βρίσκεται πίσω από το θυμό σας. Για παράδειγμα, εσείς επιθυμείτε ελευθερία και προσωπικό χώρο ενώ το άτομο που είναι σημαντικό για σας επιθυμεί μια ζεστή και στενή σχέση. Αν αυτός/ή αρχίζει να παραπονείται για τις δραστηριότητές σας, μην ανταποδίδετε κατηγορώντας τον/την ως δεσμοφύλακα ή ως θηλιά στο λαιμό σας.
Ε. Χρήση του χιούμορ
Το απλό χιούμορ μπορεί να εξουδετερώσει την οργή με πολλούς τρόπους. Μπορεί να σας βοηθήσει να δείτε τα πράγματα πιο ισορροπημένα. Ωστόσο, υπάρχουν δύο στοιχεία που θα πρέπει να πάρετε υπόψη σας σχετικά με το χιούμορ. Πρώτον, μην προσπαθείτε να αποφύγετε τα προβλήματά σας και να τα υποτιμήσετε αστειευόμενοι με αυτά. Αντιθέτως, χρησιμοποιείστε το χιούμορ για να βοηθηθείτε να τα αντιμετωπίσετε περισσότερο εποικοδομητικά. Δεύτερον, μην ενδίδετε στο δριμύ και σαρκαστικό χιούμορ, γιατί και αυτό αποτελεί άλλη μία μορφή μη υγιούς έκφρασης θυμού.
Στ. Αλλάξτε το περιβάλλον σας
Πολλές φορές το άμεσο περιβάλλον μας αποτελεί αιτία εκνευρισμού και σύγχυσης. Διάφορα προβλήματα και υποχρεώσεις μπορούν να σας επιβαρύνουν και να σας κάνουν να θυμώσετε με τα εμπόδια που σας έχουν τύχει και σχετίζονται με πρόσωπα και πράγματα του περιβάλλοντός σας.
Δώστε στον εαυτό σας την ευκαιρία να κάνει ένα διάλειμμα. Εξασφαλίστε προσωπικό χρόνο σε εκείνες τις στιγμές της ημέρας που γνωρίζετε ότι είναι οι πιο στρεσογόνες. Έπειτα από αυτό το σύντομο, ήρεμο διάλειμμα, αισθάνεσθε καλύτερα προετοιμασμένος να αντιμετωπίσετε τις απαιτήσεις των καταστάσεων, χωρίς να ξεσπάτε πάνω τους.
Μερικά ακόμη μυστικά για να βοηθήσετε τον εαυτό σας
Χρονική συγκυρία: Αν εσείς και ο/η σύντροφός σας μαλώνετε όταν συζητάτε το βράδυ – ίσως γιατί είστε κουρασμένοι ή έξαλλοι ή απλά γιατί σας έχει γίνει συνήθεια– προσπαθήστε να αλλάξετε τη χρονική στιγμή που συζητάτε σημαντικά θέματα, έτσι ώστε αυτές οι συζητήσεις να μην μετατραπούν σε καυγάδες.
Αποφυγή: Αν η ακαταστασία του δωματίου του συγκατοίκου σας σάς κάνει να θυμώνετε κάθε φορά που την αντικρύζετε, απλά κλείστε την πόρτα. Αποφύγετε γενικά να παρατηρείτε πράγματα που σας εξοργίζουν. Μην πείτε ‘‘ο συγκάτοικός μου θα έπρεπε να καθαρίσει το δωμάτιό του για να μη με εξοργίσει’’. Δεν είναι εκεί το θέμα. Το θέμα είναι να προσπαθήσετε να κρατήσετε την ψυχραιμία σας.
Εύρεση εναλλακτικών λύσεων: Αν το κυκλοφοριακό πρόβλημα σας ενοχλεί αφόρητα, μάθετε μια διαφορετική διαδρομή χωρίς κυκλοφοριακή συμφόρηση και περισσότερο όμορφη. Διαφορετικά, βρείτε άλλη εναλλακτική λύση, όπως το να πάρετε ποδήλατο ή να πάτε με τα πόδια.
Χρειάζεστε συμβουλευτική υποστήριξη;
Αν νιώθετε ότι ο θυμός σας είναι τελείως ανεξέλεγκτος και επιδρά στις καθημερινές σας σχέσεις και σε σημαντικούς τομείς της ζωής σας, ίσως να πρέπει να σκεφτείτε το ενδεχόμενο να συμβουλευτείτε κάποιον για να μάθετε πώς να διαχειρίζεστε καλύτερα το θυμό σας. Ένας ψυχολόγος ή κάποιος άλλος ειδικός της ψυχικής υγείας μπορεί να δουλέψει μαζί σας και να σας βοηθήσει να αναπτύξετε ένα φάσμα τεχνικών για να αλλάξετε τον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς σας.
Πέμπτη 28 Μαΐου 2009
Εργασιακό Άγχος
Το εργασιακό άγχος μπορεί να οφείλεται είτε σε παράγοντες που σχετίζονται με το είδος ή τις συνθήκες εργασίας είτε σε προσωπικά αίτια:
- Παράγοντες που σχετίζονται με την εργασία: Οι υπερβολικές απαιτήσεις και η πίεση για υψηλές επιδόσεις, σε συνδυασμό με την κακή οργάνωση της δουλειάς, το αυξημένο ή ασαφές ωράριο, η έλλειψη δυνατότητας ελέγχου και ξεκάθαρου ρόλου ή κατεύθυνσης όσον αφορά τα επαγγελματικά καθήκοντα, η ανασφάλεια για τη διατήρηση της εργασίας, ο μη επαρκής μισθός, οι κακές επαγγελματικές σχέσεις και οι συγκρούσεις στο χώρο εργασίας ή το… λάθος επάγγελμα.
- Προσωπικοί παράγοντες: Η ανεπαρκής ή ακατάλληλη για το συγκεκριμένο επάγγελμα εκπαίδευση και η έλλειψη απαραίτητων ικανοτήτων (π.χ. οργάνωσης, διοίκησης κ.λπ.), η επιδίωξη της τελειότητας που δεν επιτρέπει ποτέ παρεκκλίσεις από την ανώτερη δυνατή επίδοση, οι μη ρεαλιστικές προσδοκίες από την επαγγελματική ζωή, η δυσκολία προσαρμογής σε αλλαγές και νέες απαιτήσεις, ο φόβος κριτικής ή ανάληψης ευθυνών, η έλλειψη διεκδικητικότητας, οι δυσκολίες στην επικοινωνία.
Εκτός από όλα τα παραπάνω, ο πιο καθοριστικός παράγοντας που μπορεί να περιορίσει ή να πολλαπλασιάσει τις αρνητικές αντιδράσεις μας απέναντι στους πιθανούς «κινδύνους» είναι ο τρόπος με τον οποίο σκεφτόμαστε γι’ αυτούς.
Έτσι, οι αντιδράσεις άγχους γίνονται ένα πολύ προσωπικό φαινόμενο, που σχηματικά απεικονίζεται με την «εξίσωση του άγχους»: Mέγεθος «απειλής» + Kόστος των συνεπειών της = Iκανότητες αντιμετώπισης + Διαθέσιμη βοήθεια από το περιβάλλον.
Τι σημαίνει αυτό; Τίποτα πολύπλοκο και δυσνόητο. Οι αντιδράσεις απέναντι σε μια «απειλή» εξαρτώνται από το πώς καθένας αντιλαμβάνεται το μέγεθος και τις συνέπειές της καθώς και τις ικανότητές του να την αντιμετωπίσει ή τη βοήθεια που μπορεί να έχει από το περιβάλλον του. Όσο μεγαλύτερα θεωρούμε ότι είναι τα δύο πρώτα (το μέγεθος της απειλής και οι αρνητικές συνέπειες) και όσο μικρότερα τα υπόλοιπα (οι ικανότητες αντιμετώπισης και η πιθανή βοήθεια) τόσο περισσότερο άγχος βιώνουμε απέναντι στον «κίνδυνο». Άρα λοιπόν οι αντιδράσεις άγχους είναι, σε πολλές περιπτώσεις, δικό μας δημιούργημα, αφού εμείς οι ίδιοι ερμηνεύουμε την κατάσταση ως «απειλητική».
- Παράγοντες που σχετίζονται με την εργασία: Οι υπερβολικές απαιτήσεις και η πίεση για υψηλές επιδόσεις, σε συνδυασμό με την κακή οργάνωση της δουλειάς, το αυξημένο ή ασαφές ωράριο, η έλλειψη δυνατότητας ελέγχου και ξεκάθαρου ρόλου ή κατεύθυνσης όσον αφορά τα επαγγελματικά καθήκοντα, η ανασφάλεια για τη διατήρηση της εργασίας, ο μη επαρκής μισθός, οι κακές επαγγελματικές σχέσεις και οι συγκρούσεις στο χώρο εργασίας ή το… λάθος επάγγελμα.
- Προσωπικοί παράγοντες: Η ανεπαρκής ή ακατάλληλη για το συγκεκριμένο επάγγελμα εκπαίδευση και η έλλειψη απαραίτητων ικανοτήτων (π.χ. οργάνωσης, διοίκησης κ.λπ.), η επιδίωξη της τελειότητας που δεν επιτρέπει ποτέ παρεκκλίσεις από την ανώτερη δυνατή επίδοση, οι μη ρεαλιστικές προσδοκίες από την επαγγελματική ζωή, η δυσκολία προσαρμογής σε αλλαγές και νέες απαιτήσεις, ο φόβος κριτικής ή ανάληψης ευθυνών, η έλλειψη διεκδικητικότητας, οι δυσκολίες στην επικοινωνία.
Εκτός από όλα τα παραπάνω, ο πιο καθοριστικός παράγοντας που μπορεί να περιορίσει ή να πολλαπλασιάσει τις αρνητικές αντιδράσεις μας απέναντι στους πιθανούς «κινδύνους» είναι ο τρόπος με τον οποίο σκεφτόμαστε γι’ αυτούς.
Έτσι, οι αντιδράσεις άγχους γίνονται ένα πολύ προσωπικό φαινόμενο, που σχηματικά απεικονίζεται με την «εξίσωση του άγχους»: Mέγεθος «απειλής» + Kόστος των συνεπειών της = Iκανότητες αντιμετώπισης + Διαθέσιμη βοήθεια από το περιβάλλον.
Τι σημαίνει αυτό; Τίποτα πολύπλοκο και δυσνόητο. Οι αντιδράσεις απέναντι σε μια «απειλή» εξαρτώνται από το πώς καθένας αντιλαμβάνεται το μέγεθος και τις συνέπειές της καθώς και τις ικανότητές του να την αντιμετωπίσει ή τη βοήθεια που μπορεί να έχει από το περιβάλλον του. Όσο μεγαλύτερα θεωρούμε ότι είναι τα δύο πρώτα (το μέγεθος της απειλής και οι αρνητικές συνέπειες) και όσο μικρότερα τα υπόλοιπα (οι ικανότητες αντιμετώπισης και η πιθανή βοήθεια) τόσο περισσότερο άγχος βιώνουμε απέναντι στον «κίνδυνο». Άρα λοιπόν οι αντιδράσεις άγχους είναι, σε πολλές περιπτώσεις, δικό μας δημιούργημα, αφού εμείς οι ίδιοι ερμηνεύουμε την κατάσταση ως «απειλητική».
Πέμπτη 14 Μαΐου 2009
Απλές Συμβουλές για την καταπολέμηση του Stress
Δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές καταπολέμησης του στρες. Υπάρχουν όμως ορισμένες τεχνικές που μπορούν να βοηθήσουν όσους βιώνουν υπερβολικό στρες.
1 Πρώτα απ΄ όλα πρέπει να αναγνωρίσουμε τα συμπτώματα του στρες. Έντονη δυσφορία για πράγματα που αντικειμενικά είναι απλά, είναι ένα σημάδι.
2 Να κάνουμε διάλειμμα πάντα όταν το χρειαζόμαστε ακόμα και μικρής διάρκειας.
3 Να αποφεύγουμε να είμαστε πολύ ανταγωνιστικοί- χάνουμε την ουσία.
4 Η σωματική άσκηση είναι το πιο αποτελεσματικό φάρμακο κατά του στρες.
5 Να ασχολούμαστε με ένα πράγμα κάθε φορά - να μην προσπαθούμε να τα πετύχουμε όλα μαζί.
6 Να διαχειριστούμε καλύτερα τον χρόνο μας. Αν ιεραρχούμε τις υποχρεώσεις μας δίνοντας προτεραιότητα στις πιο σημαντικές, βοηθάμε και τον εαυτό μας και τους ανθρώπους που επηρεάζονται από τις επιλογές μας.
7 Αν μπορούμε να κάνουμε κάτι για να αποτρέψουμε όσα μας ανησυχούν, ας το κάνουμε άμεσα και ας μην επιτρέπουμε στο άγχος να μας κυριεύει. Έχει αποδειχθεί ότι το 80% από αυτά που μας αγχώνουν τελικά δεν πραγματοποιούνται.
8 Να ξεφεύγουμε όσο συχνότερα μπορούμε από την καθημερινότητα με μια μικρή απόδραση έξω από την πόλη, ένα καλό βιβλίο, μια ταινία,μουσική ή περπάτημα. Αγαπημένες ασχολίες μας βοηθούν να χαλαρώσουμε και να βρούμε τη χαμένη μας ισορροπία.
9 Να επανεξετάσουμε τον τρόπο ζωής μας και να δούμε αν μπορούμε να κάνουμε αλλαγές στο καθημερινό μας πρόγραμμα αλλά και στην προσωπική και οικογενειακή μας ζωή.
10 Σωστή και υγιεινή διατροφή. Η χρήση αλκοόλ, καφεΐνης, καπνού και τροφών με πολλά λιπαρά υπονομεύει την ικανότητα του οργανισμού μας να ανταπεξέλθει στο στρες. Αντίθετα, μια ισορροπημένη διατροφή με φρούτα, λαχανικά, φυτικές ίνες και πρωτεΐνες θωρακίζει την άμυνα του οργανισμού μας.
11 Χρειαζόμαστε όχι μόνο επαρκείς ώρες ύπνου και ξεκούρασης αλλά και καλή ποιότητα ύπνου. Δυο απλές συμβουλές που μπορώ να δώσω εδώ είναι:
α) Δεν ξαπλώνουμε ποτέ ενώ εκτελούμε άλλη δραστηριότητα πχ βλέπουμε τηλεόραση ή τρώμε
β) ξαπλώνουμε πάντα μόλις νυστάξουμε και όχι απο πρίν. Η προσπάθεια να "μας πάρει ο ύπνος" ενώ δεν νυστάζουμε είναι και κοπιαστική και αγχογόνα για τον οργανισμό.
12 Να καταγράφουμε τις σκέψεις μας- βοηθά στο να αλλάξουμε τις αρνητικές.
13 Να βοηθάμε όσους έχουν ανάγκη. Η εθελοντική εργασία μείωνει το στρες και δίνει προσωπική ικανοποίηση.
14 Να καταφύγουμε σε τεχνικές χαλάρωσης. Η γιόγκα, οι τεχνικές αναπνοής, το μασάζ είναι ιδιαίτερα βοηθητικές μέθοδοι.
15 Να μην κρατάμε μέσα μας ό,τι μας απασχολεί. Να μιλάμε με φίλους, τα άλλα μέλη της οικογένειας αλλά και ειδικούς όταν χρειάζεται.
16 Να μην φοβόμαστε στη δουλειά να εμπιστευθούμε άλλους και να τους αναθέτουμε υποχρεώσεις.
17 Δεν χρειάζεται να είμαστε τέλειοι
18 Να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να περνάει χρόνο με τους ανθρώπους που αγαπάμε.
19 Να αποφεύγουμε τους διαπληκτισμούς, αλλά να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να βγάζει την ένταση που συσσωρεύει με άλλο τρόπο. Συνήθως ένας διαπληκτισμός δεν μας λυτρώνει απο το άγχος παρόλο που μας φαίνεται ως "ξέσπασμα".
20 Να εκτονώνουμε την έντασή μας με παραγωγικό τρόπο - μια σωματική άσκηση, το καθάρισμα του κήπου ή και του σπιτιού βοηθούν.
21. Να ζητήσουμε βοήθεια απο ειδικό ψυχολόγο, αν δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας
1 Πρώτα απ΄ όλα πρέπει να αναγνωρίσουμε τα συμπτώματα του στρες. Έντονη δυσφορία για πράγματα που αντικειμενικά είναι απλά, είναι ένα σημάδι.
2 Να κάνουμε διάλειμμα πάντα όταν το χρειαζόμαστε ακόμα και μικρής διάρκειας.
3 Να αποφεύγουμε να είμαστε πολύ ανταγωνιστικοί- χάνουμε την ουσία.
4 Η σωματική άσκηση είναι το πιο αποτελεσματικό φάρμακο κατά του στρες.
5 Να ασχολούμαστε με ένα πράγμα κάθε φορά - να μην προσπαθούμε να τα πετύχουμε όλα μαζί.
6 Να διαχειριστούμε καλύτερα τον χρόνο μας. Αν ιεραρχούμε τις υποχρεώσεις μας δίνοντας προτεραιότητα στις πιο σημαντικές, βοηθάμε και τον εαυτό μας και τους ανθρώπους που επηρεάζονται από τις επιλογές μας.
7 Αν μπορούμε να κάνουμε κάτι για να αποτρέψουμε όσα μας ανησυχούν, ας το κάνουμε άμεσα και ας μην επιτρέπουμε στο άγχος να μας κυριεύει. Έχει αποδειχθεί ότι το 80% από αυτά που μας αγχώνουν τελικά δεν πραγματοποιούνται.
8 Να ξεφεύγουμε όσο συχνότερα μπορούμε από την καθημερινότητα με μια μικρή απόδραση έξω από την πόλη, ένα καλό βιβλίο, μια ταινία,μουσική ή περπάτημα. Αγαπημένες ασχολίες μας βοηθούν να χαλαρώσουμε και να βρούμε τη χαμένη μας ισορροπία.
9 Να επανεξετάσουμε τον τρόπο ζωής μας και να δούμε αν μπορούμε να κάνουμε αλλαγές στο καθημερινό μας πρόγραμμα αλλά και στην προσωπική και οικογενειακή μας ζωή.
10 Σωστή και υγιεινή διατροφή. Η χρήση αλκοόλ, καφεΐνης, καπνού και τροφών με πολλά λιπαρά υπονομεύει την ικανότητα του οργανισμού μας να ανταπεξέλθει στο στρες. Αντίθετα, μια ισορροπημένη διατροφή με φρούτα, λαχανικά, φυτικές ίνες και πρωτεΐνες θωρακίζει την άμυνα του οργανισμού μας.
11 Χρειαζόμαστε όχι μόνο επαρκείς ώρες ύπνου και ξεκούρασης αλλά και καλή ποιότητα ύπνου. Δυο απλές συμβουλές που μπορώ να δώσω εδώ είναι:
α) Δεν ξαπλώνουμε ποτέ ενώ εκτελούμε άλλη δραστηριότητα πχ βλέπουμε τηλεόραση ή τρώμε
β) ξαπλώνουμε πάντα μόλις νυστάξουμε και όχι απο πρίν. Η προσπάθεια να "μας πάρει ο ύπνος" ενώ δεν νυστάζουμε είναι και κοπιαστική και αγχογόνα για τον οργανισμό.
12 Να καταγράφουμε τις σκέψεις μας- βοηθά στο να αλλάξουμε τις αρνητικές.
13 Να βοηθάμε όσους έχουν ανάγκη. Η εθελοντική εργασία μείωνει το στρες και δίνει προσωπική ικανοποίηση.
14 Να καταφύγουμε σε τεχνικές χαλάρωσης. Η γιόγκα, οι τεχνικές αναπνοής, το μασάζ είναι ιδιαίτερα βοηθητικές μέθοδοι.
15 Να μην κρατάμε μέσα μας ό,τι μας απασχολεί. Να μιλάμε με φίλους, τα άλλα μέλη της οικογένειας αλλά και ειδικούς όταν χρειάζεται.
16 Να μην φοβόμαστε στη δουλειά να εμπιστευθούμε άλλους και να τους αναθέτουμε υποχρεώσεις.
17 Δεν χρειάζεται να είμαστε τέλειοι
18 Να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να περνάει χρόνο με τους ανθρώπους που αγαπάμε.
19 Να αποφεύγουμε τους διαπληκτισμούς, αλλά να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να βγάζει την ένταση που συσσωρεύει με άλλο τρόπο. Συνήθως ένας διαπληκτισμός δεν μας λυτρώνει απο το άγχος παρόλο που μας φαίνεται ως "ξέσπασμα".
20 Να εκτονώνουμε την έντασή μας με παραγωγικό τρόπο - μια σωματική άσκηση, το καθάρισμα του κήπου ή και του σπιτιού βοηθούν.
21. Να ζητήσουμε βοήθεια απο ειδικό ψυχολόγο, αν δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας
Τετάρτη 6 Μαΐου 2009
ΟΙ ΨΥΧΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΓΕΝΙΚΑ
Για το ευρύ κοινό ο όρος ψυχικές διαταραχές περιλαμβάνει ένα ασαφές κι απροσδιόριστο πεδίο λεκτικών ή πρακτικών εκφράσεων που οριοθετείται από φαινομενικά μη προκαλούμενες αντιδράσεις, χωρίς αιτία και σκοπό, αυτό που γενικά κι αβασάνιστα αποκαλείται ως «τρελό». Γενικά ένα σκοτεινό κι απωθητικό , για τους περισσότερους, φάσμα της ανθρώπινης έκφρασης.
Επιστημονικά όταν αναφερόμαστε σε ψυχικές διαταραχές εννοούμε όλες τις διαταραχές αυτές που έχουν ψυχογενή αίτια, που προκαλούνται δηλαδή από την εσωτερική ψυχική κατάσταση του ατόμου.
Τι ορίζεται όμως ως διαταραχή? Η έννοια της διαταραχής οριοθετείται θα έλεγα από δύο άξονες, κατά τρόπο σχετιζόμενους μεταξύ τους. Καταρχήν από τον προσωπικό τομέα, δηλαδή κατά πόσο το ίδιο το άτομο αισθάνεται καλά με τον εαυτό του. Με αυτόν τον άξονα καλύπτουμε ακόμα και διαταραχές απλές, που ορίζουν απλή δυσθυμία ή δυσφορία του ατόμου χωρίς επιπτώσεις άλλες στην γενικότερη δραστηριότητά του, κοινωνική ή άλλη, πχ διαταραχές της διάθεσης. Υπάρχουν όμως περιπτώσεις ψυχικών διαταραχών , όπως για παράδειγμα η σχιζοφρένεια, κατά την οποία το άτομο μη έχοντας επίγνωση της κατάστασής του και ανίκανο να ξεχωρίσει το φαντασιακό από το πραγματικό, μπορεί και να αισθάνεται τρόπο τινά «καλά» με τον εαυτό του αλλά οι επιπτώσεις για την κοινωνική ζωή του, όπως είναι αυτονόητο, είναι τραγικές και πολλές φορές κι ολέθριες. Αυτό το πεδίο το καλύπτουμε με τον άξονα της κοινωνικής προσαρμογής και λειτουργικότητας. Κατά αυτόν , διαταραχή θεωρείται όποια συμπεριφορά παρεκκλίνει της συμπεριφοράς του μέσου ανθρώπου και γίνεται έτσι μη αποδεκτό κοινωνικά , πράγμα που οδηγεί σε αλλοίωση ή και πλήρη απουσία της λειτουργικότητάς του ατόμου.
Συμπερασματικά λοιπόν θα έλεγα ότι ως ψυχική διαταραχή ορίζεται κάθε ψυχική κατάσταση που καθιστά το άτομο μη λειτουργικό είτε προς τον εαυτό του τον ίδιο είτε προς το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον που ζει.
Επιστημονικά όταν αναφερόμαστε σε ψυχικές διαταραχές εννοούμε όλες τις διαταραχές αυτές που έχουν ψυχογενή αίτια, που προκαλούνται δηλαδή από την εσωτερική ψυχική κατάσταση του ατόμου.
Τι ορίζεται όμως ως διαταραχή? Η έννοια της διαταραχής οριοθετείται θα έλεγα από δύο άξονες, κατά τρόπο σχετιζόμενους μεταξύ τους. Καταρχήν από τον προσωπικό τομέα, δηλαδή κατά πόσο το ίδιο το άτομο αισθάνεται καλά με τον εαυτό του. Με αυτόν τον άξονα καλύπτουμε ακόμα και διαταραχές απλές, που ορίζουν απλή δυσθυμία ή δυσφορία του ατόμου χωρίς επιπτώσεις άλλες στην γενικότερη δραστηριότητά του, κοινωνική ή άλλη, πχ διαταραχές της διάθεσης. Υπάρχουν όμως περιπτώσεις ψυχικών διαταραχών , όπως για παράδειγμα η σχιζοφρένεια, κατά την οποία το άτομο μη έχοντας επίγνωση της κατάστασής του και ανίκανο να ξεχωρίσει το φαντασιακό από το πραγματικό, μπορεί και να αισθάνεται τρόπο τινά «καλά» με τον εαυτό του αλλά οι επιπτώσεις για την κοινωνική ζωή του, όπως είναι αυτονόητο, είναι τραγικές και πολλές φορές κι ολέθριες. Αυτό το πεδίο το καλύπτουμε με τον άξονα της κοινωνικής προσαρμογής και λειτουργικότητας. Κατά αυτόν , διαταραχή θεωρείται όποια συμπεριφορά παρεκκλίνει της συμπεριφοράς του μέσου ανθρώπου και γίνεται έτσι μη αποδεκτό κοινωνικά , πράγμα που οδηγεί σε αλλοίωση ή και πλήρη απουσία της λειτουργικότητάς του ατόμου.
Συμπερασματικά λοιπόν θα έλεγα ότι ως ψυχική διαταραχή ορίζεται κάθε ψυχική κατάσταση που καθιστά το άτομο μη λειτουργικό είτε προς τον εαυτό του τον ίδιο είτε προς το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον που ζει.
Τετάρτη 29 Απριλίου 2009
Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής
Η διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας, είναι μία διαταραχή που χαρακτηρίζεται από δυσκολίες στη συγκέντρωση για την εκτέλεση ενός έργου και την έντονη σωματική κινητικότητα. Η διαταραχή είναι εγγενούς φύσης, δηλαδή είναι μία συνθήκη που το άτομο φέρει από τη γέννησή του και που έχει για το υπόλοιπο της ζωής του. Με την πάροδο του χρόνου τα συμπτώματα της διαταραχής αλλάζουν και η έντασή τους τείνει να μετριάζεται.
Διεθνώς αναφέρονται τρεις τύποι της διαταραχής:
ΔΕΠ-Υ Συνδυασμένος τύπος, όπου τα συμπτώματα της διάσπασης και της υπερκινητικότητας συνυπάρχουν στον ίδιο βαθμό.
ΔΕΠ-Υ Με προεξάρχοντα τον απρόσεκτό τύπο, όπου τα συμπτώματα της ελλειμματικής προσοχής υπερισχύουν εκείνα της υπερκινητικότητας.
ΔΕΠ-Υ Με προεξάρχοντα τον υπερκινητικό τύπο, όπου τα συμπτώματα της υπερκινητικότητας υπερισχύον των συμπτωμάτων της ελλειμματικής προσοχής.
Τα βασικά συμπτώματα είναι τα εξής:
Απόσπαση-Διάσπαση Προσοχής
Παρορμητική συμπεριφορά
Ψυχική και σωματική εγρήγορση
H συμπτωματολογία που εμφανίζει το παιδί είναι:
Α. Ελλειμματική προσοχή
Συχνά:
Δεν μπορεί να εστιάσει την προσοχή του σε λεπτομέρειες, κάνει λάθη από απροσεξία στιε εργασίες του σχολείου.
Δεν μπορεί να οργανώσει τις εργασίες του
Αδιαφορεί για τις οδηγίες που του δίνονται όσον αφορά τις σχολικές εργασίες, καθημερινές εργασίες και γενικά καθήκοντα που έχει αναλάβει (χωρίς όλα αυτά να οφείλονται σε αντιδραστική συμπεριφορά ή αδυναμία κατανόησης των οδηγιών)
Δίνει την εντύπωση ότι δεν ακούει, όταν κάποιος του απευθύνει τον λόγο
Δεν κρατά εύκολα την προσοχή του όταν ασχολείται με κάτι ή όταν παίζει.
Ξεχνάει στις καθημερινές του δραστηριότητες
Χάνει αντικείμενα που του είναι απαραίτητα για εργασίες-δραστηριότητες
Αποσπάται εύκολα η προσοχή του εξαιτίας εξωτερικών ερεθισμάτων
Δεν δείχνει προθυμία να ασχοληθεί με εργασίες που απαιτούν έντονη διανοητική δραστηριότητα
Β. Υπερκινητικότητα
Συχνά:
Τρέχει και κινείται υπερβολικά σε χώρους όπου τέτοιου είδους συμπεριφορά κρίνεται ακατάλληλη. (οι έφηβοι-ενήλικες περιορίζονται σε ψυχική εγρήγορση)
Σηκώνεται από τη θέση ή το θρανίο του σε χώρους όπου δεν πρέπει να μετακινηθεί
Παίζει νευρικά με τα χέρια του, στριφογυρίζει αμήχανα στη θέση του, κουνάει τα πόδια του
Μιλάει υπερβολικά
Δυσκολεύεται να πάρει μέρος σε δραστηριότητες ή να παίξει με ηρεμία
Δεν θέλει να μένει για μεγάλο χρονικό διάστημα σε ένα μέρος
Γ. Παρορμητικότητα
Συχνά:
Διακόπτει ή θέλει να επιβάλλει την παρουσία του π.χ. σε ομαδικά παιχνίδια
Έχει δυσκολία να περιμένει τη σειρά του
"Πετάγεται" δίνοντας απαντήσεις προτού ολοκληρωθεί η ερώτηση
Διεθνώς αναφέρονται τρεις τύποι της διαταραχής:
ΔΕΠ-Υ Συνδυασμένος τύπος, όπου τα συμπτώματα της διάσπασης και της υπερκινητικότητας συνυπάρχουν στον ίδιο βαθμό.
ΔΕΠ-Υ Με προεξάρχοντα τον απρόσεκτό τύπο, όπου τα συμπτώματα της ελλειμματικής προσοχής υπερισχύουν εκείνα της υπερκινητικότητας.
ΔΕΠ-Υ Με προεξάρχοντα τον υπερκινητικό τύπο, όπου τα συμπτώματα της υπερκινητικότητας υπερισχύον των συμπτωμάτων της ελλειμματικής προσοχής.
Τα βασικά συμπτώματα είναι τα εξής:
Απόσπαση-Διάσπαση Προσοχής
Παρορμητική συμπεριφορά
Ψυχική και σωματική εγρήγορση
H συμπτωματολογία που εμφανίζει το παιδί είναι:
Α. Ελλειμματική προσοχή
Συχνά:
Δεν μπορεί να εστιάσει την προσοχή του σε λεπτομέρειες, κάνει λάθη από απροσεξία στιε εργασίες του σχολείου.
Δεν μπορεί να οργανώσει τις εργασίες του
Αδιαφορεί για τις οδηγίες που του δίνονται όσον αφορά τις σχολικές εργασίες, καθημερινές εργασίες και γενικά καθήκοντα που έχει αναλάβει (χωρίς όλα αυτά να οφείλονται σε αντιδραστική συμπεριφορά ή αδυναμία κατανόησης των οδηγιών)
Δίνει την εντύπωση ότι δεν ακούει, όταν κάποιος του απευθύνει τον λόγο
Δεν κρατά εύκολα την προσοχή του όταν ασχολείται με κάτι ή όταν παίζει.
Ξεχνάει στις καθημερινές του δραστηριότητες
Χάνει αντικείμενα που του είναι απαραίτητα για εργασίες-δραστηριότητες
Αποσπάται εύκολα η προσοχή του εξαιτίας εξωτερικών ερεθισμάτων
Δεν δείχνει προθυμία να ασχοληθεί με εργασίες που απαιτούν έντονη διανοητική δραστηριότητα
Β. Υπερκινητικότητα
Συχνά:
Τρέχει και κινείται υπερβολικά σε χώρους όπου τέτοιου είδους συμπεριφορά κρίνεται ακατάλληλη. (οι έφηβοι-ενήλικες περιορίζονται σε ψυχική εγρήγορση)
Σηκώνεται από τη θέση ή το θρανίο του σε χώρους όπου δεν πρέπει να μετακινηθεί
Παίζει νευρικά με τα χέρια του, στριφογυρίζει αμήχανα στη θέση του, κουνάει τα πόδια του
Μιλάει υπερβολικά
Δυσκολεύεται να πάρει μέρος σε δραστηριότητες ή να παίξει με ηρεμία
Δεν θέλει να μένει για μεγάλο χρονικό διάστημα σε ένα μέρος
Γ. Παρορμητικότητα
Συχνά:
Διακόπτει ή θέλει να επιβάλλει την παρουσία του π.χ. σε ομαδικά παιχνίδια
Έχει δυσκολία να περιμένει τη σειρά του
"Πετάγεται" δίνοντας απαντήσεις προτού ολοκληρωθεί η ερώτηση
Τρίτη 14 Απριλίου 2009
ΨΥΧΟΓΕΝΗΣ ΑΝΟΡΕΞΙΑ ΚΑΙ ΒΟΥΛΙΜΙΑ
Όλοι τρώμε. Το κάνουμε και γιατί μας είναι απαραίτητο και επειδή το απολαμβάνουμε. Ωστόσο, όπως για κάθε ανθρώπινη συμπεριφορά, υπάρχουν μεγάλες διαφορές μεταξύ των ανθρώπων. Μερικοί τρώνε περισσότερο, άλλοι τρώνε λιγότερο, ορισμένοι παίρνουν βάρος εύκολα ενώ άλλοι όχι. Και μερικοί άνθρωποι φτάνουν σε τέτοιο σημείο υπερβολής που βλάπτουν τον εαυτό τους τρώγοντας πάρα πολύ ή πολύ λίγο. Αυτό μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα να βλάπτουν την υγεία τους και να καταλήξουν στο γιατρό.Αν και είναι ευκολότερο να μιλάμε για την ανορεξία και την βουλιμία σαν ξεχωριστές καταστάσεις, οι ασθενείς συχνά υποφέρουν από συμπτώματα και των δύο παθήσεων. Πράγματι, συμβαίνει συχνά η βουλιμία να αναπτύσσεται μετά από μια περίοδο μηνών ή χρόνων με συμπτώματα ανορεξίας.Οι γυναίκες υποφέρουν από αυτές τις διαταραχές 10 φορές πιο συχνά από τους άντρες και γι' αυτό σε αυτό το άρθρο, όταν αναφερόμαστε σε ασθενείς χρησιμοποιούμε καταλήξεις γένους θηλυκού. Αν και συχνά θεωρούνται σαν προβλήματα της ενήλικης ζωής, αυτές οι διαταραχές συνήθως ξεκινούν στα εφηβικά χρόνια όταν η πάσχουσα ζει ακόμα στο σπίτι με τους γονείς της.
ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ: Ψυχογενής Ανορεξία
Φόβος ότι θα παχύνει.Υποσιτισμός.Υπερβολική μείωση βάρους.Έντονη άσκηση.Διακοπή της περιόδου
Η ανορεξία συνήθως ξεκινά στη μέση εφηβική ηλικία και επηρεάζει 1 δεκαπεντάχρονο κορίτσι ανά 150. Σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να ξεκινήσει νωρίτερα, στην παιδική ηλικία, ή αργότερα στην δεκαετία των 30 ή 40. Κορίτσια από οικογένειες επαγγελματιών ή οικογένειες κοινωνικά ισχυρές είναι ίσως πιο πιθανό να αναπτύξουν την πάθηση απ' ότι τα κορίτσια που προέρχονται από οικογένειες εργατικής τάξης. Σε αρκετές περιπτώσεις και άλλα μέλη της οικογένειας είχαν παρουσιάσει παρόμοια συμπτώματα.Σχεδόν πάντα, η ανορεξία ξεκινάει με καθημερινή δίαιτα που αποτελεί ένα σημαντικό στοιχείο της εφηβικής ζωής. Περίπου το ½ των ανορεκτικών έχουν υπάρξει υπέρβαροι πριν ξεκινήσουν τη δίαιτα. Σε αντίθεση με την «φυσιολογική» δίαιτα, που διακόπτεται όταν επιτευχθεί το επιθυμητό βάρος, στην ανορεξία η δίαιτα και η μείωση του βάρους συνεχίζεται μέχρις ότου η πάσχουσα βρεθεί πολύ κάτω από το φυσιολογικό για την ηλικία της όριο βάρους. Η ελάχιστη ποσότητα θερμίδων που λαμβάνει μπορεί να προέρχεται από τα φρούτα, τα λαχανικά και τις σαλάτες που τρώει.Επίσης, συχνά εξασκείται έντονα ή παίρνει χάπια αδυνατίσματος για να διατηρήσει το βάρος της σε χαμηλά επίπεδα. Επιπλέον, παρά τη διατροφική συμπεριφορά της, μπορεί να παρουσιάζει ένα υπερβολικό ενδιαφέρον στο να αγοράζει φαγητό και να μαγειρεύει για άλλους.Αν και τεχνικά η λέξη ανορεξία σημαίνει «απώλεια της όρεξης» οι πάσχουσες από ανορεξία στην πραγματικότητα έχουν φυσιολογική όρεξη, αλλά ελέγχουν δραστικά τη λήψη τροφής.Καθώς ο χρόνος περνάει, το κορίτσι που βρίσκεται στην εφηβεία μπορεί επίσης να αναπτύξει κάποια από τα συμπτώματα της βουλιμίας. Μπορεί λοιπόν να προκαλεί εμετούς ή να κάνει χρήση καθαρτικών ουσιών προκειμένου να ελέγξει το βάρος του. Αντίθετα από τις πάσχουσες από «καθαρή» βουλιμία, το βάρος της θα εξακολουθήσει να βρίσκεται σε χαμηλά επίπεδα.
Ψυχογενής Βουλιμία :Υπερβολική λήψη τροφής.Φυσιολογικό βάρος.Ανωμαλίες περιόδου.Πρόκληση εμετού και υπερβολική χρήση καθαρτικών ουσιών.
Αυτή η παθολογική κατάσταση συνήθως επηρεάζει ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας, συχνά γυναίκες στην αρχή ή τα μέσα της 2 ης δεκαετίας της ζωής τους, οι οποίες έχουν υπάρξει υπέρβαρες σαν παιδιά. Θα επηρεάσει 3 από τις 100 γυναίκες σε κάποια στιγμή της ζωής τους. Όπως και οι ανορεκτικές, οι γυναίκες με βουλιμία υποφέρουν από υπερβολικό φόβο ότι θα γίνουν χοντρές. Αντίθετα από τις γυναίκες με ανορεξία, η βουλιμική γυναίκα συνήθως καταφέρνει να διατηρήσει το βάρος της σε φυσιολογικά επίπεδα. Μπορεί να το πετύχει αυτό επειδή, αν και προσπαθεί να χάσει βάρος προκαλώντας εμετούς και λαμβάνοντας καθαρτικά, παράλληλα επιδίδεται σε «επεισόδια» υπερβολικής λήψης φαγητού. Ένα επεισόδιο περιλαμβάνει λήψη, σε πολύ σύντομο διάστημα, μεγάλων ποσοτήτων παχυντικών τροφών, κάτι που δεν θα επέτρεπε στον εαυτό της υπό φυσιολογικές συνθήκες. Για παράδειγμα, μπορεί να αδειάσει πολλά πακέτα από μπισκότα, πολλά κουτιά από σοκολάτες και αρκετά κέικ σε λιγότερο από 2 ώρες. Κατόπιν, προκαλεί εμετό στον εαυτό της και κυριαρχείται από αισθήματα ενοχής και κατάθλιψης. Είναι εξαιρετικά δυσάρεστο, αλλά για πολλούς όλο αυτό καταλήγει να γίνεται ένας φαύλος κύκλος από τον οποίο δεν μπορούν να βγουν. Ο χαοτικός τρόπος λήψης τροφής, κυριεύει τη ζωή τους.
ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΑΝΟΡΕΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΒΟΥΛΙΜΙΑΣ
Διακοπτόμενος ύπνος.Δυσκοιλιότητα.Δυσκολία στη συγκέντρωση ή στην προσοχή.Κατάθλιψη.Αίσθημα κρύου.Απώλεια οστικής μάζας.Μυϊκή Αδυναμία - χρειάζεται να καταβάλει προσπάθεια για να κάνει ο,τιδήποτε.Θάνατος.Το στομαχικό οξύ διαλύει το σμάλτο των δοντιών.Πρησμένο πρόσωπο (εξαιτίας των ερεθισμένων σιελογόνων αδένων).Καρδιακή αρρυθμία.Μυϊκή αδυναμία.Βλάβη στα νεφρά.Επιληπτικές κρίσεις.Επίμονος στομαχικός πόνος.Πρησμένα δάχτυλα.Βλάβη στους μυς του εντέρου που μπορεί να οδηγήσει σε μακράς διάρκειας δυσκοιλιότητα.
ΑΙΤΙΕΣ:Υπάρχουν πολλές διαφορετικές απόψεις σχετικά με τις αιτίες αυτών των δύο διαταραχών και είναι σημαντικό να υπογραμμιστεί ότι δεν ισχύουν όλες για κάθε πάσχουσα.Κοινωνική ΠίεσηΣε κοινωνίες που δεν εκτιμούν τη λεπτότητα, οι διαταραχές της σίτισης είναι πολύ σπάνιες. Αντίθετα, σε περιβάλλοντα όπως οι σχολές μπαλέτου, όπου η λεπτότητα είναι προσόν, είναι συχνές. Γενικά για τον Δυτικό πολιτισμό, «το λεπτό είναι όμορφο». Η τηλεόραση, οι εφημερίδες και τα περιοδικά είναι γεμάτα από εικόνες γυμνασμένων, ελκυστικών νέων ανδρών και γυναικών. Προβάλλουν δίαιτες που κάνουν «θαύματα», και προγράμματα γυμναστικής για να μας δώσουν τη δυνατότητα να διαπλάσουμε το σώμα μας σύμφωνα με το πρότυπο αυτών των τεχνιτών, ιδεατών εικόνων, να προσαρμοστούμε στη μορφή που τα Μ.Μ.Ε μας λένε ότι θα πρέπει να έχει το σώμα μας. Κατά συνέπεια, σχεδόν όλοι κάνουν δίαιτα σε κάποια στιγμή της ζωής τους. Είναι εύκολο να κατανοήσετε πώς αυτή η κοινωνική πίεση μπορεί να οδηγήσει κάποιες γυναίκες στο να κάνουν εξαντλητική δίαιτα και τελικά να αναπτύξουν ανορεξία.ΈλεγχοςΈχει ειπωθεί ότι το να κάνεις δίαιτα είναι μια δραστηριότητα που προκαλεί ευχαρίστηση. Οι περισσότεροι από μας γνωρίζουν το αίσθημα της επιτυχίας που νιώθουμε, όταν η ζυγαριά μας δείχνει ότι έχουμε χάσει λίγα γραμμάρια. Είναι καλό να αισθανόμαστε ότι έχουμε επιτύχει τον έλεγχο μόνοι μας με έναν ξεκάθαρο και ολοφάνερο τρόπο. Το επίτευγμα αυτό μπορεί να προσφέρει ιδιαίτερη ικανοποίηση σε κορίτσια που βρίσκονται στην εφηβεία τους και τα οποία μπορεί να αισθάνονται ότι το βάρος είναι το μόνο πράγμα στη ζωή τους πάνω στο οποίο έχουν πραγματικά τον απόλυτο έλεγχο. Έτσι είναι εύκολο να κατανοήσει κανείς πώς το να κάνεις δίαιτα μπορεί να γίνει αυτοσκοπός μάλλον παρά απλώς ένας τρόπος για να χάσει κανείς βάρος.ΕφηβείαΈνα κορίτσι με ανορεξία μπορεί να χάσει ή να μην αναπτύξει πλήρως κάποια από τα σωματικά χαρακτηριστικά μιας ενήλικης γυναίκας όπως το ηβικό τρίχωμα, στήθος και μηνιαία περίοδο. Συνεπώς, μπορεί να δείχνει πολύ νεότερη από την ηλικία της. Η δίαιτα μπορεί επομένως να θεωρηθεί σαν ένας τρόπος να αναβάλλει κάποιες από τις απαιτήσεις της ωρίμανσης, ειδικότερα τις σεξουαλικές. Δυστυχώς, αυτή η κατάσταση παρεμποδίζει την ανάπτυξη προς την ωριμότητα και την αυτοαντίληψη που αποκτά κανείς όταν έρχεται αντιμέτωπος με τα προβλήματα της ανάπτυξης.ΟικογένειαΤο φαγητό είναι ένα πολύ σημαντικό μέρος στη ζωής μας με άλλους ανθρώπους. Δεχόμενος το φαγητό δίνεις ικανοποίηση σε όποιον στο προσφέρει, ενώ αν το αρνηθείς συνήθως τον προσβάλεις και τον δυσαρεστείς. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα μέσα στις οικογένειες. Κάποια παιδιά και έφηβοι φαίνονται να θεωρούν ότι αρνούμενοι το φαγητό είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορούν είτε να εκφράσουν το συναίσθημά τους είτε να ασκήσουν οποιαδήποτε επιρροή στην οικογένεια.ΚατάθλιψηΟι περισσότεροι από μας είναι εξοικειωμένοι με την εμπειρία της λήψης τροφής ως μέσο ανακούφισης όταν είμαστε αναστατωμένοι ή απλώς βαριόμαστε. Πολλοί πάσχοντες από βουλιμία έχουν καταθλιπτικά συμπτώματα και μπορεί τα φαινόμενα υπερφαγίας να ξεκίνησαν σαν ένας τρόπος να αντιμετωπίσουν το συναίσθημα της δυστυχίας που νιώθουν. Ωστόσο, με το να αισθάνονται ότι είναι φουσκωμένοι από φαγητό τα αρνητικά αυτά συναισθήματα γίνονται χειρότερα, ενώ οι εμετοί ή η χρήση καθαρτικών δημιουργεί ένα αίσθημα ενοχής και αθλιότητας.ΑναστάτωσηΟ καθένας αντιδρά με διαφορετικό τρόπο στα άσχημα πράγματα που του συμβαίνουν στη ζωή. Σε ορισμένους ανθρώπους, η ανορεξία ή η βουλιμία φαίνεται να προκαλείται εξαιτίας ενός γεγονότος που δημιουργεί αναστάτωση, όπως για παράδειγμα η διάλυση μιας σχέσης. Μερικές φορές δεν χρειάζεται καν να υπάρξει ένα άσχημο γεγονός αλλά ακόμα και ένα γεγονός που απλά είναι σημαντικό, όπως ο γάμος ή η αλλαγή ενός σπιτιού, μπορεί να αποτελέσει την αιτία για την πρόκληση αυτών των διαταραχών.
ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΒΟΗΘΕΙΑ:Στην ψυχογενή ανορεξία συνήθως τα άλλα μέλη της οικογένειας αντιλαμβάνονται ότι κάτι δεν πάει καλά, όταν βλέπουν την αδερφή ή την κόρη τους ότι δεν είναι απλά λεπτή αλλά συνεχίζει να χάνει βάρος. Αν και για τους άλλους αυτή η μείωση του βάρους φαίνεται υπερβολική και αποτελεί ένα σήμα κινδύνου, η πάσχουσα δύσκολα θα αποδεχτεί ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Εξακολουθεί να πιστεύει ότι είναι υπέρβαρη. Στην πραγματικότητα, ακόμα και οι άλλοι μπορεί να μην αναγνωρίζουν το πρόβλημα για κάποιο διάστημα και να παραπλανηθούν από τις μεγάλες ποσότητες των «υγιεινών» (αλλά όχι παχυντικών) φαγητών που η πάσχουσα τρώει.Οι γυναίκες που αντιμετωπίζουν πρόβλημα βουλιμίας συνήθως νιώθουν ενοχές και ντροπή για τη διατροφική συμπεριφορά τους και μπορεί να κάνουν μεγάλες προσπάθειες να την αποκρύψουν. Να σημειωθεί ότι το να τρώει κανείς μεγάλες ποσότητες φαγητού και να προκαλεί στη συνέχεια εμετό για να το αποβάλλει είναι εξαιρετικά χρονοβόρο και εξαντλητικό. Το γεγονός αυτό μπορεί να επηρεάσει αρνητικά την απόδοση στη δουλειά και σίγουρα θα παρεμποδίσει την ομαλή συμμετοχή στην κοινωνική ζωή. Έτσι, το να πρέπει να παραδεχτείς το πρόβλημα μπορεί τελικά να αποτελέσει μεγάλη ανακούφιση. Βέβαια, είναι πιθανόν σε αρκετές περιπτώσεις η πάσχουσα να έχει εξαναγκαστεί να το κάνει, να αναγνωρίσει δηλαδή το πρόβλημά της, επειδή άλλαξαν κάποια δεδομένα στη ζωή της, όπως η σύναψη μιας καινούργιας σχέσης ή η συμβίωση με άλλους ανθρώπους.ΑναγνώρισηΤο πρώτο βήμα για τη θεραπεία μιας διαταραχής είναι να την αναγνωρίσει αυτός που πάσχει απ' αυτή. Είναι πολύ πιο εύκολο να βοηθήσεις κάποια με ανορεξία ή βουλιμία ενώ έχει αναγνωρίσει το πρόβλημα και έχει τεθεί αντιμέτωπη με αυτό γρήγορα. Όσο περισσότερο παραμένει το πρόβλημα χωρίς να έχει αναγνωριστεί, τόσο τείνει να χειροτερεύει και τόσο δυσκολότερο γίνεται να μπορέσει κανείς να παρέχει βοήθεια. Η ανορεξία σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να γίνει απειλητική για την ίδια τη ζωή. Γι' αυτό κρίνεται απαραίτητο η γυναίκα που πάσχει απ' αυτή να επισκεφτεί ένα γιατρό όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Εκτίμηση:Το πρώτο βήμα στο οποίο θα προχωρήσει ο ψυχολόγος είναι να κάνει μια κουβέντα με την ασθενή για να ανακαλύψει πότε ξεκίνησε το πρόβλημα και πως αναπτύχθηκε. Η κουβέντα αυτή θα συμπεριλάβει συζητήσεις σχετικά με τα συναισθήματά της και διάφορες πλευρές της ζωής της. Θα χρειαστεί οπωσδήποτε να ζυγιστεί. Ανάλογα με τη μείωση του βάρους που παρατηρείται, μια οργανική εξέταση και εξέταση αίματος μπορεί να κριθεί απαραίτητη. Με την άδειά της, ο ψυχίατρος σίγουρα θα θελήσει να μιλήσει με τους φίλους της και τα μέλη της οικογένειάς της για να δει τι επιπλέον πληροφορίες μπορούν αυτοί να δώσουν για το πρόβλημα.
ΘΕΡΑΠΕΙΑ:Εάν κάποια γυναίκα έχει γίνει υπερβολικά λεπτή και έχει διακοπεί η περίοδός της, είναι σημαντικό γι' αυτήν να προσπαθήσει να επανέλθει σε ένα αποδεκτό επίπεδο βάρους. Για να βοηθηθεί στην προσπάθειά της αυτή, και η ίδια και η οικογένειά της θα χρειαστούν πρώτα πληροφορίες. Ποιο είναι το «φυσιολογικό» βάρος γι' αυτή; Πόσες θερμίδες χρειάζεται να παίρνει καθημερινά; Στην ανορεξία, η ασθενής έχει υπερβολικό έλεγχο του πόσο τρώει. Πως μπορεί να το σταματήσει αυτό; Για νεαρά άτομα που εξακολουθούν να ζουν με τους γονείς, είναι μέλημα των γονιών να προσέχουν το φαγητό που καταναλώνεται, τουλάχιστον για κάποιο διάστημα. Αυτό συμπεριλαμβάνει την υποχρέωση να σιγουρεύεται ο γονέας ότι το παιδί λαμβάνει κανονικά γεύματα όπως όλη η υπόλοιπη οικογένεια και ότι παίρνει αρκετές θερμίδες. Είναι επίσης σημαντικό η οικογένεια να επισκέπτεται τον ψυχίατρο τακτικά και για έλεγχο του βάρους αλλά και για υποστήριξη, καθώς το να έχεις ένα παιδί που αντιμετωπίζει πρόβλημα ανορεξίας στην οικογένεια μπορεί να είναι εξαιρετικά αγχογόνο.Μόνο εάν αυτά τα απλά βήματα δεν φέρουν αποτελέσματα ή εάν η μείωση του βάρους απειλεί τη ζωή, θα υπάρξει η σκέψη για εισαγωγή σε νοσοκομείο. Η θεραπεία σε εσωτερικούς ασθενείς βασίζεται κατά πολύ στον ίδιο συνδυασμό, δηλαδή του ελέγχου της δίαιτας και της συζήτησης, αλλά αυτό γίνεται πλέον σε ένα πιο δομημένο περιβάλλον.Για εκείνες τις ασθενείς που εκτός από βουλιμία παρουσιάζουν και συμπτώματα κατάθλιψης μπορεί να κριθεί απαραίτητη η λήψη αντικαταθλιπτικής φαρμακευτικής αγωγής. Κατά τα άλλα η ψυχογενής βουλιμία, εκτός από τα αντικαταθλιπτικά θα χρειαστεί συνήθως και ψυχοθεραπεία γνωσιακού - συμπεριφορικού τύπου.
ΑΥΤΟΒΟΗΘΕΙΑ:Έχοντας επισκεφτεί το γιατρό ή τον ειδικό, μπορεί να σου φανεί χρήσιμο να συμμετάσχεις σε μια ομάδα αυτοβοήθειας στην οποία άλλοι άνθρωποι μοιράζονται παρόμοια με τα δικά σου προβλήματα. Αυτές οι ομάδες μπορούν να παρέχουν πληροφορίες και υποστήριξη στις δύσκολες στιγμές τις οποίες περνάει ο καθένας που αντιμετωπίζει τέτοιου είδους προβλήματα. Τέτοιες ομάδες μπορεί να σε βοηθήσει να βρεις ο θεραπευτής σου.Το διάβασμα μπορεί να σε βοηθήσει να πάρεις αυτές τις πληροφορίες που σου χρειάζονται για να μπορείς να τρως σε λογικά πλαίσια και να μάθεις ποιο είναι το κατάλληλο βάρος για σένα.
ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ: Ψυχογενής Ανορεξία
Φόβος ότι θα παχύνει.Υποσιτισμός.Υπερβολική μείωση βάρους.Έντονη άσκηση.Διακοπή της περιόδου
Η ανορεξία συνήθως ξεκινά στη μέση εφηβική ηλικία και επηρεάζει 1 δεκαπεντάχρονο κορίτσι ανά 150. Σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να ξεκινήσει νωρίτερα, στην παιδική ηλικία, ή αργότερα στην δεκαετία των 30 ή 40. Κορίτσια από οικογένειες επαγγελματιών ή οικογένειες κοινωνικά ισχυρές είναι ίσως πιο πιθανό να αναπτύξουν την πάθηση απ' ότι τα κορίτσια που προέρχονται από οικογένειες εργατικής τάξης. Σε αρκετές περιπτώσεις και άλλα μέλη της οικογένειας είχαν παρουσιάσει παρόμοια συμπτώματα.Σχεδόν πάντα, η ανορεξία ξεκινάει με καθημερινή δίαιτα που αποτελεί ένα σημαντικό στοιχείο της εφηβικής ζωής. Περίπου το ½ των ανορεκτικών έχουν υπάρξει υπέρβαροι πριν ξεκινήσουν τη δίαιτα. Σε αντίθεση με την «φυσιολογική» δίαιτα, που διακόπτεται όταν επιτευχθεί το επιθυμητό βάρος, στην ανορεξία η δίαιτα και η μείωση του βάρους συνεχίζεται μέχρις ότου η πάσχουσα βρεθεί πολύ κάτω από το φυσιολογικό για την ηλικία της όριο βάρους. Η ελάχιστη ποσότητα θερμίδων που λαμβάνει μπορεί να προέρχεται από τα φρούτα, τα λαχανικά και τις σαλάτες που τρώει.Επίσης, συχνά εξασκείται έντονα ή παίρνει χάπια αδυνατίσματος για να διατηρήσει το βάρος της σε χαμηλά επίπεδα. Επιπλέον, παρά τη διατροφική συμπεριφορά της, μπορεί να παρουσιάζει ένα υπερβολικό ενδιαφέρον στο να αγοράζει φαγητό και να μαγειρεύει για άλλους.Αν και τεχνικά η λέξη ανορεξία σημαίνει «απώλεια της όρεξης» οι πάσχουσες από ανορεξία στην πραγματικότητα έχουν φυσιολογική όρεξη, αλλά ελέγχουν δραστικά τη λήψη τροφής.Καθώς ο χρόνος περνάει, το κορίτσι που βρίσκεται στην εφηβεία μπορεί επίσης να αναπτύξει κάποια από τα συμπτώματα της βουλιμίας. Μπορεί λοιπόν να προκαλεί εμετούς ή να κάνει χρήση καθαρτικών ουσιών προκειμένου να ελέγξει το βάρος του. Αντίθετα από τις πάσχουσες από «καθαρή» βουλιμία, το βάρος της θα εξακολουθήσει να βρίσκεται σε χαμηλά επίπεδα.
Ψυχογενής Βουλιμία :Υπερβολική λήψη τροφής.Φυσιολογικό βάρος.Ανωμαλίες περιόδου.Πρόκληση εμετού και υπερβολική χρήση καθαρτικών ουσιών.
Αυτή η παθολογική κατάσταση συνήθως επηρεάζει ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας, συχνά γυναίκες στην αρχή ή τα μέσα της 2 ης δεκαετίας της ζωής τους, οι οποίες έχουν υπάρξει υπέρβαρες σαν παιδιά. Θα επηρεάσει 3 από τις 100 γυναίκες σε κάποια στιγμή της ζωής τους. Όπως και οι ανορεκτικές, οι γυναίκες με βουλιμία υποφέρουν από υπερβολικό φόβο ότι θα γίνουν χοντρές. Αντίθετα από τις γυναίκες με ανορεξία, η βουλιμική γυναίκα συνήθως καταφέρνει να διατηρήσει το βάρος της σε φυσιολογικά επίπεδα. Μπορεί να το πετύχει αυτό επειδή, αν και προσπαθεί να χάσει βάρος προκαλώντας εμετούς και λαμβάνοντας καθαρτικά, παράλληλα επιδίδεται σε «επεισόδια» υπερβολικής λήψης φαγητού. Ένα επεισόδιο περιλαμβάνει λήψη, σε πολύ σύντομο διάστημα, μεγάλων ποσοτήτων παχυντικών τροφών, κάτι που δεν θα επέτρεπε στον εαυτό της υπό φυσιολογικές συνθήκες. Για παράδειγμα, μπορεί να αδειάσει πολλά πακέτα από μπισκότα, πολλά κουτιά από σοκολάτες και αρκετά κέικ σε λιγότερο από 2 ώρες. Κατόπιν, προκαλεί εμετό στον εαυτό της και κυριαρχείται από αισθήματα ενοχής και κατάθλιψης. Είναι εξαιρετικά δυσάρεστο, αλλά για πολλούς όλο αυτό καταλήγει να γίνεται ένας φαύλος κύκλος από τον οποίο δεν μπορούν να βγουν. Ο χαοτικός τρόπος λήψης τροφής, κυριεύει τη ζωή τους.
ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΑΝΟΡΕΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΒΟΥΛΙΜΙΑΣ
Διακοπτόμενος ύπνος.Δυσκοιλιότητα.Δυσκολία στη συγκέντρωση ή στην προσοχή.Κατάθλιψη.Αίσθημα κρύου.Απώλεια οστικής μάζας.Μυϊκή Αδυναμία - χρειάζεται να καταβάλει προσπάθεια για να κάνει ο,τιδήποτε.Θάνατος.Το στομαχικό οξύ διαλύει το σμάλτο των δοντιών.Πρησμένο πρόσωπο (εξαιτίας των ερεθισμένων σιελογόνων αδένων).Καρδιακή αρρυθμία.Μυϊκή αδυναμία.Βλάβη στα νεφρά.Επιληπτικές κρίσεις.Επίμονος στομαχικός πόνος.Πρησμένα δάχτυλα.Βλάβη στους μυς του εντέρου που μπορεί να οδηγήσει σε μακράς διάρκειας δυσκοιλιότητα.
ΑΙΤΙΕΣ:Υπάρχουν πολλές διαφορετικές απόψεις σχετικά με τις αιτίες αυτών των δύο διαταραχών και είναι σημαντικό να υπογραμμιστεί ότι δεν ισχύουν όλες για κάθε πάσχουσα.Κοινωνική ΠίεσηΣε κοινωνίες που δεν εκτιμούν τη λεπτότητα, οι διαταραχές της σίτισης είναι πολύ σπάνιες. Αντίθετα, σε περιβάλλοντα όπως οι σχολές μπαλέτου, όπου η λεπτότητα είναι προσόν, είναι συχνές. Γενικά για τον Δυτικό πολιτισμό, «το λεπτό είναι όμορφο». Η τηλεόραση, οι εφημερίδες και τα περιοδικά είναι γεμάτα από εικόνες γυμνασμένων, ελκυστικών νέων ανδρών και γυναικών. Προβάλλουν δίαιτες που κάνουν «θαύματα», και προγράμματα γυμναστικής για να μας δώσουν τη δυνατότητα να διαπλάσουμε το σώμα μας σύμφωνα με το πρότυπο αυτών των τεχνιτών, ιδεατών εικόνων, να προσαρμοστούμε στη μορφή που τα Μ.Μ.Ε μας λένε ότι θα πρέπει να έχει το σώμα μας. Κατά συνέπεια, σχεδόν όλοι κάνουν δίαιτα σε κάποια στιγμή της ζωής τους. Είναι εύκολο να κατανοήσετε πώς αυτή η κοινωνική πίεση μπορεί να οδηγήσει κάποιες γυναίκες στο να κάνουν εξαντλητική δίαιτα και τελικά να αναπτύξουν ανορεξία.ΈλεγχοςΈχει ειπωθεί ότι το να κάνεις δίαιτα είναι μια δραστηριότητα που προκαλεί ευχαρίστηση. Οι περισσότεροι από μας γνωρίζουν το αίσθημα της επιτυχίας που νιώθουμε, όταν η ζυγαριά μας δείχνει ότι έχουμε χάσει λίγα γραμμάρια. Είναι καλό να αισθανόμαστε ότι έχουμε επιτύχει τον έλεγχο μόνοι μας με έναν ξεκάθαρο και ολοφάνερο τρόπο. Το επίτευγμα αυτό μπορεί να προσφέρει ιδιαίτερη ικανοποίηση σε κορίτσια που βρίσκονται στην εφηβεία τους και τα οποία μπορεί να αισθάνονται ότι το βάρος είναι το μόνο πράγμα στη ζωή τους πάνω στο οποίο έχουν πραγματικά τον απόλυτο έλεγχο. Έτσι είναι εύκολο να κατανοήσει κανείς πώς το να κάνεις δίαιτα μπορεί να γίνει αυτοσκοπός μάλλον παρά απλώς ένας τρόπος για να χάσει κανείς βάρος.ΕφηβείαΈνα κορίτσι με ανορεξία μπορεί να χάσει ή να μην αναπτύξει πλήρως κάποια από τα σωματικά χαρακτηριστικά μιας ενήλικης γυναίκας όπως το ηβικό τρίχωμα, στήθος και μηνιαία περίοδο. Συνεπώς, μπορεί να δείχνει πολύ νεότερη από την ηλικία της. Η δίαιτα μπορεί επομένως να θεωρηθεί σαν ένας τρόπος να αναβάλλει κάποιες από τις απαιτήσεις της ωρίμανσης, ειδικότερα τις σεξουαλικές. Δυστυχώς, αυτή η κατάσταση παρεμποδίζει την ανάπτυξη προς την ωριμότητα και την αυτοαντίληψη που αποκτά κανείς όταν έρχεται αντιμέτωπος με τα προβλήματα της ανάπτυξης.ΟικογένειαΤο φαγητό είναι ένα πολύ σημαντικό μέρος στη ζωής μας με άλλους ανθρώπους. Δεχόμενος το φαγητό δίνεις ικανοποίηση σε όποιον στο προσφέρει, ενώ αν το αρνηθείς συνήθως τον προσβάλεις και τον δυσαρεστείς. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα μέσα στις οικογένειες. Κάποια παιδιά και έφηβοι φαίνονται να θεωρούν ότι αρνούμενοι το φαγητό είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορούν είτε να εκφράσουν το συναίσθημά τους είτε να ασκήσουν οποιαδήποτε επιρροή στην οικογένεια.ΚατάθλιψηΟι περισσότεροι από μας είναι εξοικειωμένοι με την εμπειρία της λήψης τροφής ως μέσο ανακούφισης όταν είμαστε αναστατωμένοι ή απλώς βαριόμαστε. Πολλοί πάσχοντες από βουλιμία έχουν καταθλιπτικά συμπτώματα και μπορεί τα φαινόμενα υπερφαγίας να ξεκίνησαν σαν ένας τρόπος να αντιμετωπίσουν το συναίσθημα της δυστυχίας που νιώθουν. Ωστόσο, με το να αισθάνονται ότι είναι φουσκωμένοι από φαγητό τα αρνητικά αυτά συναισθήματα γίνονται χειρότερα, ενώ οι εμετοί ή η χρήση καθαρτικών δημιουργεί ένα αίσθημα ενοχής και αθλιότητας.ΑναστάτωσηΟ καθένας αντιδρά με διαφορετικό τρόπο στα άσχημα πράγματα που του συμβαίνουν στη ζωή. Σε ορισμένους ανθρώπους, η ανορεξία ή η βουλιμία φαίνεται να προκαλείται εξαιτίας ενός γεγονότος που δημιουργεί αναστάτωση, όπως για παράδειγμα η διάλυση μιας σχέσης. Μερικές φορές δεν χρειάζεται καν να υπάρξει ένα άσχημο γεγονός αλλά ακόμα και ένα γεγονός που απλά είναι σημαντικό, όπως ο γάμος ή η αλλαγή ενός σπιτιού, μπορεί να αποτελέσει την αιτία για την πρόκληση αυτών των διαταραχών.
ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΒΟΗΘΕΙΑ:Στην ψυχογενή ανορεξία συνήθως τα άλλα μέλη της οικογένειας αντιλαμβάνονται ότι κάτι δεν πάει καλά, όταν βλέπουν την αδερφή ή την κόρη τους ότι δεν είναι απλά λεπτή αλλά συνεχίζει να χάνει βάρος. Αν και για τους άλλους αυτή η μείωση του βάρους φαίνεται υπερβολική και αποτελεί ένα σήμα κινδύνου, η πάσχουσα δύσκολα θα αποδεχτεί ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Εξακολουθεί να πιστεύει ότι είναι υπέρβαρη. Στην πραγματικότητα, ακόμα και οι άλλοι μπορεί να μην αναγνωρίζουν το πρόβλημα για κάποιο διάστημα και να παραπλανηθούν από τις μεγάλες ποσότητες των «υγιεινών» (αλλά όχι παχυντικών) φαγητών που η πάσχουσα τρώει.Οι γυναίκες που αντιμετωπίζουν πρόβλημα βουλιμίας συνήθως νιώθουν ενοχές και ντροπή για τη διατροφική συμπεριφορά τους και μπορεί να κάνουν μεγάλες προσπάθειες να την αποκρύψουν. Να σημειωθεί ότι το να τρώει κανείς μεγάλες ποσότητες φαγητού και να προκαλεί στη συνέχεια εμετό για να το αποβάλλει είναι εξαιρετικά χρονοβόρο και εξαντλητικό. Το γεγονός αυτό μπορεί να επηρεάσει αρνητικά την απόδοση στη δουλειά και σίγουρα θα παρεμποδίσει την ομαλή συμμετοχή στην κοινωνική ζωή. Έτσι, το να πρέπει να παραδεχτείς το πρόβλημα μπορεί τελικά να αποτελέσει μεγάλη ανακούφιση. Βέβαια, είναι πιθανόν σε αρκετές περιπτώσεις η πάσχουσα να έχει εξαναγκαστεί να το κάνει, να αναγνωρίσει δηλαδή το πρόβλημά της, επειδή άλλαξαν κάποια δεδομένα στη ζωή της, όπως η σύναψη μιας καινούργιας σχέσης ή η συμβίωση με άλλους ανθρώπους.ΑναγνώρισηΤο πρώτο βήμα για τη θεραπεία μιας διαταραχής είναι να την αναγνωρίσει αυτός που πάσχει απ' αυτή. Είναι πολύ πιο εύκολο να βοηθήσεις κάποια με ανορεξία ή βουλιμία ενώ έχει αναγνωρίσει το πρόβλημα και έχει τεθεί αντιμέτωπη με αυτό γρήγορα. Όσο περισσότερο παραμένει το πρόβλημα χωρίς να έχει αναγνωριστεί, τόσο τείνει να χειροτερεύει και τόσο δυσκολότερο γίνεται να μπορέσει κανείς να παρέχει βοήθεια. Η ανορεξία σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να γίνει απειλητική για την ίδια τη ζωή. Γι' αυτό κρίνεται απαραίτητο η γυναίκα που πάσχει απ' αυτή να επισκεφτεί ένα γιατρό όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Εκτίμηση:Το πρώτο βήμα στο οποίο θα προχωρήσει ο ψυχολόγος είναι να κάνει μια κουβέντα με την ασθενή για να ανακαλύψει πότε ξεκίνησε το πρόβλημα και πως αναπτύχθηκε. Η κουβέντα αυτή θα συμπεριλάβει συζητήσεις σχετικά με τα συναισθήματά της και διάφορες πλευρές της ζωής της. Θα χρειαστεί οπωσδήποτε να ζυγιστεί. Ανάλογα με τη μείωση του βάρους που παρατηρείται, μια οργανική εξέταση και εξέταση αίματος μπορεί να κριθεί απαραίτητη. Με την άδειά της, ο ψυχίατρος σίγουρα θα θελήσει να μιλήσει με τους φίλους της και τα μέλη της οικογένειάς της για να δει τι επιπλέον πληροφορίες μπορούν αυτοί να δώσουν για το πρόβλημα.
ΘΕΡΑΠΕΙΑ:Εάν κάποια γυναίκα έχει γίνει υπερβολικά λεπτή και έχει διακοπεί η περίοδός της, είναι σημαντικό γι' αυτήν να προσπαθήσει να επανέλθει σε ένα αποδεκτό επίπεδο βάρους. Για να βοηθηθεί στην προσπάθειά της αυτή, και η ίδια και η οικογένειά της θα χρειαστούν πρώτα πληροφορίες. Ποιο είναι το «φυσιολογικό» βάρος γι' αυτή; Πόσες θερμίδες χρειάζεται να παίρνει καθημερινά; Στην ανορεξία, η ασθενής έχει υπερβολικό έλεγχο του πόσο τρώει. Πως μπορεί να το σταματήσει αυτό; Για νεαρά άτομα που εξακολουθούν να ζουν με τους γονείς, είναι μέλημα των γονιών να προσέχουν το φαγητό που καταναλώνεται, τουλάχιστον για κάποιο διάστημα. Αυτό συμπεριλαμβάνει την υποχρέωση να σιγουρεύεται ο γονέας ότι το παιδί λαμβάνει κανονικά γεύματα όπως όλη η υπόλοιπη οικογένεια και ότι παίρνει αρκετές θερμίδες. Είναι επίσης σημαντικό η οικογένεια να επισκέπτεται τον ψυχίατρο τακτικά και για έλεγχο του βάρους αλλά και για υποστήριξη, καθώς το να έχεις ένα παιδί που αντιμετωπίζει πρόβλημα ανορεξίας στην οικογένεια μπορεί να είναι εξαιρετικά αγχογόνο.Μόνο εάν αυτά τα απλά βήματα δεν φέρουν αποτελέσματα ή εάν η μείωση του βάρους απειλεί τη ζωή, θα υπάρξει η σκέψη για εισαγωγή σε νοσοκομείο. Η θεραπεία σε εσωτερικούς ασθενείς βασίζεται κατά πολύ στον ίδιο συνδυασμό, δηλαδή του ελέγχου της δίαιτας και της συζήτησης, αλλά αυτό γίνεται πλέον σε ένα πιο δομημένο περιβάλλον.Για εκείνες τις ασθενείς που εκτός από βουλιμία παρουσιάζουν και συμπτώματα κατάθλιψης μπορεί να κριθεί απαραίτητη η λήψη αντικαταθλιπτικής φαρμακευτικής αγωγής. Κατά τα άλλα η ψυχογενής βουλιμία, εκτός από τα αντικαταθλιπτικά θα χρειαστεί συνήθως και ψυχοθεραπεία γνωσιακού - συμπεριφορικού τύπου.
ΑΥΤΟΒΟΗΘΕΙΑ:Έχοντας επισκεφτεί το γιατρό ή τον ειδικό, μπορεί να σου φανεί χρήσιμο να συμμετάσχεις σε μια ομάδα αυτοβοήθειας στην οποία άλλοι άνθρωποι μοιράζονται παρόμοια με τα δικά σου προβλήματα. Αυτές οι ομάδες μπορούν να παρέχουν πληροφορίες και υποστήριξη στις δύσκολες στιγμές τις οποίες περνάει ο καθένας που αντιμετωπίζει τέτοιου είδους προβλήματα. Τέτοιες ομάδες μπορεί να σε βοηθήσει να βρεις ο θεραπευτής σου.Το διάβασμα μπορεί να σε βοηθήσει να πάρεις αυτές τις πληροφορίες που σου χρειάζονται για να μπορείς να τρως σε λογικά πλαίσια και να μάθεις ποιο είναι το κατάλληλο βάρος για σένα.
Επιπτώσεις της χρόνιας ψυχολογικής πίεσης
Η χρόνια ψυχολογική Πίεση μπορεί να οδηγεί σε έκπτωση των νοητικών λειτουργιών όσο περνά η ηλικία
Οι άνθρωποι που είναι πιο ευαίσθητοι σε συναισθήματα όπως το άγχος και ο θυμός μπορεί να αναπτύσσουν πιο εύκολα την σταδιακή έκπτωση των νοητικών λειτουργιών που εμφανίζεται όσο περνάει η ηλικία.Τα αποτελέσματα της μελέτης αυτής δείχνουν ότι η ψυχολογική πίεση κατά την διάρκεια της ζωής μπορεί στα επόμενα χρόνια να είναι υπεύθυνη για ήπιες διαταραχές των νοητικών λειτουργιών όπως οι διαταραχές της μνήμης, που εμφανίζονται με το να ξεχνά κανείς ονόματα προσώπων ή με το να χάνει καθημερινά αντικείμενα, κάτι που μπορεί να έχει να κάνει με τον μηχανισμό που προκαλεί σε επόμενο στάδιο Γεροντική Άνοια. Υπολογίζεται ότι περίπου το 15% των ενηλίκων μετά την 5η – 6η δεκαετία της ζωής τους, εμφανίζουν τέτοιου είδους ήπιες γνωστικές διαταραχές και πολλοί από αυτούς θα οδηγηθούν στο να αναπτύξουν νόσο του Alzheimer τα επόμενα χρόνια. Οι ειδικοί προσπαθούν να κατανοήσουν γιατί κάποιοι από αυτούς τους ενήλικες με ήπιες διαταραχές μνήμης αναπτύσσουν Alzheimer τα επόμενα χρόνια της ζωής τους και κάποιοι όχι.Στην μελέτη αυτή παρακολουθήθηκαν για 12 χρόνια 1300 περίπου ενήλικες, άνδρες και γυναίκες χωρίς προβλήματα με την μνήμη στην αρχή, κατά τη διάρκεια των οποίων γίνονταν συνεχείς μετρήσεις του επιπέδου ψυχολογικής τους πίεσης. Βρέθηκε ότι αυτοί που εμφάνιζαν υψηλότερα επίπεδα άγχους και ψυχολογικής επιβάρυνσης είχαν 40% μεγαλύτερες πιθανότητες να αναπτύξουν πρώιμες διαταραχές παρόμοιες με αυτές που παρατηρούνται στη νόσο του Alzheimer σε σχέση με αυτούς που είχαν λιγότερο στρες και ψυχολογική πίεση. Η χρόνια ψυχολογική επιβάρυνση δεν φαίνεται να «επιταχύνει» απλώς τα συμπτώματα νοητικής έκπτωσης, αλλά καθιστά το άτομο πιο ευάλωτο στην ανάπτυξη τέτοιων συμπτωμάτων. Η επιβεβαίωση μιας αιτιολογικής σχέσης της χρόνιας ψυχολογικής πίεσης με την ανάπτυξη νόσου του Alzheimer θα μπορούσε να οδηγήσει σε παρεμβάσεις για την μείωση του άγχους στις ομάδες των ατόμων που εμφανίζουν αυξημένη ψυχολογική επιβάρυνση, καθυστερώντας με τον τρόπο αυτό τις πολύ σοβαρές συνέπειες της νόσου του Alzheimer. Από την άλλη, η κατανόηση των βιολογικών και βιοχημικών μηχανισμών με τους οποίους το στρες και η ψυχολογική πίεση επηρεάζουν την λειτουργία και την δομή του ανθρώπινου εγκεφάλου θα μπορούσε να οδηγήσει στην ανάπτυξη φαρμάκων που θα μπορούσαν να προλαμβάνουν έγκαιρα τις αλλαγές αυτές σε βιοχημικό και μοριακό επίπεδο. Αξίζει να σημειωθεί ότι σε πειραματόζωα που βιώνουν πειραματικές συνθήκες στρες η χρήση των νεότερων αντικαταθλιπτικών και η έντονη σωματική άσκηση εμφανίζονται να έχουν προφυλακτική δράση στην εκφύλιση των νευρικών κυττάρων του εγκεφάλου, που φυσιολογικά παρατηρείται με τα χρόνια. Neurology, Ιούνιος 2007.
Οι άνθρωποι που είναι πιο ευαίσθητοι σε συναισθήματα όπως το άγχος και ο θυμός μπορεί να αναπτύσσουν πιο εύκολα την σταδιακή έκπτωση των νοητικών λειτουργιών που εμφανίζεται όσο περνάει η ηλικία.Τα αποτελέσματα της μελέτης αυτής δείχνουν ότι η ψυχολογική πίεση κατά την διάρκεια της ζωής μπορεί στα επόμενα χρόνια να είναι υπεύθυνη για ήπιες διαταραχές των νοητικών λειτουργιών όπως οι διαταραχές της μνήμης, που εμφανίζονται με το να ξεχνά κανείς ονόματα προσώπων ή με το να χάνει καθημερινά αντικείμενα, κάτι που μπορεί να έχει να κάνει με τον μηχανισμό που προκαλεί σε επόμενο στάδιο Γεροντική Άνοια. Υπολογίζεται ότι περίπου το 15% των ενηλίκων μετά την 5η – 6η δεκαετία της ζωής τους, εμφανίζουν τέτοιου είδους ήπιες γνωστικές διαταραχές και πολλοί από αυτούς θα οδηγηθούν στο να αναπτύξουν νόσο του Alzheimer τα επόμενα χρόνια. Οι ειδικοί προσπαθούν να κατανοήσουν γιατί κάποιοι από αυτούς τους ενήλικες με ήπιες διαταραχές μνήμης αναπτύσσουν Alzheimer τα επόμενα χρόνια της ζωής τους και κάποιοι όχι.Στην μελέτη αυτή παρακολουθήθηκαν για 12 χρόνια 1300 περίπου ενήλικες, άνδρες και γυναίκες χωρίς προβλήματα με την μνήμη στην αρχή, κατά τη διάρκεια των οποίων γίνονταν συνεχείς μετρήσεις του επιπέδου ψυχολογικής τους πίεσης. Βρέθηκε ότι αυτοί που εμφάνιζαν υψηλότερα επίπεδα άγχους και ψυχολογικής επιβάρυνσης είχαν 40% μεγαλύτερες πιθανότητες να αναπτύξουν πρώιμες διαταραχές παρόμοιες με αυτές που παρατηρούνται στη νόσο του Alzheimer σε σχέση με αυτούς που είχαν λιγότερο στρες και ψυχολογική πίεση. Η χρόνια ψυχολογική επιβάρυνση δεν φαίνεται να «επιταχύνει» απλώς τα συμπτώματα νοητικής έκπτωσης, αλλά καθιστά το άτομο πιο ευάλωτο στην ανάπτυξη τέτοιων συμπτωμάτων. Η επιβεβαίωση μιας αιτιολογικής σχέσης της χρόνιας ψυχολογικής πίεσης με την ανάπτυξη νόσου του Alzheimer θα μπορούσε να οδηγήσει σε παρεμβάσεις για την μείωση του άγχους στις ομάδες των ατόμων που εμφανίζουν αυξημένη ψυχολογική επιβάρυνση, καθυστερώντας με τον τρόπο αυτό τις πολύ σοβαρές συνέπειες της νόσου του Alzheimer. Από την άλλη, η κατανόηση των βιολογικών και βιοχημικών μηχανισμών με τους οποίους το στρες και η ψυχολογική πίεση επηρεάζουν την λειτουργία και την δομή του ανθρώπινου εγκεφάλου θα μπορούσε να οδηγήσει στην ανάπτυξη φαρμάκων που θα μπορούσαν να προλαμβάνουν έγκαιρα τις αλλαγές αυτές σε βιοχημικό και μοριακό επίπεδο. Αξίζει να σημειωθεί ότι σε πειραματόζωα που βιώνουν πειραματικές συνθήκες στρες η χρήση των νεότερων αντικαταθλιπτικών και η έντονη σωματική άσκηση εμφανίζονται να έχουν προφυλακτική δράση στην εκφύλιση των νευρικών κυττάρων του εγκεφάλου, που φυσιολογικά παρατηρείται με τα χρόνια. Neurology, Ιούνιος 2007.
Δευτέρα 13 Απριλίου 2009
Ομοφυλόφιλη γονεικότητα
Στο κείμενο που ακολουθει παρουσιάζονται αρχικές διαπιστώσεις και ερωτήματα που
προκύπτουν από την κλινική έρευνα που βρίσκεται σε εξέλιξη και μελετά τις γονεικες
αναπαραστάσεις ομοφυλόφιλων γυναικών που επιθυμούν να αποκτήσουν παιδί με τη
σύντροφο τους μέσω της μεθόδου τεχνητής γονιμοποίησης με σπέρμα δότη. Πιο
συγκεκριμένα η έρευνα διεξάγεται σε πανεπιστημιακή κλινική του Βελγίου και έχει ως
αφετηρία τον προβληματισμό που έχει αναπτυχθεί γύρω από τις δυνατότητες των
ομοφυλόφιλων γονέων να εκπληρώσουν τον γονεικό ρόλο απέναντι στα παιδιά τους σε
συνθήκες ρήξης με τα υπάρχοντα πρότυπα και τις οικείες κοινωνικές αναφορές , ιδιαίτερα
σε ότι αφορά τον μη βιολογικό γονέα.
Το ενδιαφέρον μας στράφηκε ιδιαίτερα στον τρόπο με τον οποίο η κάθε μια από τις
συντρόφους τοποθετείται ως προς την μητρική και πατρική λειτουργία εστιάζοντας
ειδικότερα στα εξής θέματα τις ταυτίσεις ως προς την μητρική και πατρική εικόνα (imago),
την θέση που εκχωρείται στον άνδρα στο πεδίο της πραγματικότητας και της φαντασίωσης,
την κατασκευή ενός οικογενειακού μυθιστορήματος που « οργανώνει » τις θέσεις του κάθε
γονέα ως προς το παιδί που θα έλθει. Μέχρι στιγμής η ανάλυση του περιεχομένου των
κλινικών συνεντεύξεων αναδεικνύει δυο κομβικά σημεία : τον τρόπο με τον οποίο βιώνεται η
παρουσία του δότη αλλά και η ιατρική πράξη της γονιμοποίησης καθώς και τη διαδικασία
μέσω της οποίας καθορίζεται στο ζευγάρι η θέση της βιολογικής και κοινωνικής μητέρας.
Η προσφυγή στην τεχνητή γονιμοποίηση φαίνεται να συνιστά και να βιώνεται από τις
γυναίκες ως μια παράδοξη δυνατότητα : ενώ καταρχήν τις επιτρέπει να συστήσουν οικογένεια
αποφεύγοντας την παρουσία του άνδρα και υπερβαίνοντας έτσι τους νόμους της φύσης,
ταυτόχρονα τις φέρνει αντιμέτωπες με την παρέμβαση ενός ανοίκειου « τρίτου » που
εισβάλλει στην ιδιωτικότητα και ομοιότητα του ομοφυλόφιλου ζευγαριού, επαναφέροντας
έτσι την διαφορετικότητα.
Η απόκτηση παιδιού με τους όρους αυτούς προϋποθέτει κατά πάσα πιθανότητα μια ψυχική
διεργασία που ενεργοποιεί το δυναμικό της ψυχικής αμφισεξουαλικοτητας της κάθε
γυναίκας εφόσον κινητοποιεί φαντασιωτικά τις οιδιπόδειες και προοιδιπόδειες ταυτίσεις-της
ως προς τους πρωταγωνιστές της πρωταρχικής σκηνής. Η ενεργοποίηση της ψυχικής
αμφισεξουαλιοκοτητας συνιστά ίσως τόσο για την μέλλουσα βιολογική όσο και την
κοινωνική μητέρα τον σημαντικότερο ενδοψυχικό παράγοντα που καθορίσει την
δυνατότητα της κάθε μιας συντρόφου να αποδεχτεί η να απορρίψει τη θηλυκή - μητρική
ιδιότητα αλλά και τη δυνατότητα να ταυτιστεί με μια πατρική μορφή (imago) που θα εγγυηθεί
την εγκατάσταση της τριαδικότητας ως προς το παιδί.
Η προβληματική αυτή εικονογραφείται με την παρουσίαση δυο περιπτώσεων
ομοφυλόφιλων ζευγαριών όπου επιλέγεται ως μέλλουσα βιολογική μητέρα η σύντροφος που
έχει μεγαλύτερη δυσκολία με την προοπτική της εγκυμοσύνης και κατά πάσα πιθανότητα τις
θηλυκές ταυτίσεις. Η διαπραγμάτευση σε ενδοπροσωπικό και διαπροσωπικό πεδίο της
επιλογής αυτής στο κάθε ένα από τα δυο ζευγάρια παραπέμπει στον διαφορετικό τρόπο με
τον οποίο ο επαναπροσδιορισμός και η ενσωμάτωση (intégration) των αμφισεξουαλικών
ταυτίσεων είναι εφικτοί.
προκύπτουν από την κλινική έρευνα που βρίσκεται σε εξέλιξη και μελετά τις γονεικες
αναπαραστάσεις ομοφυλόφιλων γυναικών που επιθυμούν να αποκτήσουν παιδί με τη
σύντροφο τους μέσω της μεθόδου τεχνητής γονιμοποίησης με σπέρμα δότη. Πιο
συγκεκριμένα η έρευνα διεξάγεται σε πανεπιστημιακή κλινική του Βελγίου και έχει ως
αφετηρία τον προβληματισμό που έχει αναπτυχθεί γύρω από τις δυνατότητες των
ομοφυλόφιλων γονέων να εκπληρώσουν τον γονεικό ρόλο απέναντι στα παιδιά τους σε
συνθήκες ρήξης με τα υπάρχοντα πρότυπα και τις οικείες κοινωνικές αναφορές , ιδιαίτερα
σε ότι αφορά τον μη βιολογικό γονέα.
Το ενδιαφέρον μας στράφηκε ιδιαίτερα στον τρόπο με τον οποίο η κάθε μια από τις
συντρόφους τοποθετείται ως προς την μητρική και πατρική λειτουργία εστιάζοντας
ειδικότερα στα εξής θέματα τις ταυτίσεις ως προς την μητρική και πατρική εικόνα (imago),
την θέση που εκχωρείται στον άνδρα στο πεδίο της πραγματικότητας και της φαντασίωσης,
την κατασκευή ενός οικογενειακού μυθιστορήματος που « οργανώνει » τις θέσεις του κάθε
γονέα ως προς το παιδί που θα έλθει. Μέχρι στιγμής η ανάλυση του περιεχομένου των
κλινικών συνεντεύξεων αναδεικνύει δυο κομβικά σημεία : τον τρόπο με τον οποίο βιώνεται η
παρουσία του δότη αλλά και η ιατρική πράξη της γονιμοποίησης καθώς και τη διαδικασία
μέσω της οποίας καθορίζεται στο ζευγάρι η θέση της βιολογικής και κοινωνικής μητέρας.
Η προσφυγή στην τεχνητή γονιμοποίηση φαίνεται να συνιστά και να βιώνεται από τις
γυναίκες ως μια παράδοξη δυνατότητα : ενώ καταρχήν τις επιτρέπει να συστήσουν οικογένεια
αποφεύγοντας την παρουσία του άνδρα και υπερβαίνοντας έτσι τους νόμους της φύσης,
ταυτόχρονα τις φέρνει αντιμέτωπες με την παρέμβαση ενός ανοίκειου « τρίτου » που
εισβάλλει στην ιδιωτικότητα και ομοιότητα του ομοφυλόφιλου ζευγαριού, επαναφέροντας
έτσι την διαφορετικότητα.
Η απόκτηση παιδιού με τους όρους αυτούς προϋποθέτει κατά πάσα πιθανότητα μια ψυχική
διεργασία που ενεργοποιεί το δυναμικό της ψυχικής αμφισεξουαλικοτητας της κάθε
γυναίκας εφόσον κινητοποιεί φαντασιωτικά τις οιδιπόδειες και προοιδιπόδειες ταυτίσεις-της
ως προς τους πρωταγωνιστές της πρωταρχικής σκηνής. Η ενεργοποίηση της ψυχικής
αμφισεξουαλιοκοτητας συνιστά ίσως τόσο για την μέλλουσα βιολογική όσο και την
κοινωνική μητέρα τον σημαντικότερο ενδοψυχικό παράγοντα που καθορίσει την
δυνατότητα της κάθε μιας συντρόφου να αποδεχτεί η να απορρίψει τη θηλυκή - μητρική
ιδιότητα αλλά και τη δυνατότητα να ταυτιστεί με μια πατρική μορφή (imago) που θα εγγυηθεί
την εγκατάσταση της τριαδικότητας ως προς το παιδί.
Η προβληματική αυτή εικονογραφείται με την παρουσίαση δυο περιπτώσεων
ομοφυλόφιλων ζευγαριών όπου επιλέγεται ως μέλλουσα βιολογική μητέρα η σύντροφος που
έχει μεγαλύτερη δυσκολία με την προοπτική της εγκυμοσύνης και κατά πάσα πιθανότητα τις
θηλυκές ταυτίσεις. Η διαπραγμάτευση σε ενδοπροσωπικό και διαπροσωπικό πεδίο της
επιλογής αυτής στο κάθε ένα από τα δυο ζευγάρια παραπέμπει στον διαφορετικό τρόπο με
τον οποίο ο επαναπροσδιορισμός και η ενσωμάτωση (intégration) των αμφισεξουαλικών
ταυτίσεων είναι εφικτοί.
Διαταραχή μετατραυματικού στρες
Η ΔΜΣ μπορεί να προκαλεί μεγάλου βαθμού κοινωνική αναπηρία. Αν και περισσότερο προσβάλλει βετεράνους πολέμου, κάθε άτομο που βιώνει μια τρομακτική δοκιμασία ή γεγονός, που περιλαμβάνει ασυνήθιστο σωματικό ή ψυχικό τραύμα, μπορεί να παρουσιάσει ΔΜΣ. Τραυματικά γεγονότα που μπορεί να προκαλέσουν ΔΜΣ είναι: προσωπικές επιθέσεις, φυσικές ή προκαλούμενες από άνθρωπο καταστροφές, ατυχήματα, πόλεμοι ή μάχες.
Άτομα υψηλού κινδύνου για εμφάνιση ΔΜΣ είναι: όσοι έχουν επιζήσει από αεροπορικά ή σιδηροδρομικά ατυχήματα, ή από τρομοκρατική επίθεση, στρατιώτες που υπηρέτησαν στον πόλεμο, επιζώντες και διασώστες μετά από φυσικές καταστροφές, επιζώντες από δυστυχήματα, βιασμό, σωματική και σεξουαλική κακοποίηση και άλλες εγκληματικές πράξεις, πρόσφυγες που φεύγουν από κράτη με καθεστώς βίας και μάρτυρες τραυματικών γεγονότων. Οι οικογένειες των θυμάτων μπορεί επίσης να εμφανίσουν τη διαταραχή. Ευτυχώς υπάρχουν αποτελεσματικές θεραπείες για τα άτομα που πάσχουν από ΔΜΣ.
Πολλά άτομα με ΔΜΣ ξαναζούν επανειλημμένα το τραυματικό γεγονός με τη μορφή επαναβιώσεων (flashbacks), εφιαλτών, αναμνήσεων ή τρομακτικών σκέψεων. Φαίνεται ότι η έκθεση σε αντικείμενα ή γεγονότα σχετικά με το τραυματικό γεγονός μπορεί να πυροδοτεί αυτές τις κρίσεις. Συμπτώματα μπορεί επίσης να προκαλέσουν οι επέτειοι του γεγονότος.
Τα άτομα με ΔΜΣ επίσης παρουσιάζουν συναισθηματικό “μούδιασμα”, διαταραχές ύπνου, κατάθλιψη, άγχος και ευερεθιστότητα ή εκρήξεις θυμού. Επίσης συχνά είναι τα έντονα συναισθήματα ενοχής. Τα περισσότερα άτομα με ΔΜΣ προσπαθούν να αποφύγουν κάθε στοιχείο ή σκέψη που να τους θυμίζει τη δοκιμασία που πέρασαν. Για να τεθεί διάγνωση ΔΜΣ τα συμπτώματα πρέπει να υπάρχουν τουλάχιστον για 1 μήνα.
Περίπου 4% των ενηλίκων μπορεί ανά πάσα στιγμή να εκδηλώσει ΔΜΣ, αλλά από τα άτομα που ζουν σε εμπόλεμες ζώνες περίπου το 30% των ανδρών και γυναικών εκδηλώνει ΔΜΣ. Από τους βετεράνους που υπηρέτησαν στο Βιετνάμ ένα εκατομμύριο ανέπτυξαν ΔΜΣ. ΔΜΣ παρουσίασαν επίσης πολλοί βετεράνοι και θύματα του πολέμου στη Βοσνία.
Το ΔΜΣ μπορεί να εμφανιστεί σε οποιαδήποτε ηλικία, συμπεριλαμβανομένης της παιδικής ηλικίας. Τα συμπτώματα τυπικά εμφανίζονται μέσα σε τρεις μήνες από το τραυματικό γεγονός, αν και σε ορισμένες περιπτώσεις δεν ξεκινούν παρά μετά από πολλά χρόνια. Η σοβαρότητα και διάρκεια της νόσου ποικίλλει. Ορισμένα άτομα αναρρώνουν μέσα σε έξι μήνες, ενώ άλλα προσβάλλονται για πολύ περισσότερο χρόνο.
Κατάθλιψη, κατάχρηση αλκοόλ ή άλλων ουσιών και άγχος απαντώνται συχνά σε άτομα με ΔΜΣ. Η πιθανότητα επιτυχούς θεραπείας αυξάνει όταν αυτές οι διαταραχές αναγνωριστούν νωρίς και αντιμετωπιστούν θεραπευτικά.
Συχνά τα άτομα με ΔΜΣ παρουσιάζουν συμπτώματα όπως πονοκεφάλους, ενοχλήσεις από το γαστρεντερικό, προβλήματα από το ανοσοποιητικό, κρίσεις ζάλης, θωρακικούς πόνους ή δυσφορία σε άλλα σημεία του σώματος. Συχνά οι ιατροί δεν γνωρίζουν την ύπαρξη του υποκείμενου ΔΜΣ όταν αντιμετωπίζουν αυτά τα σωματικά συμπτώματα.
Τα άτομα που υπέστησαν παιδική κακοποίηση ή βίωσαν άλλα τραυματικά γεγονότα στην παιδική ηλικία έχουν επίσης μεγαλύτερη πιθανότητα να εμφανίσουν ΔΜΣ. Οι ειδικοί πίστευαν ότι το συναισθηματικό “μούδιασμα” μετά από τραυματικό γεγονός ήταν υγιής αντίδραση. Παρόλα αυτά πολλοί ερευνητές σήμερα πιστεύουν ότι αυτή η συναισθηματική αποστασιοποίηση μπορεί να αυξάνει την πιθανότητα εμφάνισης ΔΜΣ.
Θεραπεία της ΔΜΣ
Τα άτομα με ΔΜΣ ωφελούνται από πολλούς τύπους θεραπείας όπως: γνωσιακή-συμπεριφορική θεραπεία, ομαδική θεραπεία, και θεραπεία έκθεσης, κατά την οποία ο ασθενής ξαναζεί επανειλημμένα την τρομακτική εμπειρία υπό ελεγχόμενες συνθήκες ώστε να βοηθηθεί στην αντιμετώπιση της. Τα φάρμακα μπορεί να βοηθήσουν στη μείωση των συνοδών συμπτωμάτων κατάθλιψης και άγχους και στις διαταραχές ύπνου. Κάποιες μελέτες δείχνουν ότι η αντιμετώπιση της κατάστασης σύντομα μετά το καταστροφικό γεγονός μπορεί να μειώσει μερικά από τα συμπτώματα της ΔΜΣ. Στη θεραπεία της ΔΜΣ χρησιμοποιούνται όλο και περισσότερο άτυπα αντιψυχωτικά, είτε αποκλειστικά είτε σε συνδυασμό με άλλες θεραπείες. Επίσης τα αντικαταθλιπτικά αποτελούν συχνά αποτελεσματική θεραπεία.
Εάν νομίζετε ότι μπορεί να πάσχετε από ΔΜΣ, θα πρέπει να ζητήσετε τη συμβουλή κάποιου ειδικού χωρίς καθυστέρηση και να συζητήσετε το τραυματικό γεγονός που ζήσατε προκειμένου να βοηθηθείτε.
Άτομα υψηλού κινδύνου για εμφάνιση ΔΜΣ είναι: όσοι έχουν επιζήσει από αεροπορικά ή σιδηροδρομικά ατυχήματα, ή από τρομοκρατική επίθεση, στρατιώτες που υπηρέτησαν στον πόλεμο, επιζώντες και διασώστες μετά από φυσικές καταστροφές, επιζώντες από δυστυχήματα, βιασμό, σωματική και σεξουαλική κακοποίηση και άλλες εγκληματικές πράξεις, πρόσφυγες που φεύγουν από κράτη με καθεστώς βίας και μάρτυρες τραυματικών γεγονότων. Οι οικογένειες των θυμάτων μπορεί επίσης να εμφανίσουν τη διαταραχή. Ευτυχώς υπάρχουν αποτελεσματικές θεραπείες για τα άτομα που πάσχουν από ΔΜΣ.
Πολλά άτομα με ΔΜΣ ξαναζούν επανειλημμένα το τραυματικό γεγονός με τη μορφή επαναβιώσεων (flashbacks), εφιαλτών, αναμνήσεων ή τρομακτικών σκέψεων. Φαίνεται ότι η έκθεση σε αντικείμενα ή γεγονότα σχετικά με το τραυματικό γεγονός μπορεί να πυροδοτεί αυτές τις κρίσεις. Συμπτώματα μπορεί επίσης να προκαλέσουν οι επέτειοι του γεγονότος.
Τα άτομα με ΔΜΣ επίσης παρουσιάζουν συναισθηματικό “μούδιασμα”, διαταραχές ύπνου, κατάθλιψη, άγχος και ευερεθιστότητα ή εκρήξεις θυμού. Επίσης συχνά είναι τα έντονα συναισθήματα ενοχής. Τα περισσότερα άτομα με ΔΜΣ προσπαθούν να αποφύγουν κάθε στοιχείο ή σκέψη που να τους θυμίζει τη δοκιμασία που πέρασαν. Για να τεθεί διάγνωση ΔΜΣ τα συμπτώματα πρέπει να υπάρχουν τουλάχιστον για 1 μήνα.
Περίπου 4% των ενηλίκων μπορεί ανά πάσα στιγμή να εκδηλώσει ΔΜΣ, αλλά από τα άτομα που ζουν σε εμπόλεμες ζώνες περίπου το 30% των ανδρών και γυναικών εκδηλώνει ΔΜΣ. Από τους βετεράνους που υπηρέτησαν στο Βιετνάμ ένα εκατομμύριο ανέπτυξαν ΔΜΣ. ΔΜΣ παρουσίασαν επίσης πολλοί βετεράνοι και θύματα του πολέμου στη Βοσνία.
Το ΔΜΣ μπορεί να εμφανιστεί σε οποιαδήποτε ηλικία, συμπεριλαμβανομένης της παιδικής ηλικίας. Τα συμπτώματα τυπικά εμφανίζονται μέσα σε τρεις μήνες από το τραυματικό γεγονός, αν και σε ορισμένες περιπτώσεις δεν ξεκινούν παρά μετά από πολλά χρόνια. Η σοβαρότητα και διάρκεια της νόσου ποικίλλει. Ορισμένα άτομα αναρρώνουν μέσα σε έξι μήνες, ενώ άλλα προσβάλλονται για πολύ περισσότερο χρόνο.
Κατάθλιψη, κατάχρηση αλκοόλ ή άλλων ουσιών και άγχος απαντώνται συχνά σε άτομα με ΔΜΣ. Η πιθανότητα επιτυχούς θεραπείας αυξάνει όταν αυτές οι διαταραχές αναγνωριστούν νωρίς και αντιμετωπιστούν θεραπευτικά.
Συχνά τα άτομα με ΔΜΣ παρουσιάζουν συμπτώματα όπως πονοκεφάλους, ενοχλήσεις από το γαστρεντερικό, προβλήματα από το ανοσοποιητικό, κρίσεις ζάλης, θωρακικούς πόνους ή δυσφορία σε άλλα σημεία του σώματος. Συχνά οι ιατροί δεν γνωρίζουν την ύπαρξη του υποκείμενου ΔΜΣ όταν αντιμετωπίζουν αυτά τα σωματικά συμπτώματα.
Τα άτομα που υπέστησαν παιδική κακοποίηση ή βίωσαν άλλα τραυματικά γεγονότα στην παιδική ηλικία έχουν επίσης μεγαλύτερη πιθανότητα να εμφανίσουν ΔΜΣ. Οι ειδικοί πίστευαν ότι το συναισθηματικό “μούδιασμα” μετά από τραυματικό γεγονός ήταν υγιής αντίδραση. Παρόλα αυτά πολλοί ερευνητές σήμερα πιστεύουν ότι αυτή η συναισθηματική αποστασιοποίηση μπορεί να αυξάνει την πιθανότητα εμφάνισης ΔΜΣ.
Θεραπεία της ΔΜΣ
Τα άτομα με ΔΜΣ ωφελούνται από πολλούς τύπους θεραπείας όπως: γνωσιακή-συμπεριφορική θεραπεία, ομαδική θεραπεία, και θεραπεία έκθεσης, κατά την οποία ο ασθενής ξαναζεί επανειλημμένα την τρομακτική εμπειρία υπό ελεγχόμενες συνθήκες ώστε να βοηθηθεί στην αντιμετώπιση της. Τα φάρμακα μπορεί να βοηθήσουν στη μείωση των συνοδών συμπτωμάτων κατάθλιψης και άγχους και στις διαταραχές ύπνου. Κάποιες μελέτες δείχνουν ότι η αντιμετώπιση της κατάστασης σύντομα μετά το καταστροφικό γεγονός μπορεί να μειώσει μερικά από τα συμπτώματα της ΔΜΣ. Στη θεραπεία της ΔΜΣ χρησιμοποιούνται όλο και περισσότερο άτυπα αντιψυχωτικά, είτε αποκλειστικά είτε σε συνδυασμό με άλλες θεραπείες. Επίσης τα αντικαταθλιπτικά αποτελούν συχνά αποτελεσματική θεραπεία.
Εάν νομίζετε ότι μπορεί να πάσχετε από ΔΜΣ, θα πρέπει να ζητήσετε τη συμβουλή κάποιου ειδικού χωρίς καθυστέρηση και να συζητήσετε το τραυματικό γεγονός που ζήσατε προκειμένου να βοηθηθείτε.
Σάββατο 4 Απριλίου 2009
Η διαχείριση των συγκρούσεων στις ερωτικές μας σχέσεις
- Μετά από την πρώτη περίοδο της εξιδανίκευσης του συντρόφου στα πλαίσια του ερωτικού ενθουσιασμού έρχεται συνήθως η απογοήτευση. Σιγά - σιγά συνειδητοποιούμε ότι ο σύντροφός μας δεν είναι αυτός που θα θέλαμε να είναι. Για να αποφύγουμε την απογοήτευση και το μαρασμό οφείλουμε να περάσουμε σε μια δεύτερη φάση της σχέσης και να αγαπήσουμε τον σύντροφό μας γι' αυτό που είναι και όχι γι' αυτό που θα θέλαμε να είναι. Αυτή η φάση της ώριμης αγάπης βασίζεται στην προσπάθεια, στην γνώση, στην υπομονή, στη φροντίδα και στον αμοιβαίο σεβασμό. Πρόκειται περισσότερο για ένα ατέλειωτο, περιπετειώδες ταξίδι παρά για ένα στόχο που μπορούμε να πετύχουμε μια για πάντα.
H καλή σχέση προϋποθέτει ωριμότητα, συγκρότηση, ισορροπία, αντοχή και υπομονή. Για να επικοινωνήσουμε σωστά χρειάζεται να καλλιεργήσουμε την αυτογνωσία και τον αυτοέλεγχο και να αναζητήσουμε νέους τρόπους δημιουργικής επικοινωνίας. Ο σύντροφός μου δεν ευθύνεται για τα δικά μου αρνητικά αισθήματα. Δεν είναι αυτός που με πληγώνει αλλά ο τρόπος που εγώ αντιλαμβάνομαι και κατανοώ τη συμπεριφορά του. Σε όλες τις περιπτώσεις που πιστεύω ότι αυτός ευθύνεται για τη σύγκρουση, η αλήθεια είναι ότι έχω και εγώ πάντοτε ένα μερίδιο ευθύνης. Κάθε φορά που ενώ ο σύντροφός μου εκφράζει ανάγκες ή παράπονα ή ανησυχίες, εγώ απειλώ, καθοδηγώ, ικετεύω, κολακεύω, ανακρίνω, αμφισβητώ, διακόπτω, κρίνω, κατηγορώ, ενοχοποιώ, γελοιοποιώ, ερμηνεύω ή αλλάζω θέμα εμποδίζω την επικοινωνία και τραυματίζω την αγάπη.
Εποικοδομητική έκφραση του θυμού.- Εκφράζω το θυμό χωρίς να θίγω την αξιοπρέπεια του άλλου. Αντί να αντιδρώ ανακλαστικά στα αρνητικά ερεθίσματα μαθαίνω να ελέγχω τις αντιδράσεις μου προβλέποντας τι θα συνέβαινε αν θα έχανα τον έλεγχο. Η βίαιη και ανεξέλεγκτη έκφραση του θυμού έχει αρνητικές συνέπειες. - Εκφράζω το θυμό μου με αποφασιστικότητα και τόλμη γιατί αν τον καταπιέζω μπορεί να μου δημιουργήσει συμπτώματα όπως κατάθλιψη, υπέρταση ή γαστρεντερικές διαταραχές. - Συμφωνώ με τον σύντροφό μου ότι η διάρκεια της σύγκρουσης δεν θα πρέπει να ξεπερνά τα 15 λεπτά. - Δεν λέω πρόχειρα και βιαστικά ότι μου έρθει στο νου αλλά σκέπτομαι προσεκτικά τι είναι αυτό που θέλω να πω και αναζητώ τον καλύτερο τρόπο για να το εκφράσω ώστε ο άλλος να με καταλάβει.- Αναγνωρίζω τα πρώτα σήματα που μου δίνει ο οργανισμός μου ότι ο θυμός έρχεται (σφίξιμο, χτυποκάρδι κ.λ.π.). Ελέγχω το θυμό πριν φουντώσει.- Αποστασιοποιούμαι και αξιολογώ αντικειμενικά την κατάσταση. Εξετάζω αν ο λόγος που μου προκάλεσε το θυμό είναι όντως τόσο σημαντικός όσο μου φάνηκε στην αρχή. - Προσπαθώ να ερμηνεύσω διαφορετικά την προκλητική συμπεριφορά που κινητοποίησε το θυμό μέσα μου. Συνήθως τα πράγματα δεν είναι τόσο καταστροφικά όσο μας φαίνονται με μια πρώτη ματιά.- Αντί να χρωματίσω τα ενοχλητικά γεγονότα με αρνητικές εκφράσεις όπως "είναι φοβερό, φρίκη, δεν αντέχω άλλο" είναι προτιμότερο να φωτογραφίσω με ουδετερότητα την πραγματικότητα και να πω μέσα μου "είναι φυσικό να μη νιώθω και τόσο καλά αντιμετωπίζοντας αυτή την κατάσταση αλλά όσο περισσότερο διατηρώ την ψυχραιμία μου, τόσο καλύτερα τα καταφέρνω". - Διατηρώ τη συναισθηματική μου ισορροπία παραμένοντας αληθινός ως προς τις ανώτερες αρχές και αξίες μου. - Μαθαίνω να βλέπω την περίσταση μέσα από τα μάτια του άλλου.- Προσέχω τον τόνο και την χροιά της φωνής, τη στάση του σώματος και τις χειρονομίες.- Ξεκολλάω από την ένταση του παρόντος παίρνοντας υπόψη μου το ευρύτερο, διαχρονικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται η σχέση. Φέρνω στο νου μου κάποια τρυφερή στιγμή που έχω ζήσει με το σύντροφό μου.- Δεν προσπαθώ να δικαιωθώ. Δεν χρειάζεται να δικαιώσω το θυμό μου. Κάποιες φορές επιτρέπεται να θυμώνω ακόμη και όταν έχω άδικο.- Προσπαθώ να χρησιμοποιήσω το θυμό μου ως κίνητρο γόνιμων επιλογών όπως για παράδειγμα διεκδίκηση δικαιωμάτων, αναθεώρηση στόχων, αλλαγή αρνητικών προτύπων ζωής.
Ειρηνική αποδοχή του θυμού.- Βλέπω σε κάθε σύγκρουση μια πολύτιμη ευκαιρία για να γνωρίσω καλύτερα τον εαυτό μου και να γίνω καλύτερος. Ο θυμός του συντρόφου τις περισσότερες φορές κινεί τα νήματα δικών μου ψυχικών τραυμάτων. Η ενόχληση που νιώθω είναι ένα καμπανάκι που με ειδοποιεί ότι κάτι πρέπει να αλλάξω στον εαυτό μου. - Αν ο άλλος θυμώνει μαζί μου αυτό δεν σημαίνει υποχρεωτικά ότι φταίω εγώ. Κατανοώ αυτό που λέει χωρίς να το αποδέχομαι. - Αυτό που λέει ο άλλος πάνω στο θυμό του δεν είναι αυτό που πραγματικά πιστεύει ή αισθάνεται. Το λέει για να με πονέσει θεωρώντας ότι έτσι θα με καταστήσει μέτοχο στον πόνο του. Δεν παίρνω τοις μετρητοίς τα λόγια του. Η βίαιη έκφραση της οργής είναι μια απεγνωσμένη πράξη επικοινωνίας. - Συγκεντρώνω την προσοχή μου στον πόνο που κρύβεται πίσω από το θυμό του άλλου. Προσπαθώ να καταλάβω το βαθύτερο μήνυμα που κρύβεται πίσω από τα λόγια του και αναζητώ τρόπο για να τον βοηθήσω. Αυτός που θυμώνει ίσως αισθάνεται αδικημένος και παραμελημένος και χρειάζεται υποστήριξη και φροντίδα. - Δεν υψώνω τον τόνο της φωνής μου. Χαμηλώνω το βλέμμα. - Επαναλαμβάνω μέσα μου θετικές φράσεις όπως: "Μεταμορφώνω τη σύγκρουση σε δημιουργική εμπειρία", "Ο θυμός του, με μαθαίνει να αγαπώ άνευ όρων" ή "Αυτή η υπομονή με κάνει πιο δυνατό" ή "Γνωρίζω πως κατά βάθος με αγαπά αργότερα που θα μιλήσουμε θα μου ζητήσει συγνώμη".- Όταν νιώθουμε ήρεμοι συμφωνούμε με τον σύντροφό μας σε ένα σύστημα αμοιβών - δώρων για το σύντροφο που θα διαχειριστεί σωστά την επόμενη σύγκρουση. - Όσο μπορώ αποφεύγω να κάνω υποχωρήσεις σε θεμελιώδη ζητήματα που αφορούν στην ισορροπία της προσωπικής μου ζωής. Αν αφήσω τον άλλο να με πατήσει είναι αναπόφευκτο μετά να νιώθω οργισμένος.
Επίλυση συγκρούσεων. - Προσπαθώντας να αποφύγω τη σύγκρουση καλύπτω τα προβλήματα χωρίς να τα λύνω. Αποδέχομαι τη σύγκρουση ως ένα ισχυρό κίνητρο για την βελτίωση της σχέσης. - Μεταμορφώνω τις ενοχλητικές διαφορές σε δημιουργική ανταλλαγή απόψεων. Αναζητώ δημιουργικές λύσεις που ξεπερνούν τον απλό καταπιεστικό συμβιβασμό δύο διαφορετικών απόψεων. Ανακαλύπτω τη συμπληρωματικότητα που έχουν οι σκέψεις, τα αισθήματα και οι ανάγκες του συντρόφου μου με τα δικά μου.- Η σύγκρουση δεν λύνεται όταν δικαιωθεί ο ένας από τους δύο συντρόφους αλλά όταν κυριαρχήσει η αγάπη. Αντιμετώπιση της πεσμένης διάθεσης μετά από τη σύγκρουση:- Αποδέχομαι ήρεμα το ότι πέρασα μια δύσκολη φάση. Είναι ανθρώπινο να πέφτει η διάθεσή μου.- Χαλαρώνω το σώμα και φέρνω στο νου μου θετικές φράσεις και όμορφες εικόνες. - Φροντίζω όσο πιο γρήγορα γίνεται να παρηγορήσω τον εαυτό μου προσφέροντάς του ευχάριστες και δημιουργικές εμπειρίες.- Κάνω ότι μπορώ για να συμφιλιωθώ με το σύντροφό μου το συντομότερο δυνατόν. Υποστήριξη και αύξηση της αγάπης:- Όσο μπορώ προστατεύω τη σχέση από τα προβλήματα της καθημερινότητας.- Ρομαντικές συναντήσεις.- Ποιοτικές σεξουαλικές επαφές.- Χιούμορ.- Μικρά δώρα.
Συμφιλίωση με την πραγματικότητα
Κάνε ότι μπορείς με αυτό που έχεις εκεί που είσαι. (T. Roosevelt)
- Επειδή ούτε εγώ ούτε ο σύντροφός μου είμαστε τέλειοι, δεν μπορούμε να έχουμε μια τέλεια σχέση.-Μαθαίνω να συμφιλιώνομαι με αυτό που είναι έτσι όπως είναι χωρίς να επιδιώκω οπωσδήποτε να επέλθει κάποια θετική αλλαγή. Συμφιλιώνομαι και συνεργάζομαι με τη δυναμική ροή των καταστάσεων και των γεγονότων. Χωρίς να βιάζω τον εαυτό μου προσπαθώ με ηρεμία να αλλάξω προς το καλύτερο.-Τα πράγματα δεν είναι δυνατόν να πηγαίνουν όπως θα ήθελα. Οι πολλές απαιτήσεις και οι υψηλές προσδοκίες θα φέρουν απογοήτευση και πόνο.-Δεν παίρνω τον εαυτό μου πολύ στα σοβαρά. Ο θυμός και η θλίψη είναι σημαντικά συναισθήματα αλλά συχνά συνοδεύονται από ιδέες που αν τις εξετάσω προσεκτικά θα μου φέρουν γέλιο.-Δεν είναι δυνατόν να λυθούν άμεσα όλα τα προβλήματα και μάλιστα με τον τρόπο που εγώ φαντάζομαι ή επιθυμώ. Το καλύτερο που έχω να κάνω δεν είναι να επιδιώκω οπωσδήποτε τη λύση κάποιου προβλήματος εδώ και τώρα αλλά να μάθω να διαχειρίζομαι τις καταστάσεις με τον καλύτερο τρόπο.-Δεν ωφελεί σε τίποτα να υποστηρίζω ότι είμαι σωστός και δίκαιος, ότι οι άλλοι φταίνε που με αδικούν και μπλοκάρουν τα σχέδιά μου και ότι είναι άδικο να βασανίζομαι με αυτό τον τρόπο. - Αν αποτύχω χίλιες φορές να εφαρμόσω στην πράξη όσα γνωρίζω, προσπαθώ χίλιες και μία φορές να τα καταφέρω. Ενώ παράλληλα είμαι έτοιμος να συγχωρήσω τον εαυτό μου δέκα χιλιάδες φορές. - Η αυτοαποδοχή και ο αυτοσεβασμός είναι τα καύσιμα που μπορούν να πυροδοτήσουν την αλλαγή. Τίποτε καλό δεν μπορεί να συμβεί έξω από τον ορίζοντα της αγάπης.
H καλή σχέση προϋποθέτει ωριμότητα, συγκρότηση, ισορροπία, αντοχή και υπομονή. Για να επικοινωνήσουμε σωστά χρειάζεται να καλλιεργήσουμε την αυτογνωσία και τον αυτοέλεγχο και να αναζητήσουμε νέους τρόπους δημιουργικής επικοινωνίας. Ο σύντροφός μου δεν ευθύνεται για τα δικά μου αρνητικά αισθήματα. Δεν είναι αυτός που με πληγώνει αλλά ο τρόπος που εγώ αντιλαμβάνομαι και κατανοώ τη συμπεριφορά του. Σε όλες τις περιπτώσεις που πιστεύω ότι αυτός ευθύνεται για τη σύγκρουση, η αλήθεια είναι ότι έχω και εγώ πάντοτε ένα μερίδιο ευθύνης. Κάθε φορά που ενώ ο σύντροφός μου εκφράζει ανάγκες ή παράπονα ή ανησυχίες, εγώ απειλώ, καθοδηγώ, ικετεύω, κολακεύω, ανακρίνω, αμφισβητώ, διακόπτω, κρίνω, κατηγορώ, ενοχοποιώ, γελοιοποιώ, ερμηνεύω ή αλλάζω θέμα εμποδίζω την επικοινωνία και τραυματίζω την αγάπη.
Εποικοδομητική έκφραση του θυμού.- Εκφράζω το θυμό χωρίς να θίγω την αξιοπρέπεια του άλλου. Αντί να αντιδρώ ανακλαστικά στα αρνητικά ερεθίσματα μαθαίνω να ελέγχω τις αντιδράσεις μου προβλέποντας τι θα συνέβαινε αν θα έχανα τον έλεγχο. Η βίαιη και ανεξέλεγκτη έκφραση του θυμού έχει αρνητικές συνέπειες. - Εκφράζω το θυμό μου με αποφασιστικότητα και τόλμη γιατί αν τον καταπιέζω μπορεί να μου δημιουργήσει συμπτώματα όπως κατάθλιψη, υπέρταση ή γαστρεντερικές διαταραχές. - Συμφωνώ με τον σύντροφό μου ότι η διάρκεια της σύγκρουσης δεν θα πρέπει να ξεπερνά τα 15 λεπτά. - Δεν λέω πρόχειρα και βιαστικά ότι μου έρθει στο νου αλλά σκέπτομαι προσεκτικά τι είναι αυτό που θέλω να πω και αναζητώ τον καλύτερο τρόπο για να το εκφράσω ώστε ο άλλος να με καταλάβει.- Αναγνωρίζω τα πρώτα σήματα που μου δίνει ο οργανισμός μου ότι ο θυμός έρχεται (σφίξιμο, χτυποκάρδι κ.λ.π.). Ελέγχω το θυμό πριν φουντώσει.- Αποστασιοποιούμαι και αξιολογώ αντικειμενικά την κατάσταση. Εξετάζω αν ο λόγος που μου προκάλεσε το θυμό είναι όντως τόσο σημαντικός όσο μου φάνηκε στην αρχή. - Προσπαθώ να ερμηνεύσω διαφορετικά την προκλητική συμπεριφορά που κινητοποίησε το θυμό μέσα μου. Συνήθως τα πράγματα δεν είναι τόσο καταστροφικά όσο μας φαίνονται με μια πρώτη ματιά.- Αντί να χρωματίσω τα ενοχλητικά γεγονότα με αρνητικές εκφράσεις όπως "είναι φοβερό, φρίκη, δεν αντέχω άλλο" είναι προτιμότερο να φωτογραφίσω με ουδετερότητα την πραγματικότητα και να πω μέσα μου "είναι φυσικό να μη νιώθω και τόσο καλά αντιμετωπίζοντας αυτή την κατάσταση αλλά όσο περισσότερο διατηρώ την ψυχραιμία μου, τόσο καλύτερα τα καταφέρνω". - Διατηρώ τη συναισθηματική μου ισορροπία παραμένοντας αληθινός ως προς τις ανώτερες αρχές και αξίες μου. - Μαθαίνω να βλέπω την περίσταση μέσα από τα μάτια του άλλου.- Προσέχω τον τόνο και την χροιά της φωνής, τη στάση του σώματος και τις χειρονομίες.- Ξεκολλάω από την ένταση του παρόντος παίρνοντας υπόψη μου το ευρύτερο, διαχρονικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται η σχέση. Φέρνω στο νου μου κάποια τρυφερή στιγμή που έχω ζήσει με το σύντροφό μου.- Δεν προσπαθώ να δικαιωθώ. Δεν χρειάζεται να δικαιώσω το θυμό μου. Κάποιες φορές επιτρέπεται να θυμώνω ακόμη και όταν έχω άδικο.- Προσπαθώ να χρησιμοποιήσω το θυμό μου ως κίνητρο γόνιμων επιλογών όπως για παράδειγμα διεκδίκηση δικαιωμάτων, αναθεώρηση στόχων, αλλαγή αρνητικών προτύπων ζωής.
Ειρηνική αποδοχή του θυμού.- Βλέπω σε κάθε σύγκρουση μια πολύτιμη ευκαιρία για να γνωρίσω καλύτερα τον εαυτό μου και να γίνω καλύτερος. Ο θυμός του συντρόφου τις περισσότερες φορές κινεί τα νήματα δικών μου ψυχικών τραυμάτων. Η ενόχληση που νιώθω είναι ένα καμπανάκι που με ειδοποιεί ότι κάτι πρέπει να αλλάξω στον εαυτό μου. - Αν ο άλλος θυμώνει μαζί μου αυτό δεν σημαίνει υποχρεωτικά ότι φταίω εγώ. Κατανοώ αυτό που λέει χωρίς να το αποδέχομαι. - Αυτό που λέει ο άλλος πάνω στο θυμό του δεν είναι αυτό που πραγματικά πιστεύει ή αισθάνεται. Το λέει για να με πονέσει θεωρώντας ότι έτσι θα με καταστήσει μέτοχο στον πόνο του. Δεν παίρνω τοις μετρητοίς τα λόγια του. Η βίαιη έκφραση της οργής είναι μια απεγνωσμένη πράξη επικοινωνίας. - Συγκεντρώνω την προσοχή μου στον πόνο που κρύβεται πίσω από το θυμό του άλλου. Προσπαθώ να καταλάβω το βαθύτερο μήνυμα που κρύβεται πίσω από τα λόγια του και αναζητώ τρόπο για να τον βοηθήσω. Αυτός που θυμώνει ίσως αισθάνεται αδικημένος και παραμελημένος και χρειάζεται υποστήριξη και φροντίδα. - Δεν υψώνω τον τόνο της φωνής μου. Χαμηλώνω το βλέμμα. - Επαναλαμβάνω μέσα μου θετικές φράσεις όπως: "Μεταμορφώνω τη σύγκρουση σε δημιουργική εμπειρία", "Ο θυμός του, με μαθαίνει να αγαπώ άνευ όρων" ή "Αυτή η υπομονή με κάνει πιο δυνατό" ή "Γνωρίζω πως κατά βάθος με αγαπά αργότερα που θα μιλήσουμε θα μου ζητήσει συγνώμη".- Όταν νιώθουμε ήρεμοι συμφωνούμε με τον σύντροφό μας σε ένα σύστημα αμοιβών - δώρων για το σύντροφο που θα διαχειριστεί σωστά την επόμενη σύγκρουση. - Όσο μπορώ αποφεύγω να κάνω υποχωρήσεις σε θεμελιώδη ζητήματα που αφορούν στην ισορροπία της προσωπικής μου ζωής. Αν αφήσω τον άλλο να με πατήσει είναι αναπόφευκτο μετά να νιώθω οργισμένος.
Επίλυση συγκρούσεων. - Προσπαθώντας να αποφύγω τη σύγκρουση καλύπτω τα προβλήματα χωρίς να τα λύνω. Αποδέχομαι τη σύγκρουση ως ένα ισχυρό κίνητρο για την βελτίωση της σχέσης. - Μεταμορφώνω τις ενοχλητικές διαφορές σε δημιουργική ανταλλαγή απόψεων. Αναζητώ δημιουργικές λύσεις που ξεπερνούν τον απλό καταπιεστικό συμβιβασμό δύο διαφορετικών απόψεων. Ανακαλύπτω τη συμπληρωματικότητα που έχουν οι σκέψεις, τα αισθήματα και οι ανάγκες του συντρόφου μου με τα δικά μου.- Η σύγκρουση δεν λύνεται όταν δικαιωθεί ο ένας από τους δύο συντρόφους αλλά όταν κυριαρχήσει η αγάπη. Αντιμετώπιση της πεσμένης διάθεσης μετά από τη σύγκρουση:- Αποδέχομαι ήρεμα το ότι πέρασα μια δύσκολη φάση. Είναι ανθρώπινο να πέφτει η διάθεσή μου.- Χαλαρώνω το σώμα και φέρνω στο νου μου θετικές φράσεις και όμορφες εικόνες. - Φροντίζω όσο πιο γρήγορα γίνεται να παρηγορήσω τον εαυτό μου προσφέροντάς του ευχάριστες και δημιουργικές εμπειρίες.- Κάνω ότι μπορώ για να συμφιλιωθώ με το σύντροφό μου το συντομότερο δυνατόν. Υποστήριξη και αύξηση της αγάπης:- Όσο μπορώ προστατεύω τη σχέση από τα προβλήματα της καθημερινότητας.- Ρομαντικές συναντήσεις.- Ποιοτικές σεξουαλικές επαφές.- Χιούμορ.- Μικρά δώρα.
Συμφιλίωση με την πραγματικότητα
Κάνε ότι μπορείς με αυτό που έχεις εκεί που είσαι. (T. Roosevelt)
- Επειδή ούτε εγώ ούτε ο σύντροφός μου είμαστε τέλειοι, δεν μπορούμε να έχουμε μια τέλεια σχέση.-Μαθαίνω να συμφιλιώνομαι με αυτό που είναι έτσι όπως είναι χωρίς να επιδιώκω οπωσδήποτε να επέλθει κάποια θετική αλλαγή. Συμφιλιώνομαι και συνεργάζομαι με τη δυναμική ροή των καταστάσεων και των γεγονότων. Χωρίς να βιάζω τον εαυτό μου προσπαθώ με ηρεμία να αλλάξω προς το καλύτερο.-Τα πράγματα δεν είναι δυνατόν να πηγαίνουν όπως θα ήθελα. Οι πολλές απαιτήσεις και οι υψηλές προσδοκίες θα φέρουν απογοήτευση και πόνο.-Δεν παίρνω τον εαυτό μου πολύ στα σοβαρά. Ο θυμός και η θλίψη είναι σημαντικά συναισθήματα αλλά συχνά συνοδεύονται από ιδέες που αν τις εξετάσω προσεκτικά θα μου φέρουν γέλιο.-Δεν είναι δυνατόν να λυθούν άμεσα όλα τα προβλήματα και μάλιστα με τον τρόπο που εγώ φαντάζομαι ή επιθυμώ. Το καλύτερο που έχω να κάνω δεν είναι να επιδιώκω οπωσδήποτε τη λύση κάποιου προβλήματος εδώ και τώρα αλλά να μάθω να διαχειρίζομαι τις καταστάσεις με τον καλύτερο τρόπο.-Δεν ωφελεί σε τίποτα να υποστηρίζω ότι είμαι σωστός και δίκαιος, ότι οι άλλοι φταίνε που με αδικούν και μπλοκάρουν τα σχέδιά μου και ότι είναι άδικο να βασανίζομαι με αυτό τον τρόπο. - Αν αποτύχω χίλιες φορές να εφαρμόσω στην πράξη όσα γνωρίζω, προσπαθώ χίλιες και μία φορές να τα καταφέρω. Ενώ παράλληλα είμαι έτοιμος να συγχωρήσω τον εαυτό μου δέκα χιλιάδες φορές. - Η αυτοαποδοχή και ο αυτοσεβασμός είναι τα καύσιμα που μπορούν να πυροδοτήσουν την αλλαγή. Τίποτε καλό δεν μπορεί να συμβεί έξω από τον ορίζοντα της αγάπης.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)